She's unforgettable

Hoofdstuk 150

Noor POV:

'Mam!' Ik storm door de hal van het ziekenhuis, op mijn moeder af. 'Oh lieverd, hoe ben je hier zo snel gekomen?' Ze slaat haar armen om me heen. Ik ruik haar vertrouwde geur, tranen branden in mijn ooghoeken. 'Met de taxi. Mam, hoe kan dit? Oh, hé pap. Je was toch in Afrika? Ik snap er niks van!' Ratel ik. 'Lieverd, ga even zitten.' Mijn vader geeft me een kus op mijn wang en duwt me in een stoel. 'Ik was inderdaad in Afrika, maar ik ben eerder terug gegaan omdat je moeder zich niet goed voelde.' 'Mam, waarom heb je mij niet gebeld?! Papa heeft het hartstikke druk.' Vraag ik gefrustreerd. 'Omdat jij het al zwaar genoeg hebt. Het gaat niet goed met je Noor, of wel?' 'Daarvoor zijn we hier toch niet!?' Reageer ik. 'Je bent onze dochter. We maken ons zorgen om je. Je ziet er uitgeput uit, we horen bijna niks van je. Je bent zo stil. Moet ik Annet bellen?' Ik rol met mijn ogen.

Annet, een goede vriendin van mijn moeder en een van de beste psychologen uit Amsterdam.

'Ik hoef niet met iemand te praten, ik zit gewoon in een dip. Het is druk met school.' 'Je zit al in een "dip" sinds het uit is met Dioni.' Reageert mijn vader kalm. 'Niet waar. Daar heeft het niks mee te maken.' Antwoord ik fel. 'Je voelt je in de steek gelaten, ik snap het wel.' Ik vloek binnensmonds. Zo gaat het altijd met mijn ouders. Ze weten altijd beter hoe ik me voel dan ik zelf.

Dan komt er een dokter aanlopen. 'Jij bent vast Noor.' Hij steekt zijn hand uit en ik schud hem. 'Wanneer gaat mijn moeder dood?' 'Noor!' Reageren mijn ouders in koor. 'Wat?' Mijn vader schenkt me een boze blik. 'Zullen we even met elkaar praten?' Vraagt de dokter me. 'Lijkt me een goed idee.' Mijn vader geeft me een zetje en ik kijk hem boos aan. Daarna loop ik achter de dokter aan naar zijn kantoor. Ik ga zitten en kijk rond. Hij zet een glas water voor me en gaat tegenover me zitten. 'Dus je vraagt je af hoelang je moeder nog te leven heeft?' 'Ja, ze heeft ALS. Dan ga je dood. Ik studeer medicijnen. Ik wil oncoloog worden.' De dokter knikt. 'Dat zijn bijzondere plannen. Je lijkt me een intelligent en wijs meisje. Dan hoef ik jou niet meer uit te leggen wat ALS is?' 'Nee. Het is een spierziekte, een dodelijke. Het tast een voor een de spiergroepen aan en uit eindelijk ook je hartspieren etcetera.' 'Juist. We hebben het vroeg ontdekt bij je moeder en we schatten dat het nog 3 tot 5 jaar kan duren.' Mijn ogen schieten weer vol. 'Het spijt me Noor, het is een vervelende ziekte.' Ik knik en neem een slok water. De dokter biedt me een tissue aan die ik dankbaar aanneem. 'Ik zie mijn ouders bijna nooit. Ze zijn altijd aan het werk. Ik wil niet dat ze dood gaat.' Snik ik. 'Sorry hoor, ik moet u ook niet met mijn privé levensverhalen opzadelen.' 'Dat geeft niet.' Hij glimlacht vriendelijk. 'Ik woon in mijn eentje aan de Prinsengracht. Mijn vriendje is vreemdgegaan met het zusje van mijn beste vriendin. Ik voel me eenzaam, dus stort ik me volledig op mijn studie en mijn baan.' 'Daar vertel je me wat.' De dokter grijnst even en ik glimlach met hem mee. 'Dat hoort u niet iedere dag hé, als hier een patiënt gaat zitten.' 'Er is niks mis met verandering.' Lacht hij. 'Ik hoop dat je je gauw weer wat beter voelt. Misschien moet je eens met iemand gaat praten, of een tijdje thuis of bij een vriendin gaan wonen. We gaan er voor zorgen dat je nog zo lang mogelijk van je moeder kan genieten.' Zegt hij en dan staat hij op. Ik doe hetzelfde en geef hem een hand. 'Bedankt. Tot gauw.' 'Dag Noor.' Hij glimlacht nog even en dan stap ik het kamertje uit.

