She's unforgettable

Hoofdstuk 183

Giorgina POV:

'Je hebt wát?' 'Ja, we hadden gewoon heel veel gedronken en het gebeurde gewoon, sorry, Giorgina, maar we hebben seks met elkaar gehad.'

Saar met Samuel.

Ik slik moeizaam. Het is alsof iemand me in mijn buik geschopt heeft.

'Giorgina?' Saar kijkt me peinzend aan. 'Ik wist het echt niet, ik had geen idee dat..' 'Ik moet gaan.' Ik pak mijn tas van tafel en loop naar de voordeur. 'Giorgina, wacht nou!' Met een ruk draai ik me om. 'Wat?' 'Waarom ben je nu zo boos op me? Je hebt Alex toch..' 'Natuurlijk, jij duikt met mijn ex het bed in maar "ik heb Alex", het is wel mooi geweest Saar, de groeten.' Ik trek de voordeur met een ruk achter me dicht.

'Doorrijden!' Snauw ik agressief terwijl ik door de stad rijd. Als ik eindelijk de oprit van Alex oprijdt parkeer ik mijn auto en slenter ik naar de voordeur. Voordat ik op de bel kan drukken gaat de voordeur met een zwaai open. 'Gina!' Olivia staat in de deuropening. 'Hee Liv.' Ik forceer een glimlach en geef haar een knuffel. 'Wat zie je er mooi uit!' 'Dankjewel schat. Waar is je andere knappe zusje?'

Ik kijk even snel in de spiegel. Ik heb een zwart jurkje met een spijkerjasje en mijn Louis Vuitton boots aan. Mijn Chanel tas hangt over mijn schouder. Ik haal snel een hand door mijn losse bruine haar en veeg over mijn gezicht.

'Ze zit in de woonkamer met Alex, kom.' Oliva geeft een ruk aan mijn arm en ik loop achter haar aan naar de woonkamer. 'Schatje!' 'Giorgina!' 'Hee jongens.' Zeg ik lachend. Ik aai over Isabeau haar haren en geef haar een kus op haar wang. Ik zet mijn tas op de grond en ga naast Alex op de bank zitten. Hij trekt me op zijn schoot. 'Ik heb je gemist.' Hij drukt zijn lippen op de mijne. 'Ik jou ook. Waar zijn je ouders?' 'Werken, kom, we gaan naar boven.' Alex staat op en zwaait me over zijn schouder. 'Lex!' Roep ik lachend. Hij loopt de trap op en als hij de deur van zijn slaapkamer dicht heeft gedaan zet hij me pas op de grond. Meteen drukt hij zijn lippen weer op de mijne. Hij gaat met zijn handen onder mijn jurkje en knijpt in mijn bil. 'Eindelijk kan ik je weer aanraken.' Zucht hij. Hij doet mijn spijkerjasje uit en trekt zijn shirt uit. 'Je ziet er mooi uit.' Hij trekt mijn jurkje over mijn hoofd en duwt me op zijn bed. Hij klimt bovenop me. 'Alex.' 'Wat is er lieverd?' Met tegenzin laat ik hem mijn ondergoed uittrekken. Daarna trekt hij me mee onder de dekens en begint hij zijn vingers te bewegen. 'Schatje.' Hijgt hij in mijn oor. 'Alex, ik..' 'Je hoeft niets te zeggen baby, gewoon doen.' Ik blijf stilletjes liggen.

'Waarom doe je niks?' Vraagt hij na een tijdje. 'Ik heb hier geen zin in. Dat probeerde ik te zeggen.' 'Hoezo geen zin? Je hebt altijd zin, we hebben elkaar een tijdje niet gezien, waarom wil je niet?' 'Ik heb er gewoon geen zin in!' 'Vertel me dan wat er is!' 'Het is Saar, Saar heeft seks gehad met Samuel.' Zeg ik dan.

