Zielloos

49

Het bord was van dik karton en wel zeker twee bij twee meter. Gelukkig was het dit keer niet met bloed beschreven.

'Ik weet het niet hoor,' zei Jordan en hij kneep even in het karton, alsof hij wilde checken of het wel echt was. Ik beet op mijn lip en wreef kort even heen en weer over mijn armen. Nu de zon weg was begon het snel kouder te worden.

Jordan keek me aan en ik haalde mijn schouders op.

'Laten we de pijl volgen die er naast is getekend, als het een stelletje kannibalen zijn komen we daar waarschijnlijk snel genoeg achter.' Zei ik en wees naar de pijl naast de tekst, deze wees recht naar boven toe. Hier bedoelde hij waarschijnlijk mee dat we het pad moesten blijven volgen. Hopelijk was het niet te ver, de pijn in mijn buik begon alweer erger te worden. Ik weer Jordan er op en hij knikte: we gingen verder.

Dus liepen we een heel aantal meters tot het echt te donker werd en we bijna geen hand voor ogen meer konden zien. Ik fluisterde: 'Laten we een paar meter verder het bos in gaan slapen en morgen verder gaan.' Jordan knikte en even later zette we samen de tent op. Snel legden we de slaapzakken neer en gingen er in liggen.

'We hadden eerder moeten gaan,' bromde Jordan en hij keerde mij de rug toe. Ik zuchtte en draaide me ook om. Ik had gewoon even geen zin in een discussie.

Licht liet mij de volgende morgen vroeg wakker worden. Kreunend opende ik langzaam mijn ogen en ging versuft rechtop zitten. Naast mij was het leeg, zelfs de slaapzak was al weg. Ik rolde met mijn ogen en klom maar snel uit de slaapzak. Waarschijnlijk had hij weer een nachtmerrie gehad, het is zo zielig dat hij er niet tegen kon en ik wel. Ik zuchtte en rolde mijn slaapzak zo strak als mogelijk op daarna ritste ik de tent open en liep de koude buitenlucht in. Mijn lichaam trilde kort en ik glimlachte toen ik zag dat Jordan een potje bonen open had gemaakt. Bonen waren lekker, ook al zat je na het eten wel helemaal onder de saus. Snel propte ik de slaapzak in zijn hoes en ging daarna naast Jordan zitten. Het blik was iets meer dan halfleeg. Gretig pakte ik hem aan nadat hij het onder mijn neus duwde. Ik begon met mijn vingers de bonen er één voor één uit te pakken en in mijn mond te stoppen. Nadat alle bonen op waren ging ik nog mijn vingers langs de renden en likte die daarna af.

Heerlijk. Ik glimlachte en stond op.

'Goedemorgen trouwens,' zei Jordan licht humeurig. Ik fronste kort en zei hetzelfde. Jordan stond ook op en trok me opeens heel dicht bij hem.

'Ik mis...' zei hij zacht in mijn oor en sloeg zijn armen om mijn lichaam heen. Opeens kuste hij me. Ik zoende terug, maar voelde weinig passie. Al snel liet hij me los en keek me met betraande ogen aan. Hij zei: 'Ik mis mijn oude leven, Lisa. Ik wil weer terug.' Hij leek net een klein jongetje dat zojuist zijn kleine teddybeer had verloren. Alleen jongetjes hebben geen teddyberen. Ik pakte zijn hand vast en zei: 'Ik ook, dus laten we ons leven zo normaal mogelijk gaan leiden daar in het ziekenhuis.'

Ik wees op een bord op ruim tweehonderd meter afstand. Ik kon net niet lezen wat er op stond.

Snel pakte we alle spullen in en nam ik weer de paracetamols. Daarna gingen we rustig verder. Op het bord stond weer hetzelfde: "Het ziekenhuis, de plek waar iedereen veilig is en zal zijn!"

Rechtsonder stond nog geschreven: 5 km. Het was dus nog maar één uur lopen. Ik glimlachte kort. Eindelijk zouden we verlost zijn, eindelijk zou ik mijn kleine baby kunnen zien.

JAJAJAJJAJAJAJA OMG MENSJES. NOG MAAR 1 HOOFDSTUK EN DAN EPILOOG EN  DAN IS BOEK 1 UIT OMG ;D ;D ;D (hopelijk vanavond en anders morgen het hoofdstuk want ik heb VEEL TE VEEL INSPIRATIE VOOR DIT BOEK JEEH)

IK BEN ZO BLIJ JEEH en ik heb ook nog een leuke verrassing voor jullie ;D