She's unforgettable

Hoofdstuk 133

Noor POV:

'Het is al laat! Zullen wij nu ook terug gaan?' Roep ik naar Cassius. Hij knikt en schudt aan Remco zijn schouder. Remco maakt zich los van Amber. 'We gaan, kom.' We halen onze jassen op en lopen met zijn vieren terug naar mijn appartement. Ik laat ons binnen en doe de deur daarna op slot. In de woonkamer staan vier lege glazen en er brandt nog een lichtje. 'Willen jullie nog iets drinken?' Vraag ik. Amber mompelt wat en ik ga naar de keuken om een pak drinken. Ik schenk de glazen in en pak er zelf een. 'Je vindt het niet erg om op de bank te slapen, toch?' Vraag ik aan Cassius. Hij schudt zijn hoofd. 'Dioni heeft al een deken klaargelegd.' Ik wijs naar de blauwe deken naast de bank. 'Helemaal top.' 'Laten we gaan slapen, het is 6 uur.' Ik pak de glazen en stop ze in de vaatwasser. Vervolgens zet ik hem aan en doe ik het licht in de keuken uit. Amber en Remco lopen voor me uit de trap op en verdwijnen al gauw in hun slaapkamer. 'Welterusten cas.' Fluister ik nog en dan ga ik ook naar boven.

In de badkamer gooi ik al mijn kleren in de wasmand. Ik borstel mijn haar uit en haal mijn make-up van mijn gezicht. Als laatste poets ik mijn tanden en ruim ik de rommel op. Ik doe het licht uit en loop stilletjes naar mijn slaapkamer. Ik doe voorzichtig de deur open. Mijn adem stokt in mijn keel.

Het schemerlampje naast mijn bed brandt en onder het zwetende en bewegende lichaam van Dioni komen lange bruine haren vandaan. Ik word misselijk en kijk naar de rode bh op het einde van mijn bed.

Giorgina.

Die is van Giorgina. Ik heb haar meerdere keren in die bh gezien.

Ik sla mijn hand voor mijn mond en trek de deur met een ruk weer dicht. Ik hoor gevloek vanuit de slaapkamer maar reageer niet. Ik gris een vest van de trapleuning en storm naar beneden. Ik stap in de eerste beste schoenen die ik zie, doe mijn jas aan en gris mijn sleutels en tas van tafel. 'Noor?' Mompelt Cassius slaperig. 'Sorry.' Piep ik alleen en dan ren ik mijn appartement uit. Als ik buiten sta blijf ik rennen en rennen tot ik buiten adem ben. De zon komt al langzaam op, en de straten van Amsterdam zijn verlaten. Ik ga op een bankje zitten en huil in stilte. Ik huil al de hele tijd, besef ik me. Mijn beste vriendinnetje met mijn vriendje..

Ik buig voorover en geef spontaan over. Alle alcohol die ik gedronken heb komt eruit en ik kokhals opnieuw door de geur. Ik hoest een paar keer en haal mijn neus op. Ik graai in mijn tas en vind gelukkig een halfvol flesje ijsthee. Ik neem een paar slokken en sluit mijn ogen. Dit is letterlijk de ergste nachtmerrie ooit, maar dan in het echt. Mijn hoofd bonkt en mijn maag doet pijn. Ik moet slapen, maar ik ga absoluut niet terug. Ik kan naar Amber haar huisje gaan maar daar zullen ze me snel vinden. Ik sta op en besluit naar een hotel te gaan.

Het is half 7 als ik in een hotel aankom. 'Een kamer alstublieft.' Zeg ik zo normaal mogelijk. De meneer knikt en als ik betaalt heb krijg ik een sleutel. Ik neem de lift en slenter naar mijn kamer. Ik laat mezelf binnen en ga op het bed zitten. Ik staar voor me uit en begin weer te huilen. Ik voel me dood ongelukkig. Na een tijdje besluit ik in het bed te gaan liggen. Ik kleed me uit, doe de gordijnen dicht en kruip in het bed. Ik kan mijn ogen bijna niet meer open houden, en val verdrietig in slaap.

Dioni POV:

'Lau.' Hijg ik. Ze drukt haar lippen tegen de mijne aan. Ik bijt er zacht in. Ze kreunt zacht tegen mijn lippen aan. Haar lichaam glimt van het zweet.

Ineens hoor ik een harde klap. Het is de slaapkamer deur die dichtgetrokken is. Ik klim van Lauren af die me niet begrijpend aan kijkt. 'Fuck.' Vloek ik. 'Natuurlijk, Noor!' Ik ga met mijn handen door mijn haar en werp mijn blik op Lauren die nog steeds naast me ligt. 'Ik, het spijt me.' Zegt ze en ze gaat rechtop zitten. Ik wuif het weg. 'Het is mijn fout.' Ik spring van bed en trek zo snel als ik kan kleren aan. Ik pak mijn telefoon van het kastje. 'Ik moet er achter aan, het spijt me echt heel erg Lauren.' Ze heeft haar ondergoed weer aangetrokken en zit op de rand van het bed. Ik hurk en pak haar handen vast. 'Het spijt me.' Met deze woorden verlaat ik haar en ren ik de trap af. Ik doe het licht aan. Cassius gaat rechtop zitten. 'Waar is Noor?!' Ja, weg.' Ik vloek en storm het appartement uit.

Buiten kijk ik hopeloos om me heen. Het wordt langzaam licht. Waar kan ze zijn? Ik haat mezelf. Hoe kon ik dit nou doen? Dit is absoluut het einde van onze relatie, dit vergeeft ze me nooit. Ik begin te lopen, terwijl ik weet dat het geen zin heeft. Het is half 8 in de morgen als ik de moed opgeef en terug naar het appartement loop. De tranen rollen over mijn wangen, en ik kan het niet stoppen. Met lood in mijn schoenen loop ik de trap op en ik laat mezelf binnen. In de woonkamer aangekomen zit Lauren huilend op de bank, met Cassius naast haar. Kwaad kijkt hij me aan. Als Lauren me ziet wendt ze haar gezicht af en gaat ze nog dichter bij Cassius zitten.

'Ben je helemaal gek geworden vriend?'