She's unforgettable

Hoofdstuk 140

Lauren POV:

Ik glimlach naar haar. 'Nou, ik ga slapen, goed? Als er iets kan je me altijd wakker maken.' Giorgina staat op en gaat bij de deur staan. 'Welterusten Lauren.' 'Welterusten!' Dan verlaat ze de slaapkamer.

Ik zucht diep en kijk de kamer rond. Ik voel me iets beter na Giorgina haar peptalk, maar nog steeds knaagt er een vreselijk gevoel aan me vanbinnen. Ik stap uit bed en besluit om even in bad te gaan. Ik pak een tijdschrift en ga naar de badkamer. Ik laat het bad vollopen en zak in het warme water. Ik blader door de Vogue maar constant dwalen mijn gedachtes af. Na een halfuur geef ik het op. Ik was mijn haar en stap uit bed. Ik droog me af, trek een onderbroek aan en een badjas aan en borstel mijn lange haar. Vervolgens sluit ik de badkamer af en loop ik zacht naar beneden. Het licht in de woonkamer is uit, Elizabeth en Frederik liggen ook al te slapen.

Ik kan er nog steeds moeilijk aan wennen dat het mijn eigen ouders zijn.

In de keuken doe ik een lichtje aan. Ik zet thee voor mezelf en pak 2 paracetamol uit een kastje, mijn hoofd bonkt als een gek. Met mijn kopje thee ga ik op een barkruk zitten en laat de paracetamol langzaamaan inwerken. Als ik mijn thee op heb zet ik het kopje in de vaatwasser, doe ik het licht uit en ga ik de trap weer op. Ik ga mijn slaapkamer binnen, rek me uit en wil mijn badjas op de grond laten vallen als ik iemand op mijn bed zie zitten.

Het is Dioni.

Ik sla mijn hand voor mijn mond en probeer niet te gillen. Ik duw de deur dicht en knip het licht aan. 'Lauren.' Hij gaat staan. Ik deins achteruit en knoop mijn badjas strakker dicht. 'Wat? Wat doe je hier?' Piep ik. 'Ik kan me niet voorstellen dat iemand jou heeft binnen gelaten.' Hij kijkt verdrietig. 'Sleutels van Samuel gepakt. Anders kon ik je nooit bereiken!' 'Dat hoeft ook niet. Ga weg!' Huil ik zacht. 'Kom op nou Lauren! We moeten met elkaar praten.' 'Wij hebben niks met elkaar te bespreken.' Snauw ik.

In een grote boog ga ik om heen en ik laat me snikkend op het bed zakken. Het is muisstil, voor een hele lange tijd. 'Ga weg, ik wil slapen.' Ik kijk op om naar hem te kijken. Hij zit op het bankje bij de kast en kijkt naar zijn schoenen. Aan de ene kant heb ik medelijden met hem, maar ik vind hem aan de andere kant echt verschrikkelijk.

'Heb je enig idee wat je gedaan hebt? Je hebt me gebruikt en vernederd.' Mijn stem trilt. 'JA HERHAAL HET NOG TIEN KEER WAT VOOR KLOOTZAK IK BEN!' Roept hij boos en hij slaat met zijn hand tegen de muur. 'Stil, Frederik en Elizabeth slapen.' Piep ik en ik duik in elkaar. Hij zucht en schudt zijn hoofd. 'Sorry.'

Weer een eindeloze stilte.

'Waar wou je over praten?' Vraag ik uit eindelijk. Verbaasd kijkt hij op. 'Over mij en over jou en over Noor, en over zaterdagnacht.' Ik laat m'n blik op de lege plek naast me op de rand van het bed vallen. Hij staat op en gaat naast me zitten. 'Waarom heb je het gedaan?' Vraag ik zacht. 'Ik weet het niet, echt niet. Ik heb er echt zo lang aan terug gedacht maar ik kan het niet bedenken, het gebeurde gewoon.' Tranen rollen weer over mijn wangen. 'Dus je vindt me niet knap?' Huil ik. 'Jawel! Juist wel! Ik vind je bloed mooi, misschien was dat het gewoon. Je bent zo aantrekkelijk.'

'Het spijt me zo.' Fluistert hij zacht. Mijn schouders schokken heen en weer. Hij legt voorzichtig zijn hand op mijn rug. Ik kijk hem even aan, de tranen staan in zijn ogen. Vervolgens huil ik tegen zijn schouder. Hij houdt me steviger vast. 'Het spijt me zo erg Lauren. Ik weet dat ik dit nooit meer goed kan maken.' Hij haalt zijn neus op en veegt de tranen van zijn eigen wangen. 'Maar ik wil dat je weet dat ik er echt spijt van heb. Niet van het feit dat we seks hebben gehad, maar dat ik je dit aangedaan heb.' Ik ga weer rechtop zitten en kijk ongemakkelijk naar mijn handen. 'Geloof me, alsjeblieft.' 'Moet je niet bij je vriendin zijn?' Vraag ik. 'Ik ga niet eens proberen om in haar buurt te komen, ze vermoord me.' 'Het spijt me voor je, maar het is wel je eigen schuld.'

