She's unforgettable

Hoofdstuk 139

Ilayda POV:

Ik leg mijn hand op mijn kaak om het bloeden enigszins te stoppen. Ik zit op een houten plank, mijn handen en voeten zijn vast gemaakt. Ik heb geen idee hoelang ik hier al ben, ik heb geen besef van tijd meer.

Wat ik wel weet is dat als ik niet snel gevonden word, ik het niet overleef.

Ik heb al dagen geen eten gehad, en heb gisteravond voor het laatst water gedronken terwijl ik hier in de brandende zon zit. Ik heb niet meer gedoucht sinds ik hier ben, en mijn haar plakt aan mijn vieze, bebloede gezicht.

'You're so pretty.' Een vieze, donkere man streelt over mijn voorhoofd. Ik wend mijn gezicht af. 'Babygirl.' 'Go away!' Gil ik. Een harde dreun tegen mijn wang volgt. Hij beveelt me om naar hem te luisteren. 'Never.' Sis ik. Verderop zie ik een paar kinderen op het zand zitten, spelend met wapens. Het is onvoorstelbaar en niet te geloven dat het nog bestaat, de kind soldaten. En dat uitgerekend ik er midden in beland. Ik ben het enige meisje met een lichte huidskleur, maar er zijn nog enkele andere meisjes van dezelfde leeftijd die dezelfde ramp doorstaan. Uitgehongerd en uitgedroogd, mishandeld en verkracht.

'Leave me alone.' Huil ik als de man me losmaakt en richting een hut duwt. Hij knijpt in mijn billen en ik moet me inhouden om niet te gaan overgeven. 'You're so fine.' Mompelt hij als hij me op de grond duwt. 'Leave me alone!' Gil ik. Met een smerige grijns klimt hij bovenop me. Het enige wat ik kan doen is mijn ogen sluiten en mezelf voor houden dat dit allemaal niet echt gebeurd.

Giorgina POV:

Driftig toets ik Kaj zijn nummer in en ik wacht in spanning af. 'Met Kaj? Giorgina?' 'Ja, Kaj, ik ben het! Ik zit net het nieuws te kijken en ik schrik me rot! Ik moest je gewoon even bellen. Wat is er gebeurd?' 'Ja, Ilayda is ontvoerd toen we in het ziekenhuis in Soedan waren. Alles wordt doorzocht, er vliegen helicopters boven het land en tientallen politie teams zoeken naar haar maar zonder resultaat. Helaas weten leiders van de kindsoldaat legers zich goed te verstoppen.' 'Kindsoldaten?!' Ik schud mijn hoofd. 'Ja, er is een grote kans dat ze door zo'n groep ontvoerd is. Ik weet niet meer wat ik moet doen, we zijn echt hopeloos. Ik mis haar zo.' Ik hoor hoe hij breekt. 'Het spijt me oprecht voor je. Waar zijn jullie nu?' 'In Duitsland, we zijn met spoed onderweg naar Nederland.' 'Echt?! Oh zodra je hier bent, laat het me weten. Ik wil je zien. Ik hoop echt, echt dat ze weer gevonden wordt.' 'Dankje, Giorgina. Ik wil jou ook graag zien, ik heb je zo erg gemist.' Huilt hij. 'Lieverd, houd je hoofd omhoog. Het komt goed. Ik weet zeker dat ze haar weer zullen vinden. Er wordt in ieder geval alles op alles gezet.' 'Ja, ja daar heb je gelijk in. Ik moet weer ophangen, bedankt voor je telefoontje, ik waardeer het echt enorm.' Ik glimlach. 'Graag gedaan lieverd, ik heb je zoveel te vertellen. Ik zie je snel, oké?' 'Ja, tot snel. Doei Gina!' En dan wordt er opgehangen.

Van stomheid geslagen kijk ik voor me uit. Wat vreselijk. 'Het is echt Kaj z'n vriendinnetje! Ik vind het zo erg.' Begin ik tegen m'n ouders die ook op de bank zitten. 'Het zal je dochter maar zijn. Arme, arme ouders. Als we iets voor ze kunnen doen..' Zegt mama. 'Ze komen naar Nederland. Dan kan ik Kaj eindelijk weer zien.' 'Hij heeft je vast nodig.' Zegt mijn vader als hij over mijn haar aait en in de keuken verdwijnt. Ik wrijf in mijn ogen en gaap. 'Ik ben echt kapot.'

