Zielloos

39

'Die klootzak ook, ik had je niet moeten laten gaan,' snauwde Jordan terwijl hij me op mijn bed duwde. Ik wist nog steeds niet wat ik moest denken en kreeg telkens het beeld van de bewegingloze Jordan voor me. Jordan schreeuwde en schopte tegen een houten stoel aan.

'Rustig, alsjeblieft!' zei ik zacht en drukte mijn vuisten in mijn ogen. Zuchtend bewoog ik ze op en neer wat een vreemd soort pijn veroorzaakte.

'Hij was dronken, waarschijnlijk herinnert hij het zich niet. We kunnen hem in ieder geval hem daar niet zo laten liggen.' Zei ik, nog zachter. Bang op de reactie van Jordan trok ik mijn schouders op en keek hem diep aan. Tot mijn verbazing knikte hij.

Samen liepen we weer alle gangen door en kwam uit bij de deur van het kantoortje. Nog steeds lag Nigel op de grond, bloed sijpelde uit een grote hoofdwond. Me in mijn hoofd voor hem verontschuldigend tilde ik hem aan zijn ene arm op. Jordan pakte zijn andere arm op en zo droegen we hem naar het ziekenhuisgedeelte toe, ondertussen een smoes bedenkend.

De dagen na het incident verliepen vermoeiend. Nigel was nog te zwak om een zinnig gesprek te voeren dus het enige wat ik kon doen was klusjes doen. Op dit moment was ik een paard aan het borstelen. Het dier was onrustig en ik merkte dat ik me ook onrustig voelde.

'Sorry,' mompelde ik en pakte het touw dat aan het halster zat vast. Ik trok er aan en zorgde er zo voor dat het paar mij aankeek. De ogen straalde wanhoop en verdriet uit. Ik zuchtte en begon haar achter haar oren te kriebelen. Kort hinnikte ze en liet haar hoofd wat zakte. Terwijl zij kalmeerde voelde ik hoe ook ik rustiger werd. Uiteindelijk stonden we alleen nog maar stil elkaar aan te staren.

'Sorry,' zei ik, nu iets harder en ik pakte de borstel weer op. Langzamer begon ik de haren van het zand en de andere rotzooi te ontdoen terwijl ik mijn hand op haar flank legde. Dit keer bleef ze wel rustig staan. Met lange uithalen zorgde ik er voor dat plukken haar en zand rond haar lichaam op de grond vielen en ook mij vies maakte, ik had niet gezien dat iemand al die tijd mij al aan het bekijken was.

'Dat doe je goed,' klonk het opeens en ik draaide me met een ruk om. Het paard hief het hoofd ineens hoog op en zette een paar stappen achteruit. Na eerst het touw weer vastgepakt te hebben, keek ik de jongen aan die tegen de deurpost aangeleund stond. Ik herkende hem niet, dus ik keek hem maar vragend aan.

'Nigel wil je spreken, Lisa, is 't niet?' vroeg hij en ik knikte. 'Ik ben James.' Mijn lach inhoudend om de uitspraak bij zijn naam opende ik het hek. Het paard achter me aantrekkend maakte ik ook de grote deur open.

James liep aan de andere kant van het paard met me mee. Zwijgend kwamen we uit bij de weide, tot ik vroeg of hij het hek open wilde maken. Hij opende het en ik liet de merrie los, die daarna wild bokkend zich wegmaakte van ons.

'Je bent goed met paarden,' zei hij en knikte naar de merrie, 'als je wilt mag je wel vaker helpen. Ik kan je zelfs wat leren paardrijden!' Zijn enthousiasme liet me glimlachen en ik stemde dus in met zijn aanbod.

Expres Jordan vermijdend kwam ik na mijzelf opgeschoond te hebben naast Nigel zijn bed uit. Glimlachend had hij mijn hand vast gepakt en mij zwijgend aangekeken.

'Ik wil je zeggen dat het me spijt, Lisa.' Fluisterde hij, zijn stem klonk hees. 'Ik ga je nu iets vertellen en ik wil dat je het begrijpt en goed onthoud.'

Ik knikte, hij was zwak, dus nu was er geen mogelijkheid dat er wat kon gebeuren. Ik begin weer op mijn lip te bijten terwijl hij vervolgde: 'Mannen zijn anders dan vrouwen, vooral in een wereld zoals dit. Wij mannen hebben het moeilijker dan jullie, vooral van mijn leeftijd. Wat er gisternacht is gebeurd, zal elke vrouw nu vaker overkomen zijn dan ooit. Wij mensen zijn zo extreem kwetsbaar geworden! Het enige wat we nog doen is constant de dood in de ogen kijken. Daar krijg jij toch ook schoon genoeg van?'

Hij begon steeds harder in mijn hand te knijpen. Ik wist al waar dit heen ging, toch liet ik hem uitpraten.

'We hebben allemaal behoeftes, ook seksueel.' Hij zweeg en werd rood. 'Jij bent de eerste die me echt tegen heeft gehouden, Lisa.' Snel richtte hij zijn blik op iets anders nadat ik hem weer in zijn ogen had gekeken. Ik snapte dat jongens zoals hij dat nodig had, maar toch niet zo extreem? Het liefste zou ik nu mam en pap weer willen zien, ook al zouden ze me in elkaar slaan. Alles beter dan dit leven.

'Ik snap het,' zei ik, 'maar iets wat voor jou fijn is hoeft niet zo te zijn voor de ander.' Hij knikte en liet mijn hand los die al aardig rood was aangelopen. Snel trok ik hem terug.

Opeens klonk een schreeuw, zo hard dat ik mijn handen op mijn oren legde. Met een ruk draaide ik me om en stond op, een woedende Jordan aankijkend.

De tranen die in hoog tempo over zijn wangen stroomden en zijn ogen die vuur leken te spuwen voorspelde weinig goeds. Hij schreeuwde opnieuw en stormde op mij en Nigel af. Meteen ging ik voor het bed staan.

'Verdomme, doe normaal Jordan.' Zei ik nadat hij me aan de kant had geduwd. Met zoveel kracht als ik in me had duwde ik hem van Nigel af. De arm waarmee hij het keukenmes vast had trok ik net zo ver naar achter dat hij Nigel geen pijn kon doen.

'Hij heeft gezegd dat het hem spijt!' siste ik, 'Laat hem gaan en maak het goed.'

Jordan mompelde iets, sloeg Nigel met de achterkant van het mes tegen zijn kaak en stormde daarna woedend weg. Ik zakte in elkaar op de grond en sloeg daarna met mijn vlakke handen op de tegelvloer tot ze zó pijn deden dat ik wel moest stoppen. Dit leven verdiende niemand, zelfs ik niet. Misschien was het beter als ik voortaan voor mezelf ging en me dan nooit meer aan mensen kon hechten. Dan kon ik ook zeker niet meer partijdig zijn.

bruh, ik had echt geen idee hoe ik dat kon uitleggen xD maar oké hoop dat jullie ook begrijpen.

hoofdstuk 40 wordt een pov van Evelyn jeeh!