'Weet ik. Ik heb er een tering zooi van gemaakt, maar ik zal het ook zelf moeten opruimen. Iedereen haat me.' Zucht hij. 'Ik haat je niet.' Reageer ik dan. Hij glimlacht. 'Maar, even over zaterdag..' Begint hij. Ik huiver, ik zie zijn betrapte blik weer voor me. 'Het spijt me dat ik je het gevoel heb gegeven dat ik je gebruikt heb, dat is echt niet waar. Dan was ik echt heel anders met je om gegaan. Maar het was fout van me om je zo achter te laten. Wat, nouja, wat vond je er van?' Vraagt hij serieus. 'Niks, het deed pijn.' Fluister ik met neergeslagen ogen. 'Sorry.' Glimlacht hij. Hij brengt zijn hand naar mijn gezicht en duwt een lange lok achter mijn oren. Ik kijk hem even aan. 'Je bent zo schattig.' Lacht hij. Ik glimlach blozend. 'Niet, het was gênant.' 'Helemaal niet! Je hoeft echt niet zo bescheiden te zijn.' 'Echt?' Vraag ik onzeker. 'Tuurlijk! Ik lieg niet tegen jou Lau, ik vond het helemaal niet gênant. Het was anders, maar ik vond het fijn.' 'Dat mag je toch niet zeggen! Je vriendinnetje dan?' Hij haalt zijn schouders op. 'Ik ga niet liegen tegen jou.' 'Je maakt me verlegen.' Lach ik terwijl ik mijn handen voor mijn gezicht sla. Lachend trekt hij me tegen zijn borst. 'Sorry. Jij mij ook wel een beetje.' Hij laat me weer los. 'Wat lijk je toch veel op je zus.' Ik glimlach. 'Ze is mooi hé?' 'Jij ook! Je lijkt sprekend op haar, de knappe koppen van Bloemendaal.' Ik schud lachend mijn hoofd. Eigenlijk is hij best aardig.

'Heb je wel eens met m'n zus gezoend?' Vraag ik. Dioni moet lachen. 'Nee, helaas. Samuel wist meteen hoe hij je zus voor zich moest winnen. Die twee zijn al heel lang verliefd. Daar kom je niet zo makkelijk tussen.' Ik knik. 'Ze is echt verliefd op hem ja.' 'Ja, leuk om te zien. Soms wat minder leuk om te horen, als ze bij ons thuis slaapt.' Grijnst hij. 'Giorgina toch.' Lach ik. Ik klik van bed om mijn lampje op mijn nachtkastje aan te doen en doe het grote licht weer uit. Vervolgens ga ik weer op bed zitten. 'Hoe laat is het eigenlijk?' Ik kijk op mijn telefoon. '1 uur al.' 'Ik zal zo maar weer gaan.' Ik knik. 'Nou, bedankt dat ik toch met je kon praten.' 'Het is wel goed.' Ik kijk hem even aan. Hij glimlacht. Mijn blik blijft op die van hem gericht. Hij staart naar mijn lippen en komt dichterbij. Nog een keer kijk ik hem aan. 10 stemmen in mijn hoofd schreeuwen dat ik op moet staan, maar mijn onderbuik gevoel brengt me dichterbij. Ik voel zijn gejaagde adem tegen mijn gezicht. Nog één keer kijk ik hem aan. Vervolgens laat ik het toe, en hij zoent me. Voorzichtig legt hij zijn hand op mijn wang. Mijn hart bonkt in mijn keel.

Waar zijn we mee bezig?

Hij duwt zijn voorhoofd tegen de mijne aan en kijkt me aan. 'Ik vind je leuk.' Fluistert hij. Voor ik antwoord kan geven drukt hij zijn lippen weer op de mijne.

Dit kan niet. Ik moet hem stoppen. Maar alle spieren in mijn lichaam zijn aangetrokken tot hem. Ik voel een tinteling in mijn buik. Hij legt zijn handen op mijn schouders en duwt mijn badjas uit. Ik stop hem. 'Nee, Dioni. Dit kan echt niet.' Fluister ik. 'Jawel. Please, ik weet dat je het wil.' 'We kunnen dit echt niet nog een keer doen.' 'Het zal beter zijn, ik beloof het.' Hij streelt door mijn haar. 'Nee, Dioni.' Ik wend mijn gezicht af. Hij pakt mijn kin vast. 'Lau.' Fluistert hij.

Weer tintelingen. Hij is de enige die me zo noemt.

'Kom op, je vindt dit spannend. Maar ik weet hoe je bent.' 'Je kent me amper.' 'Ik ken je in bed, ik ken je prachtige lichaam.' Ik sla bescheiden mijn armen voor mijn blote bovenlichaam. 'Nee, niet doen. Kom.' Hij pakt mijn handen en streelt er even over heen. 'Weet je het zeker?' Vraag ik hem. 'Ja, ik heb nog niet alles van je gezien. Ik heb nog geen genoeg van je gehad.' Hij trekt zijn trui uit en gooit zijn joggingsbroek op het bed. Hij duwt me voorzichtig achterover en doet het nachtlampje uit. Hij trekt mijn badjas helemaal uit en streelt over mijn lichaam. 'Waar heb je al die tijd gezeten.. De jongens hebben voor je in de rij moeten staan.' Fluistert hij. 'Je bent de eerste, eerlijk gezegd.' 'Lucky me.' Hij zoent me weer terwijl hij ondertussen zijn handen over me heen laat glijden. Ze vinden hun weg naar mijn string die hij behendig uit doet. 'Doet het weer pijn?' Vraag ik zacht. 'I don't know. Ik zal voorzichtig zijn, we proberen het.' 'Gaan we dit écht nog een keer doen?' Vraag ik onzeker. 'Niet zo piekeren, je bent mega gespannen.' Ik zucht en bijt even op mijn lip. Dan doe ik zijn boxer uit. 'Good girl.' Ik giechel even.

'Oh, Lau.'