'Waar is Lauren eigenlijk?' Vraag ik na een tijdje. 'Op haar kamer. Oh Giorgina, ze is zo verdrietig. Werkelijk ontroostbaar.' Zucht mijn moeder. 'Ik ga wel naar haar toe. Welterusten mam.' Ik geef mijn moeder een kus en ga dan naar boven. Snel pak ik mijn tas uit en spring ik onder de douche. Als ik klaar ben trek ik het fijne ondergoed van Calvin klein aan en ik ga naar Lauren haar kamer. Ik klop zacht op de deur. 'Lauren? Ik ben het.' Zeg ik. Ik doe voorzichtig de deur open en kijk naar binnen. Lauren zit in de vensterbank en kijkt uit het raam. Ze schrikt als ze mij ziet en doet haar oordopjes uit. 'Hey.' Fluister ik. 'Hey.' Reageert ze zacht. Ik loop op haar af en meteen stort ze zich huilend in mijn armen. Ik wieg haar heen en weer en fluister geruststellend in haar oor. 'Kom, even op het bed zitten.' Naast elkaar kruipen we in haar bed, met onze rug leunen we tegen de muur. Ze legt haar hoofd op mijn schouder. 'Ik weet het niet meer, ik moet denk ik terug gaan naar London.' Huilt ze. 'Tuurlijk niet! Nee lieverd, je moet je niet weg laten jagen.' 'Ik heb iets verschrikkelijks gedaan. Ik kan het mezelf niet vergeven.' 'Pardon? Wie nodigde jou uit om even te gaan kletsen?' 'Dioni.' 'Wie zoende jou?' 'Dioni..' 'Wie begon aan je te zitten?' 'Dioni..' 'En wie was uit eindelijk degene die begon?' 'Dioni.' 'Precies ja!' Zeg ik terwijl ik haar wangen droog veeg. 'Lieve schat, je moet jezelf niks verwijten. Het is echt jouw schuld niet.' Ze gaat rechtop zitten. 'En natuurlijk, je had hem natuurlijk kunnen wegduwen of wat dan ook, maar ten eerste had je gedronken, ten tweede ben je gewoon erg kwetsbaar en ten derde snap ik je nieuwsgierigheid ook wel.' Ze bloost en slaat haar ogen neer. 'Het geeft niks! Weetje?' 'Nou?' Ze kijkt me aan. 'Toen ik nog in Enschede woonde, had ik een ander vriendje. Jurrian heette hij. Al mijn vriendinnen op mijn school daar hadden geen echte vriendjes maar gewoon superveel 'scharrels', om het zo maar even uit te drukken. Ze kregen heel veel aandacht en hadden allemaal al seks gehad, zelfs met meerdere jongens. Ik was nog de enige maagd van al mijn vriendinnetjes en op een gegeven moment ging ik me daardoor minder waard voelen. Ik raakte nieuwsgierig naar hoe het nou zou zijn, terwijl Jurrian en ik afgesproken hadden om er nog mee te wachten. Op een avond toen we een filmpje aan het kijken waren drong ik me gigantisch erg aan hem op en deed ik een poging om het te doen, met hem. Maar hij stopte me en hij vroeg me waar ik mee bezig was, want zo was ik helemaal niet. Toen bedacht ik me dat hij ook groot gelijk had, maar dat ik het gewoon wou omdat anderen het ook gedaan hadden en ik me schaamde. En ik denk dat jij precies hetzelfde hebt. Is dat zo?' Ik kijk haar aan. Ze knikt, maar haalt ook haar schouders op. 'M'n vriendinnen terug in London vroegen me wel eens wanneer ik het nou eens zou doen, maar ik hield me altijd in m'n hoofd dat er niet eens iemand was die het zou willen met mij. Ik ben eigenlijk echt heel erg onzeker en ik denk dat ik, toen ik aan Dioni merkte wat hij wou, mezelf gewoon wou bewijzen dat ik het ook wel kan.' 'Precies, dat probeer ik je nu uit te leggen. Je bent gewoon op zoek naar jezelf, en je wil nieuwe dingen proberen.' Ik pak haar hand vast. 'Het geeft niet, echt niet. En Noor weet ook dat het jouw initiatief niet was.' 'Het was niet eens "lekker".' Mompelt Lauren en ik schiet in de lach. Ook op haar gezicht verschijnt een kleine glimlach. Ik sla mijn armen om haar heen. 'Ohhhhh liefje. Het komt allemaal goed.' Mompel ik. 'Ik zou ook niet weten wat ik zonder jou zou moeten.' Zegt ze.

'Maar, daar zijn we zusjes voor.'