'Je ex Samuel?' 'Ja, die ja.' 'Oh, nou, dus? Het is toch je ex.' 'Weet ik.' 'Serieus Giorgina? Loop je hier nu zielig te doen omdat je ex hem in een ander meisje gestopt heeft? En daarom heb je nu geen zin mij?' Hij verheft zijn stem en gaat rechtop zitten. Ik doe hetzelfde en houd de dekens voor mijn lichaam. 'Alex, zo is het niet..' 'Volgensmij is het PRECIES zo!' Hij staat op en gooit mijn kleding op zijn bed. 'Trek aan.' 'Alex!' Zeg ik smekend. 'Trek. Aan.' Met gebogen hoofd sta ik op en ongemakkelijk kleed ik me aan. Ik pak mijn spijkerjasje van de grond en stap in mijn laarzen. 'We gaan naar beneden.' Zonder nog iets te zeggen loopt hij voor me uit de trap af. In de woonkamer pak ik mijn tas van de grond. 'Ga je nu al?' Vraagt Olivia betreurd. 'Ja, sorry. Er kwam iets tussen, tot snel.' Ik glimlach zwak en loop de woonkamer uit. Alex staat met zijn armen over elkaar bij de voordeur. 'Ik hoor het wel wanneer je wel weer geïnteresseerd in mij bent.' 'Ik ben geïnteresseerd in jou, ik wil jou!' 'Bel me later maar.' Hij houdt de voordeur voor me open. Tranen wellen zich op. 'Alex..' 'Dag, Gina.' Ik kijk hem nog een keer aan en loop dan naar mijn auto. Ik kijk nog een keer achterom en zie Isabeau en Olivia voor het raam staan. Ik zwaai even naar ze en stap dan in.

'FACK!' Schreeuw ik en ik sla met mijn handen op het stuur. Daarna laat ik mijn voorhoofd tegen het stuur rusten en ik huil met lange uithalen. Ik kan het niet meer aan. Na een tijdje til ik mijn hoofd op en start ik de auto richting Bloemendaal.

Ik veeg de modder van de steen en ga dan op mijn hurken zitten. 'Hoi Men.' Ik leg een paar bloemen op zijn graf. 'Ik mis je heel erg.' Mijn stem trilt. 'Remco is altijd bij Amber, Lauren is zo gelukkig met Bas, mama en papa zijn altijd in het restaurant, Alex heeft me weg gestuurd en Samuel..' Ik stop met praten en begin te huilen. 'Ik weet het niet meer Menno.' Mijn tranen vallen op mijn blote benen. 'Je moet me helpen. Waarom ben je weg? Ik mis je zo.' Een hele tijd blijf ik zitten. Als ik grotendeels uitgehuild ben sta ik op. Ik klop de modder van mijn billen en handen. 'Ik moet nu gaan, ik hou van je.' Ik loop het kerkhof af terug naar mijn auto en rijdt naar huis.

Ik zet mijn tas neer. Wederom is er niemand thuis. Het maakt me nog verdrietiger. Ik loop naar mijn kamer en ga aan mijn bureau zitten. Doelloos staar ik voor me uit. Na een lange tijd pak ik een envelop uit mijn kastje en loop ik terug naar beneden. In de badkamer van papa en mama trek ik mama haar medicijnkastje open. Ik lees de etiketten van verschillende potjes. Wat een rotzooi slikt ze allemaal. Met 2 potjes in mijn hand loop ik terug naar de keuken. Ik vul een groot glas water. Waar ben ik mee bezig? Ik heb het idee dat ik geen controle meer over mezelf heb. Ik gooi het ene potje leeg op mijn hand, en sla het achterover. Honderden verschillende stemmen schreeuwen in mijn hoofd. Met het water slik ik alles moeizaam door. Daarna open ik het volgende potje. Weer leeg ik het in mijn hand. Opnieuw slik ik het weg met water. Een zwaar gevoel drukt op mijn maag.

Wat heb ik gedaan? Ik moet dit stoppen. Ik loop naar de hal, de ruimte draait om me heen. De badkamer, ik moet naar de badkamer. Ik probeer me vast te grijpen aan de trapleuning maar ik kan mijn benen niet meer bewegen.

Daarna val ik. Alles wordt zwart. Langzaamaan wordt het wit. Ik kan nog net de envelop in mijn hand vast houden. Ik vecht tegen de eeuwige slaap, maar ik ben niet sterk genoeg meer, ik kan niet meer. Dit, is mijn einde.