Zielloos

♥1♥

(kort sorry XD)

'Kom,' zei hij en trok me mee de menigte dansende mensen in. Op het midden van de dansvloer trok hij zich tegen mij aan en begonnen we te dansen. Met uitbundige bewegingen en hard geschreeuw vermaakte we ons voor een lange tijd. Ikzelf was dronken, zo erg dat ik waarschijnlijk de volgende dag niets meer zou herinneren. Ik had het heet en wilde mijn shirtje uittrekken, hij hield me tegen en trok me opnieuw weer mee, het immense gebouw uit. Buiten in een steegje duwde hij me tegen de muur aan, mij tegenhoudend met zijn handen. Ik wilde niet dat het zou gebeuren, niet nu. Ik was veertien, mam zou ook zeker doodgaan als ik het zou doen.

Hij zag me twijfelen en trok me dieper het steegje in, waar hij me opnieuw tegen de muur aanduwde. Het ruwe oppervlak van de muur zorgde ervoor dat ik schrammetjes kreeg op mijn elle bogen en schouders.

'Je doet me pijn,' zei ik, dronken, waardoor hij me zeker niet kon verstaan. Hij glimlachte en kuste me.

'Wat moet dat daar?' klonk het opeens, boos. Ik barstte in lachen uit, hij zat in me dus ik sloeg hem in zijn gezicht. Ik zei tegen hem: 'Ik zei toch dat hier geen goede plek was, Jordy!' Nu was het zijn beurt om in lachen uit te barsten nadat hij had gezien in welke toestand wij zaten. De man die ons had gezien en naar ons toe was gelopen, pakte zijn telefoon uit zijn zak. Ik rukte mijn broek omhoog en trok mijn shirt snel aan, waarna ik snel wegrende. Geschreeuw klonk en al Jordy meesleurend gingen we naar zijn huis toe.

Eenmaal daar aangekomen, ging ik opzoek naar de sleutel. Hij zat toch in mijn linker broekzak? Ik voelde en kwam er zo achter dat ik helemaal geen broek aanhad, maar een panty met rok erboven. Zuchtend keek ik Jordy aan en vertelde het hem. Op hetzelfde moment ging de deur open en hij duwde me naar binnen toe. Hard de deur weer dichtmakend keek hij me boos aan. Grinnikend liep ik de woonkamer binnen en ging maar op de bank liggen. Inmiddels had ik het bloedheet gekregen en wilde ik niets anders dan slapen. Jordy kwam naast me liggen ik voelde hoe zijn adem rustiger werd. Dat hij gewoon goed in slaap kon vallen, daar had hij geluk in. Ik had maar gewoon pech dat ik elke nacht tot drie uur 's nachts naar het plafond lag te staren.

:D