She's unforgettable

Hoofdstuk 169

Giorgina POV:

Tot mijn teleurstelling glipt Dave snel bij me het toilethokje in. 'Je luistert slecht naar me.' Sist hij. Met een ruk trekt hij de trainingsbroek over mijn billen. Hij drukt een zakdoek in mijn mond en duwt me met mijn gezicht richting de muur. Ik geef een trap naar achteren. Ik krijg een hardere trap terug. Tranen branden in mijn ooghoeken. Ik probeer te schreeuwen maar er komt geen geluid. Ik word misselijk van het gevoel dat ik krijg wanneer Dave zich zonder moeite naar binnen werkt. Hij trekt aan mijn haar en hijgt in mijn oor. 'Dit zal vast niet de laatste keer zijn, wen er aan liefje.' Ik knijp mijn ogen dicht, tranen rollen over mijn wangen. Het voelt alsof ik regelrecht door de hel ga.

Na korte tijd trekt hij zich terug en knoopt hij zijn broek dicht. Ik trek mijn broek vliegensvlug op. 'Je luistert naar me of ik maak je af.' Daarna trekt hij de zakdoek uit mijn mond en sleurt hij me uit het toilet. Ik sjok achter hem aan naar de gate. 'Loop door!' Bromt hij. Ik versnel mijn pas en hol achter hem aan. Bij de gate sluiten we aan in de rij. 'Wat duurt dit lang.' Mompelt hij. Ik strek mijn nek en kijk om de mensen heen. Als ik de mensen van de beveiliging bij iedereen langs zie gaan maakt mijn hart een sprong. Zodra ze in mijn buurt zijn, ren ik er op af.

Zodra Dave hun in het oog krijgt begint hij zenuwachtig om zich heen te kijken. 'Wat is er?' 'Niks, hou je mond!' Mijn blik valt op een van de beveiligers. Ik kijk hem smekend aan.

'Paspoorten graag.' Nonchalant overhandigt Dave zijn paspoort aan de beveiliger. 'Precies, naar jou waren we op zoek.' Dave laat mijn hand los en begint te rennen. 2 mannen van de beveiliging rennen achter hem aan. De andere ontfermt zich over mij. 'Ben jij Giorgina?' Ik knik huilend. 'Hij heeft me ontvoerd, u moet me helpen.' Mijn benen trillen. 'Ja, ja daarom ben ik hier. Het is goed zo. Kom maar met me mee.'

Ik word op de achterbank van een politieauto neergelegd. Iemand gooit een warme deken om me heen. Ik klamp me er aan vast. Op de achtergrond hoor ik allerlei stemmen. Ik sluit mijn ogen. Ik heb zojuist gezien dat Dave afgevoerd is door de politie. 'Giorgina? Er is hier een bekende.' Ik kijk op en staar recht in de blauwe ogen van Bas.

'Jezus Giorgina.' Brengt hij dan uit. Hij gaat ook zitten en ik kom moeizaam overeind, alles doet pijn. Voorzichtig legt hij zijn armen om me heen en ik klamp me angstig aan hem vast. 'Het is nu voorbij.' Fluistert hij tussen mijn gehuil door. 'Je ouders zijn onderweg. Je moet eerst naar het ziekenhuis, maar ik ga met je mee.' Ik weet geen woord uit te brengen. De rit naar het ziekenhuis hang ik stilletjes tegen Bas aan. 'Je weet dat je straks met de politie moet gaan praten? Wat is er gebeurd?' 'Hij, Samuel heeft schulden bij hem. Hij wou me achter de ramen hebben in Parijs. Hij heeft me zo'n pijn gedaan.' 'Vuile flikker.'

'Ga maar zitten.' Ik laat me in een rolstoel zakken die Bas voort duwt. Wazig staar ik voor me uit. Een vrouw in een witte jas houdt de deur voor ons open. Daarna helpt een zuster me op een bank. 'Ik wacht wel op de gang.' Bad glimlacht en verlaat het kamertje. Ik staar levenloos voor me uit. 'Giorgina? Kun je me vertellen wat er gebeurd is?' 'Ik ben ontvoerd.' 'Juist, en hoe is deze persoon met je omgegaan? Heb je voldoende eten en drinken gehad, ben je mishandeld?' Mijn ogen schieten opnieuw vol. 'Waar zijn mijn ouders?' Vraag ik. 'Die zijn onderweg. Vertel me wat er gebeurd is.' 'Ik wil mijn ouders!' Huil ik. 'BAS!' De deur vliegt open. 'Waar zijn mijn ouders?' Zuchtend gaat hij naast me zitten, weer houd ik hem stevig vast. 'Ze komen er zo aan.'

