Zielloos

14

Oké, even korte uitleg... het begin van dit hoofdstuk begin dadelijk met Evelyn, een paar uur voor Lisa weer bij bewustzijn komt. De rest zal wel duidelijk worden denk ik.

POV Evelyn (paar dagen later)

'Je hebt je bewezen, Evelyn,' zei Dylano en hij gaf me een klopje op de schouder, 'je mag mee, met een helikopter.' Ik knikte en deed de groet, toen liep ik naar mijn kamer toe. Zo snel mogelijk kleedde ik me om in mijn outfit, zal ik Lisa nog bellen? Ik knikte en deed snel de deur dicht. Ik pakte mijn telefoon uit het verstopplekje en hoopte dat hij nog vol was. Gelukkig, nog elf procent. Opgelucht haalde ik adem en toetste haar nummer in. Verwachtingsvol staarde ik in de verte terwijl ik bedacht wat ik zou kunnen zeggen.

Maar ze nam niet op, ook niet de drie keren daarna toen ik het probeerde. Zuchtend zette ik mijn telefoon maar weer op de vliegtuigstand en legde hem weer op het plekje neer. Vliegensvlug kleedde ik me aan en stond nog geen twee minuten later in de rij.

'Dames en heren, jullie gaan allemaal met een ervaren soldaat mee het vliegtuig in. Wij hebben u geleert de bommen te bedienen en hoe goed te kunnen helpen. Ik wens u succes. U ouders zullen verschijnen uit die deur.' Zei Dylano en hij wees. Uit de deur kwamen inderdaad een hoop ouders die in tranen hun kinderen omarmden.

Toen ik mam in zicht kreeg, glimlachte ik alleen. Ze liep op me af en pakte mijn handen vast toen ze bij me stond. Een kort knikje was genoeg, want haar ogen spraken duizenden woorden. Ik glimlachte en knikte ook. Deze missie moest gewoon lukken, ik zou ook zeker niet dood gaan! Vastberaden deed ik een stap achteruit en bekeek haar kort: haar blonde haar was net als bij mij kort geknipt en ze was zeker gespierder geworden. In één week kan een mens veel veranderen.

Ik zuchtte en ging weer samen met de andere kinderen in een rij staan. Er waren hier gewoon veel kindsoldaten. Kinderen boven de vijftien jaar oud, eerst was dat achttien. Blijkbaar waren die stomme zombies toch te sterk voor ons. Terwijl ze niet eens wat konden doen. De kinderen die jonger waren, mochten helpen met karweitjes. Mensen ouder dan dertig jaar werden verplicht om op het land te werken. Boven de veertig mocht je zwaardere dingen doen. Pas als je niks meer kon, de oudere dus, hoefde je niets te doen.

Ik zuchtte, ik had natuurlijk nooit verwacht ooit nog een kind soldaat te worden.

Het geluid van helikopters klonk en samen met mijn groepje bestaande uit vier kinderen en één ervaren soldaat. We klommen de helikopter in en gingen op een stoel zitten, meteen onze gordels vastmakend. De deuren bleven gewoon open en de helikopter steeg meteen op.

POV Lisa

Gepiep van een hond maakte me wakker. Kreunend opende ik mijn ogen, maar sloot ze meteen weer nadat een enorme koppijn me ze weer liet sluiten. Opnieuw kreunend probeerde ik het nogmaals, vaag zag ik wat licht. Ik viel weer weg.

Een paar minuten later kwam ik weer bij, ik voelde me wat meer bij zinnen en kon nu ook beter alles in me opnemen. Waar was ik? Ik viel opnieuw weg.

Een lange tijd later, de koppijn voelde onmenselijk. Een schreeuw klonk en ik greep naar mijn hoofd. Mijn hele lichaam deed pijn als ik mijn armen bewoog. Hoe lang was ik bewusteloos geweest? De rugzak zat nog steeds op mijn rug, ik was dus gevallen. Maar waar? Zo goed als het ging probeerde ik mijn geheugen weer terug te krijgen. Tevergeefs, niks kon ik me toen herinneren.

Ik zuchtte en schudde de rugzak van mijn rug al terwijl ik ging zitten, de pijn negerend. Hard beet ik op mijn lip tot ik bloed proefde toen ik ging zoeken naar water. Mijn keel voelde als rubber, dus waarschijnlijk was ik meer dan één dag weggeweest. Ook was het warm hier, pas nu zag ik dat ik in een schuurtje was. Weer zuchtend zette ik de fles aan mijn mond en dronk gulzig alles op.