Zielloos

20 :D

Voor de mensen die het willen weten: dit hoofdstuk is 6 weken na het feest (hoofdstuk 1) we gaan gewoon verder waar we gebleven zijn hoor, maar ik heb even opgeteld hoeveel dagen er al voorbij waren 

'Hé! Bitch wakker worden!' hoorde ik Brechje zeggen en schrok. Grijnzend scheen ze met de zaklantaarn in mijn ogen en hees me toen overeind. Ik stond naast haar en voelde kort nog aan de zijkant van mijn hoofd. De wond was flink opgezet, dat was een slecht teken. Ik wilde het zeggen tegen Brechje, maar er kwam niet meer dan een pijnlijk, piepend geluid uit mijn mond.

'Houd je mond nu is! Ik probeer de horen of Tony er al aan komt.' Zei ze en duwde me weer neer op de grond. Zuchtend keek ik toe hoe ze door de spleet heen keek. Ze haatte me, zeer waarschijnlijk. Ze wilde me vermoorden, met een rede. Ik schudde mijn hoofd en draaide me op mijn zij. Het beste wat ik nu kon doen is slapen.

POV Evelyn (jeeh!)

'Evelyn, ik moest je melden, je moeder is helaas overleden,' zei de commandant en liep weg, mij verbaast achterlatend. Ik wist dat de laatste dagen veel volwassen mensen waren gestorven door de proeven en omdat ze meededen in het leger. Alsof het kinderleger al niet genoeg was. Die Dylano had gewoon alle macht, hij wilde ook niets afgeven.

Ik schudde mijn hoofd en ging achterover op het matras liggen. Omdat zij dood was gegaan, had ik dus wel mooi een vrije dag. Ik glimlachte en sloot mijn ogen. Mijn gedachten dwaalde al snel af naar de laatste missie, hij was levensgevaarlijk. Logisch dat ook duizenden kinderen en volwassenen gestorven waren. Peuters en baby's en ouderen hadden we niet meer. De meeste waren vermoord en soms, als ze geluk hadden, waren ze gebruikt voor proeven en hadden ze het overleeft. Als je geld of handige spullen gaf, kon je je kind laten leven. Ik had gewoon geluk dat ik geen jonger zusje of broertje had.

Maar, over die missie, we gingen naar Oost-Duitsland toe. Dylano wilde weten of zijn 'vrienden' nog in leven waren en of er nog wat wetenschappers daar zouden leven. De eerste uitbraak was immers daar gebeurt, ik woonde daar ook in de buurt. Hij wist dat en daarom had hij de helikopter waar ik in zat ook expres over mijn stad laten vliegen. Maar de stad die was dus weg. Hordes zombies liepen nutteloos rond, raven aten mee de dode mensen op en huizen die nog overeind stonden waren dichtgetimmerd. Ook hier waren bommen gegooid in de hoop de hordes te vermoorden. Het had dus maar half gewerkt. Het geluid had natuurlijk alleen nog maar meer aangetrokken.

We vlogen dus over mijn huis heen en ik zag dat die was overlopen. Onze kippen -mam wilde persé kippen- waren dood. Zombies lagen tegen het hogen kippengaas aan en een paar hadden binnen kunnen glippen. Doordat de helikopter expres langzamer was gaan vliegen, had ik gezien dat heel de tuin bebloed was, waarschijnlijk hadden er overlevenden gezeten. Sommige hadden de keus gemaakt om niet mee te gaan naar het leger.

We vlogen verder en het vliegtuig werd ergens op een lage flat neergezet. We moesten het gebouw door om op de straten uit te komen. Ten eerste stond het gebouw op instortte en ten tweede waren er honderden zombies in die straat die het enorm onveilig maakte. We hadden dan wel bijtbestendige kleding aan, toch was het gevaarlijk. Na ongeveer één uur kwamen we uit bij het wetenschapslap. Het was donker en de normaal witte muur, was grijs en zwart. De ramen zaten onder het zand en de meeste waren ook gebroken. De bovenkant van het gebouw was er af en het was al bijna onmogelijk om daar te kunnen leven. Toch gingen we naar binnen toe. Ik was niet als eerste, daarom leefde ik ook nog.

Net voordat ik de deur doorliep hoorde we gekraak. Het was hard en liet ons bang opkijken. Hetgeen waar iedereen zo bang voor was gebeurde: het gehele gebouw stortte in. Honderden kinderen waren dood. Iedereen rende de straat op, waar die horde was. Door de angst werden mensen geplet en gebeten, ze hadden hun bijtbestendige kleding af gedaan om harder te kunnen rennen. We gingen met 2500 mensen heen en kwamen maar met zo'n 300 mensen terug.