She's unforgettable

Hoofdstuk 170

Giorgina POV:

Ik slaak een gil en zit meteen rechtop in bed. Het zweet loopt over mijn voorhoofd en mijn shirt plakt aan mijn rug. Er gaat een lampje aan. Papa slaat slaperig zijn benen over zijn logeerbed. 'Gina?' Hij gaat op de rand van mijn bed zitten. Als een bang vogeltje kruip ik op zijn schoot, luidkeels begin ik te huilen. Mijn vader zegt niks, hij wrijft alleen over mijn rug.

Na een halfuur kalmeer ik eindelijk. 'Meisje toch.' 'Ik wil naar huis.' 'Ik weet het lieverd, maar je moet nog even hier blijven. Er kan echt niks meer gebeuren, Dave zit achter de tralies.' 'Ik dacht dat ik jullie nooit meer terug zou zien papa.' 'Ik had net zo lang naar je gezocht tot ik je weer bij me had, dat weet je toch? Je bent mijn alles.' Ik knik en haal mijn neus op. Hij zet me op het bed en staat op. 'Hier.' Hij geeft me een nieuw shirt en ik trek hem aan. Daarna ga ik weer liggen. Mijn vader drukt een kus op mijn voorhoofd. 'Ga maar weer slapen, morgen gaan we weer naar huis. Ik hou van je.' Hij glimlacht en ik sluit mijn ogen weer.

Ik voel hoe iemand zacht aan mijn schouder schudt en ik open mijn ogen. 'Gina, het is half 12. Wakker worden.' Het is mama. Ik wrijf in mijn ogen en kom overeind. 'Dag liefje.' Ze veegt mijn haar uit mijn gezicht. 'Je moet wat eten. Je zusje komt zo.' Mijn hart maakt een sprongetje. Lauren! Al snel komt de zuster binnen en zet een kom met yoghurt en muesli voor me neer samen met een kopje thee. 'Als het goed gaat kan je over een paar uur weer naar huis. Bij de apotheek kan je pijnstillers en slaaptabletten halen.' Ze glimlacht lief en gaat weer weg. Ik begin van de yoghurt te eten en neem een paar slokken van de thee. Mama borstelt mijn haar en maakt er een vlecht in. Als ik mijn ontbijt op heb gaat de deur open. Lauren staat in de deur opening. 'Lauren!' Ze rent op me af en ik sla mijn armen om haar heen. 'Gina. Ik heb je zo gemist. Ik was zo bang.' Als ze me loslaat veegt ze wat tranen van haar wangen. 'Niet huilen gekkie. Ik ben er nog.' Ik glimlach naar haar. 'Gelukkig wel ja, ik maak die gast helemaal af.' Ik grinnik. 'Heb je veel pijn?' Ik haal mijn schouders op.

'Wij gaan even koffie drinken in het restaurant.' Mijn ouders staan op en Lauren en ik blijven samen over. Ik klop op de plek naast me, en ze gaat tegen me aan liggen. 'Hij heeft me geslagen, geschopt en verkracht Lau.' Zeg ik dan. 'Godverdomme man. Het spijt me echt heel erg voor je.' 'Je bent de eerste aan wie ik het kwijt kan.' 'Tuurlijk. We zijn zusjes.' 'M'n ribben zijn gekneusd, en ik heb overal blauwe plekken.' 'Gelukkig gaat dat wel weer weg. Hé, als je er over wil praten. Het is niet niks hé.'

'Hoe kan ik ooit nog seks hebben met Samuel?' Mijn stem trilt. 'Oh lieverd zo moet je niet denken! Kijk naar Amber, die kan het ook. Dat komt echt wel goed, ik weet het zeker. Als je er maar over praat.' Ik knik en leg mijn hoofd op haar schouder. Het is een hele tijd stil tot er op de deur geklopt wordt. Langzaam gaat hij open.

'Samuel.' Piep ik. Ik kijk naar hem in de deuropening. Zijn haar staat alle kanten op en zijn wallen raken bijna zijn kin. 'Ik ga naar papa en mama.' Lauren staat op en verdwijnt uit de kamer.

'Gina.' Is het enige wat hij zegt. Langzaam loopt hij op me af en dan slaat hij zijn armen om me heen. 'Ik dacht dat..' Begint hij. 'Hoe kon je dit doen Sam?' Huil ik. 'Wat?' Hij laat me los en kijkt me met betraande ogen aan. 'Je hebt tegen me gelogen en me in gevaar gebracht en kijk wat er gebeurd is! Hij heeft me bont en blauw geslagen en op zijn minst 20 keer verkracht!' Roep ik. Hij trekt wit weg. 'Je kan altijd alles aan me vertellen, ik dacht dat we geen geheimen voor elkaar hadden.' 'Dit was iets heel anders.' 'Dus?!' 'Gina, je moet me geloven. Het was voor je eigen bestwil. Je had me nooit gewild als je het eerder had geweten.' 'Dan was het voor je eigen bestwil!' Hij gaat op de rand van het bed zitten en kijkt naar zijn schoenen.

'Het spijt me.' Zegt hij zacht. 'Voor alles, voor elke aanraking en elk woord van hem. Kan ik het ooit nog goed maken?' 'Ja, vertel het hele verhaal. Ik wil alles weten, en dan ook echt alles. Als ik er ooit achter kom dat je nog dingen voor me achterhoud, dan zijn wij over. Voorgoed.'