'Aardige man.' Zeg ik als ik tussen mijn ouders inloop naar de auto. 'Gedraag je voortaan een beetje. Je bent 20.' 'Freek, laat het, ze heeft het al moeilijk genoeg. Zal ik eens met Dioni gaan praten?' 'Waarom beginnen jullie telkens over Dioni! Hou toch je mond over hem.' Snauw ik. Mijn vader grijpt mijn arm vast. 'Noor Céline van der Heijde! Pas op. Zo praat je niet tegen je moeder.' Ik ruk mijn arm los. 'Ik ben 20, je hoeft me niet te behandelen alsof ik 14 ben.' 'Zo gedraag je je wel, stap in de auto.' 'Nee, ik ga terug naar Bloemendaal.' 'Pardon?' 'Ik hoef niet "gezellig" met jou thuis te zitten pap! Mam, als papa weer weggaat bel me dan alsjeblieft, dan kom ik bij je logeren. Je moet niet alleen zijn.' 'Hou op kind, er is niks met me aan de hand.' Ik rol met mijn ogen. 'Ik zie jullie later.' Met deze woorden verlaat ik mijn ouders en stap ik in de taxi zonder ze nog één keer aan te kijken.

Giorgina POV:

'Echt heftig joh. Arme Noor.' Zucht ik terwijl we het huis opruimen. 'Ja, inderdaad. Dat wens je niemand toe.' Ik zet de stofzuiger uit en zet hem in de berging. De deur gaat met een zwaai open. 'JONGENS!' Het is Noor. Haar hakken tikken op de vloer terwijl ze driftig door huis banjert. 'You OK?' Vraagt Samuel. 'Mijn ouders. Mijn vader. Het is NIET te geloven. Ik ben zo gefrustreerd.' 'Dat merken we, ga zitten. Ik pak een wijntje voor je.' Reageer ik. 'Oh lieverd doe mij maar een hele fles.' Zucht ze dramatisch. In de keuken schud ik lachend mijn hoofd. Als ik haar een glas wijn geef plof ik ook op de bank. Ze neemt een slok en trapt haar hakken uit. 'Kan ik hier logeren, alsjeblieft?' 'Ja hoor.' Reageert Dioni. 'Niet hier-hier, ik bedoel bij Giorgina.' Reageert ze kalm. Dioni rolt met zijn ogen. 'Ja, tuurlijk kan dat. Maar dan ben je wel met Lauren onder een dak.' 'Die kan ik wel aan.' Dioni begint spottend te lachen. Noor kijkt hem vuil aan. 'Jongens?! Wat is er met jullie!' Roept Samuel terwijl hij Dioni een biertje geeft. 'Hij is een eikel.' 'En zij een bitch.' 'Noem je MIJ een bitch? Weet je wie pas een bitch is, die vriendin van jou!' 'Noor! Hou op. Allebei. Jullie zijn echt ontzettend kinderachtig bezig. Jullie missen elkaar.' Zeg ik. Beide lachen ze. 'Hij heeft een "beter" iemand gevonden.' Reageert Noor vals. 'En ik kan ook een beter iemand vinden.' 'Vind maar iemand die zo'n suffe doos wil.' Vloekt Dioni. 'Hoe noem jij mij?!' Noor gaat staan. Dioni ook. Ik kijk Samuel aan. Hell no.

'Ik was je vriendin! Maandenlang. Wat ben jij een zak!' 'Ja en wat ben jij een ongelofelijke trut geworden!' 'Jij hebt mij in de steek gelaten! Ik heb helemaal NIEMAND meer en dat is jouw schuld!' Roept Noor terwijl de tranen over haar wangen rollen. 'Jij en die slet! Heb je enig idee..' Ze kan haar zin niet afmaken. Ze zet haar glas op tafel en stormt de kamer uit terwijl Dioni, Samuel en ik haar met open mond nakijken.