Zielloos

34

SORRYPORRY VOOR ZO WEINIG PUBLICEREN!

Beangstigende blikken werden geworden en iedereen keek bang om zich heen. Zouden we gevolgd worden? Zouden deze mensen al dood zijn?

'Laten we hier even pauze houden, dan kunnen een paar mensen rond gaan kijken.' Zei ik en legde mijn rugzak op de grond. Ik verstijfde bij het horen van een zacht geluid. Het klonk als een schreeuw, hulpgeroep. Mijn nekharen gingen recht overeind staan en ik beet hard op mijn lichaam. Opnieuw dat geluid, ik keek in die richting en begon te rennen, het keukenmes steviger vasthoudend.

Al snel kwam ik het bloedbad tegen. De jongens waren me gevolgd en stonden hijgend achter me, bij het zien van de gehavende lichamen legde ze een hand op mijn schouder. Ik boog mijn hoofd en sloot kort mijn ogen. Waarschijnlijk hadden ze het niet verdient zo dood te gaan.

Wel meer dan vijf lichamen lagen verspreid over een open plek in het bos. Een smeulend vuurtje en voedsel vertelde ons dat dit echt nog maar net gebeurd moest zijn. Zombies lagen her en der, toch waren ze dus niet sterk genoeg geweest. Ik slikte en stak bij de overige zombies het mes in hun hoofd. Die verrekte monster verdiende het niet nog meer mensen zo'n pijn aan te doen.

'Echt stom dat we ze niet hebben kunnen helpen, dit is echt heel kort geleden gebeurt.' Zei ik en stak mijn mes in de grond. Ik keek om me heen en zag weer een aantal zombies aankomen. Terwijl ik vertelde dat ze moesten oppassen draaide ik me om om weer terug te lopen. Daardoor liep ik bijna tegen Jelle aan die in het niets voor zich uit aan het staren was.

'Dude, Jelle?' zei Jordan en hij zwaaide voor zijn gezicht heen en weer. Ik schudde aan zijn schouders, maar hij gaf geen kik. Opeens leek hij wakker te schrikken en hij hief zijn mes op. Woedend begon hij op de al dode zombies in te hakken. Jordan en ik bekeken het tafereel zwijgend.

Opeens waren die zombies super dichtbij. Jelle stond nog uit te hijgen terwijl ze het openstuk opstormden. Verschrikt zette Jordan en ik instinctief een stap achteruit, waarna we meteen Jelle te hulp schoten. De horde was dus dichterbij dan we dachten. Schreeuwend en op die manier hopend op hulp hakte we op de zwakke schedels van de zombies in. Tot Jelle het ineens uitschreeuwde van pijn. Langzaam zette hij stappen achteruit en hield zijn hand op zijn nek. Patrick en Tony vingen hem op en ik en Jordan vermoordden de rest van de zombies. Daarna renden we achter Patrick die Jelle vasthad aan en kwamen zo weer uit bij Margharet.

Bang ging ik naast haar zitten, ze sloeg meteen haar arm om me heen.

'Je ... je zoon,' stotterde ik, 'hij is, hij is gebeten.' Met tranen in haar ogen knikte ze en samen keken we naar Jelle toe. Hij had zijn ogen wijd opengesperd en keek recht omhoog. De beet was behoorlijk diep en bloed spoot eruit. Patrick begon met verbinden terwijl Tony en Jordan hem vasthielden. Tranen liepen over mijn wangen heen, nu was er alweer een vriend dood! Het leven was zeker niet eerlijk, maar dit was wel heel erg.

'Verdomme!' schreeuwde ik en stampte op de grond. Niemand leek mijn uitbarsting erg te vinden. Schreeuwend schopte ik tegen een kleine boom aan. Het ding kraakte en ik zuchtte diep.

'Lisa,' fluisterde Margharet en pakte mijn hand vast, 'ooit komt alles goed. Als je hoop heb, komt alles goed.' Ze toverde een mager glimlachje op haar gezicht en keek me diep aan.

'Ik weet niet of ik nog hoop heb. Wat als jullie vannacht allemaal uitgemoord worden?' vroeg ik haar en veegde de tranen van mijn wangen weg. Hierdoor kwamen er nieuwe vegen bloed bij.

'Je moet in jezelf geloven,' zei ze en wees naar mijn hart, 'onthoudt dat iedereen op deze wereld ooit een goed hart heeft gehad. Iedereen maakt fouten, fouten maken is menselijk.'

Ik sluit mijn ogen en dacht na. Dat klonk wel heel wijs. Een glimlach verscheen en ik omhelsde aan, een stevige omhelzing terugkrijgend.

'Dames?' vroeg Tony, 'hij heeft nog een paar uurtjes. Of jullie willen hem uit zijn lijden verlossen.' Ik slikte en knikte. Hij zou toch wel dood gaan. Als hij in zijn arm was gebeten hadden we die nog kunnen amputeren, maar dit was onmogelijk. Ik hielp Margharet overeind en zei dat wij vast vooruitliepen.

Nog geen tien seconden nadat we hen de terug hadden gekeerd klonk het schot. Een schok ging door mijn lichaam heen, maar dat was niet alleen door het pistoolschot.

extreem krot = maar 700 woorden. Voor sommige mensen is dat superveel, maar voor dit boek niet. Zo sorry! Ik moest gewoon even iets schrijven, maar daar heb ik zo enorm weinig tijd voor. Ik heb wel inspiratie, maar dat is ook minimaal. Gelukkig is het binnenkort toetsweek en dan heb ik een beetje meer tijd. Deze week en volgende week veel toetsen, in de vakantie moet ik LEREN. bruh. xD MAAR HET ALBUM CONTROL VAN KENSINGTON IS NOG MAAR 18 DAGEN EN DAN UIT PARTYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYY ;D