She's unforgettable

Hoofdstuk 149

Dioni POV:

'Prachtige jas trouwens, heb je die van je ouders gekregen?' Ik wijs op de beige Canada Goose jas van Noor. 'Ja, ik heb hem van papa gekregen toen hij in Amsterdam was met kerst. Mooi hé?' 'Ja, staat je goed. Ik geloof dat Lauren en Giorgina een zwarte hebben.' 'Ja klopt, daarom heb ik deze kleur gekozen.' 'Toe maar hoor.' Lach ik. 'Hoe gaat het met je ouders?' Noor heeft de liefste ouders van de wereld. Haar ouders hebben altijd als mijn eigen ouders aangevoeld. 'Goed hoor, papa zit nu in Afrika. Ze zijn wel erg druk. Ze missen je.' Zegt ze bescheiden. 'Ik hun ook. Ik heb veel aan je ouders gehad in mijn puberjaren. Ik hoop dat ze niet kwaad op me zijn.' 'Tuurlijk niet. Ze vinden het wel heel erg jammer, mama heeft altijd al gezegd..' Ze stopt en neemt de laatste slok uit haar beker. 'Wat heeft ze gezegd?' 'Dat doet er niet meer toe.' 'Wat heeft ze gezegd, vroeg ik.' 'Dat wij bij elkaar horen.' Ik glimlach zwak.

Ik mis Noor een beetje.

'Zullen we terug gaan? Ik heb een taxi besteld, het regent.' 'Ah fijn, prima.' Ze staat op en trekt haar jas aan terwijl ik afreken. Samen lopen we naar de taxi. Ik schuif op de achterbank terwijl ze voorin gaat zitten. Ik staar naar haar blonde haren die over haar jas hangen. Als de taxi voor huis stopt geef ik de chauffeur 20 euro en houd ik de deur voor Noor open. 'Dankje.' Ze glimlacht. Ze ziet er moe uit, uitgeput. Ze doet haar Uggs uit en hangt haar jas aan de kapstok. 'Bedankt voor de chocolademelk.' Lacht ze. 'Graag gedaan hoor.' Grijns ik. Ik laat even mijn hand over haar arm glijden. Ze kijkt me aan. 'Sorry.' Ze reageert niet en loopt voor me uit naar de woonkamer. Ik kijk haar verslagen na.

'Ik kan jou echt NIET geloven. Pak je spullen en vertrek alsjeblieft.' Begin ik tegen Lauren als ik mijn kamer in stap. 'Waarom?' Vraagt ze nonchalant. Ik rol met mijn ogen. 'Wat ben jij een trut, ik ben serieus Lau. Ik hoef je even niet meer te zien.' 'Ben je weer verliefd op dat mens?' Snauwt ze. 'Ze is anders een stuk liever dan dat jij bent!' 'Ze is schijnheilig!' 'Nee jij bent schijnheilig! Ga weg!' Roep ik kwaad. Ze reageert niet meer. Ze stopt haar vest in haar tas, pakt hem van bed, duwt me opzij en stampt van de trap.

Giorgina POV:

Ik trek mijn wenkbrauw op als ik Lauren het huis uit zie stormen. De deur valt met een harde klap dicht. Ik kruip dichter tegen Samuel aan. 'Ze doet echt zo raar de laatste tijd.' Hij knikt. 'Ja, daar heb je gelijk in.' 'Misschien heeft ze heimwee?' 'Dan zou ze dat wel zeggen denk ik.' 'Nou, ik ga geen bemoedigende gesprekken meer met haar voeren op het moment.' Samuel glimlacht en wrijft even over mijn rug. 'Dat snap ik.' Even later komt Dioni de kamer in. Hij ploft op een stoel neer en kijkt chagrijnig voor zich uit.

'Ruzie?' 'Behoorlijk.' Mompelt hij. 'Ze is zo.. I don't know.' 'Bitch.' 'Soms.' Ik ga rechtop zitten en sla mijn armen om mijn benen. 'Je bent toch wel verliefd op haar?' 'Ik, jawel, ik voel echt voor haar, maar I don't know, deze dagen, ze doet zo raar. En ze is zo ontzettend gemeen. Ze heeft vreselijke dingen tegen Noor gezegd, Noor was ontzettend verdrietig volgensmij. Ik voel me nog altijd enigszins verantwoordelijk voor haar, ik kan dat niet accepteren van Lauren. Maar Lauren is m'n meisje.' 'Heb je met Noor gesproken?' Hij knikt. 'Ja, we zijn naar het strand gelopen. Ze heeft met Lauren gepraat om het voor jou op te nemen maar Lauren heeft verschrikkelijke dingen gezegd.' Ik rol met mijn ogen. 'Ze is echt onuitstaanbaar de laatste tijd.' 'Ik weet het, maar het voelt voor mij ook niet goed om zo over haar te praten. Ik hou wel van haar, maar Noor..' Voordat hij zijn zin af kan maken staat Noor in de woonkamer. 'Wat is er?' Vraagt ze. 'Oh, niks.' Mompelt Dioni en hij kijkt naar buiten. Noor gaat naast me op de bank zitten. Ik sla een arm om haar heen. 'Super lief dat je geprobeerd hebt om tot Lauren door te dringen.' 'Zonder succes.' Grijnst ze maar haar ogen lachen niet mee. 'Het geeft niet, echt waar. En het spijt me voor je, ze kan echt ontzettend gemeen zijn.' 'Hoe weet je wat er gebeurd is?' Vraagt ze. Ik knik Dioni zijn kant op. 'Mag ik ook nog iets zelf vertellen?' Vraagt ze geïrriteerd. 'Sorry hoor, het was goed bedoeld.' Bijt hij terug. 'Jongens.' Mompelt Samuel. 'Ga nou geen ruzie maken. Iedereen is moe en geïrriteerd.' 'Samuel heeft gelijk, laten we niet nog meer ruzie maken.' 'Ik ga naar huis.' Noor staat op en wil weg lopen maar ik trek aan haar arm. 'Noor, kom op! Wat is er met je?' Heel even is het stil. En dan ploft ze huilend weer op de bank. 'Lieverd, sorry. Ik wou je niet nog verdrietiger maken.' Ik wrijf over haar rug en leg mijn hoofd op haar schouder. 'Dat is het niet.' Snikt ze. 'Wat dan wel? Je kan me alles vertellen.' 'Papa heeft gebeld. Vanuit het ziekenhuis. Mama heeft ALS.'