'Oh lieverd.' Mama en papa staan in de deur opening. Mama huilt en wendt haar gezicht af als ze mij ziet. 'Papa.' Ik strek mijn armen als een klein kind en houdt mijn vader stevig vast. Ik dacht dat ik dit gevoel nooit meer zou krijgen. 'Meisje toch. Je bent veilig, ik laat je nooit meer gaan.' Ik voel mijn moeders handen door mijn haren. 'Lieverd, ik dacht dat ik je voor altijd kwijt was.' 'Ik wil naar huis.' 'Dat kan nog niet. Je moet eerst onderzocht worden en daarna moet je met de politie praten.' 'Wil je bij me blijven?' Ik kijk mijn moeder wanhopig aan. 'Tuurlijk. Ga nu maar weer liggen.' Ik ga op mijn rug liggen en zucht diep. De zuster rommelt met wat spullen en schijnt met een lampje in mijn ogen. 'Je bent uitgedroogd, dus we gaan je aan het infuus leggen. Dat betekent dat je hier wel moet blijven vannacht, maar je ouders mogen natuurlijk blijven.' Ik knik. 'Wil je je shirt eens uit trekken?' Wanhopig kijk ik naar mijn moeder. Behulpzaam trekt ze het shirt over mijn hoofd. De zuster laat haar handen over mijn zij glijden. Ik geef een gil. 'We gaan een röntgenfoto laten maken, ik denk dat je ribben gekneusd zijn. Verder, deze blauwe plekken trekken vanzelf bij.' 'Ze zitten ook op mijn benen.' Ze knikt. 'We moeten alleen nog controleren of je ten eerste geen soa hebt gekregen, en ten tweede niet zwanger bent. Daarvoor neem ik je even apart.' 'Toe maar lieverd, je bent in goede handen.' Mijn vader wrijft over mijn rug. Met tegenzin slenter ik achter de zuster aan.

Als ik even later op een kamer kom zitten mijn ouders aan een bed. 'Ik heb je favoriete trainingspak meegenomen.' Mama zet een tas op het bed. 'Ik wil onder de douche.' 'Dat kan, kom maar.' De zuster wijst me een deur. 'Ik wacht hier, je kan op de rode knop drukken als het nodig is.' Ik knik en sluit de deur. Snel kleed ik me uit en ik stap onder de warme douche.

Eindelijk, ik dacht dat ik mijn ouders nooit meer zou zien. En Samuel.. Samuel. Wat moet ik doen als hij hier komt? Moet ik boos zijn, of moet ik het hem vergeven, hij wou me waarschijnlijk gewoon beschermen..

Ik was mijn haar, zet de douche uit en droog me af. Daarna trek ik mijn lichtroze trainingspak aan en ik borstel mijn haar. Ik open de deur en kruip in het bed. Verdrietig staar ik voor me uit. 'Ik zal een infuus bij je inbrengen, ik denk dat je je morgen een stuk beter zal voelen.' De zuster glimlacht, en ik forceer een glimlach terug. Ze brengt de naald in mijn hand in en plakt er iets overheen. 'Je ribben zijn inderdaad licht gekneusd dus je moet veel rust hebben de komende weken. Ik zal je nu even alleen laten, je kunt me bellen als je me nodig hebt.' Ik knik en ze verlaat de kamer.

'Wil je er over praten lieverd?' Vraagt mijn vader voorzichtig. Ik schud mijn hoofd. 'Dat is ook goed. Het is half 9, misschien moet je gaan slapen. Mama en ik blijven hier.' 'En Beaudine en Ella dan?' 'Die zijn bij Amber en Remco, ze komen morgen vast langs.' Mijn vader aait over mijn voorhoofd. 'Je kan wel gaan slapen, je bent hier nu veilig bij ons.'