Zielloos

28 + uitleg ;D

Nadat de mannen ons gisteren een soort van gered hadden, hadden wij zwijgzaam ze gevolgd richting hun huisje. Ze vertelde veel over van alles en nog wat waar wij weinig van begrepen. Wapens en munitie bijvoorbeeld, het verschil daartussen. Deze mannen hadden in het leger gezeten en waren dus een soort van redende engelen voor ons.

De tweede avond kon ik de wacht houden. Mijn lichaam deed overal pijn, maar het negeren was gemakkelijker dan gedacht. De dunne jongen kwam naast me zitten. Hij stak zijn hand uit en zei: 'Jordan.' Glimlachend zei ik mijn naam terwijl ik zijn hand vastpakte. Zijn dunne vingers waren zwak en knepen amper. Hij ging verzitten en ik hoorde hout knarsen: we zaten op een boomstam. Hij vloekte en keek daarna rond. Ik glimlachte, het was zo zielig voor jonge mensen zoals wij om dit mee te maken.

'En,' begon ik, 'vertel is wat over jezelf.' Ik hoorde hem snuiven, weer verzitten en uiteindelijk mij aankijken. Al snel boog hij zijn hoofd weer. Hij antwoordde: 'Voordat dit alles begon zat ik in het leger, sinds twee maanden. Daarvóór was ik gameverslaafd, pap, die man daar,' hij wees naar de grotere man, 'hij wilde dat ik in het leger ging. Ik werd helemaal gek, zoals je het zou verwachten. Mijn moeder is toen ik jong was overleden en ik heb maar één broer: dat is Jelle.' Opnieuw wees hij, dit keer naar de gespierde jongen. Ze leken totaal niet op elkaar. De jongen die naast me zat met zijn doffe, lange haar en dunne ledematen leek niet op de knappe jongen die verderop in een vuurtje zat de duwen met een stuk hout. Jordan was ook veel minder een 'badboy', zijn broer was alles wat een meisje wilde: bruine huid, blond haar en blauwe ogen.

Ik zuchtte en zei, nadat hij vroeg wat ik hiervoor deed: 'Ik ben ietsje jonger dan jij bent, ik zit nog op de middelbare school. Ik heb geen zussen en broers, wel nog hopelijk twee levende ouders. Mijn beste vriendin woonde in Duitsland, is hierheen gevlucht en ik was te laat met de ophaal bus dus ik bleef achter.'

'Je was gewoon te laat?' vroeg Jordan, verbaasd.

'Ja, ik moest plassen, zij ook, maar zij was eerder. Ik heb nog geprobeerd haar handen te pakken, maar ik viel. Daarna ging ik in een café wonen en kwam een hond tegen: Ziva. Ze gingen bommen gooien in mijn stad omdat die overgelopen was door zombies. Ik ben Ziva weggerend, maar ze overleefde het niet. Ik heb een heel eind gelopen en toen kwam ik uit bij Brechjes dorp. Ze werd aangevallen door sadisten en we moesten weer ontsnappen. Daarna kwamen we uit bij deze stad en kwamen we jullie tegen.' Ik zuchtte en sloot mijn ogen. Ik had echt te veel meegemaakt. Tranen kwamen uit mijn ooghoeken en gingen over mijn wangen, over mijn nek mijn shirtje in. Jordan veegde ze weg en glimlachte, dat probeerde hij tenminste. Ik glimlachte ook en zuchtte toen. Opeens omhelsde hij me. Verbaast voelde ik hoe al mijn spieren zich aanspande, maar uiteindelijk kwam er een enorme rust over mijn lichaam heen. Zacht wiegde hij heen en weer, zonder woorden.

'Nu hoe wij hier uitkomen,' fluisterde hij, 'Nadat die uitbraken kwamen, ging alles heel snel: net zoals jij al zei, die evacuaties die eigenlijk geen evacuaties waren. Pap haalde mij en Jelle van het leger vandaan en ik weet nog dat hij zei: "Jordan, we gaan naar huis, voordat het te laat is. De duivel is op de aarde gekomen."' Hij slikte en nu was het mijn beurt om zijn tranen weg te vegen.

'Pap bracht ons eerst naar ons eigen huis toe. We moesten zo snel mogelijk alles in een koffer doen: toiletspullen, kleding en zo, maar ook wapens. Toen kwam ik er ook achter dat hij gewoon een grote messen- en geweerverzamling had. We namen alles mee en in zijn kleine auto reden we een aantal honderd kilometers tot we bij dit bos uitkwamen. In die paar dagen waren honderden mensen gestorven, dus het verdriet was erg. Toen we eindelijk bij deze stad uitkwamen, kochten we dat huisje in de bossen voor als het uit de hand zou gaan lopen en trokken in bij een vriend. Het bleek dat die vriend dood was, maar we hadden dus wel mooi een extra slaapkamer.

Na ongeveer twee weken begonnen de eerste groepen zombies zich te begeven in de stad. We moesten dus weg. We gingen naar dat huisje toe en nadat ons voedsel daarop was keerde we weer terug naar de stad. Die stad was natuurlijk helemaal overlopen, uiteindelijk kwamen we jullie tegen.'

Ik glimlachte en mijn ogen sloten zich als vanzelf. Nog vaag hoorde ik: 'Ik houd wel de wacht.' en ging een nacht vol nachtmerries tegemoet.

Hi mensjes! Ik ga jullie even wat uitleg geven voor de twee volgende hoofdstukken. In het volgende hoofdstuk komt een pov van Evelyn! Jeeh! En het hoofdstuk daarop komt een pov van een laboratorium/wetenschapslab. Het moest eigenlijk een verrassing blijven, maar hoke. De volgende pov van Lisa zal zich drie maanden na dit hoofdstuk afspelen. Met het pov van Evelyn en de pov van de wetenschapsmensje ga ik vertellen wat er in die drie maanden gebeurt/gaat gebeuren. Er is een kans dat dat wetenschapsmensjesding gaat mislukken, maar ik ga het proberen ;) . Hoop dat jullie snappen, anders vragen ;)

Merle