Zielloos

♥2♥

(weer kort lol)

'Hoe durf je het om 's nachts weg te lopen van huis en naar feest te gaan dat voor zestienplussers is?' zei ze en pakte mijn arm vast. Bang zette ik een stap achteruit, ik had nooit naar dat feest moeten gaan. En ik had nooit drugs en drank moeten nemen. Ik zuchtte, waarschijnlijk had ze het geroken. Ik trok mijn jasje uit en gooide het op de stoel neer. Snel wierp ik een blik op de klok, zes uur. Ik had echt lang gefeest. Grinnikend plofte ik maar neer op de stoel en keek haar verveeld aan.

'Je weet dat ik het niet tolereer als je mij op die manier aankijkt?' zei ze, half vragend. Ik knikte maar en streek mijn rok glad. Opeens trok ze me aan mijn haren omhoog en schreeuwde: 'Ik zei dat ik het niet tolereerde. En wat doet ze, ja hoor.'

Ik kromp ineens van pijn en begon te gillen. Ik hoorde iemand de trap afstormen, waarschijnlijk pap. Hijgend plofte hij op de bank neer en griste de afstandsbediening van de salontafel al. Hij zette de televisie aan en zei: 'Ik heb net toch wat vreemds op gehoord op de radio, kijk mee dames!'

We knikten en gingen maar naast hem op de bank zitten. Hij sloeg zijn armen om ons heen en ademde langzaam uit.

'-wetenschappers hebben nog niet ontdekt wat de mensen zo vreemd maakt. Er word gedacht aan een infectie, maar dat zou nooit zo kwaadaardig zijn. Meneer, u bent wetenschapper, wat denk u?' de vrouw praatte snel, waardoor het moeilijk was om te begrijpen waar ze het over had. Vaag had ik wat verstaan over een infectie, waarschijnlijk zou die binnenkort al weer over zijn. De wetenschapper zei: 'De mensen die geïnfecteerd zijn, gingen eerst dood nadat ze ons aanvielen. Het blijkt dat ze uit zijn op onze ingewanden, we zijn nog niet uit hoe wij het kunnen stoppen. Wij willen dat iedereen over heel de wereld bloed laat prikken om te kijken of hij of zij is geïnfecteerd. Morgen beginnen we daar al mee.'

Zuchtend stond ik op en liep maar naar mijn kamer toe. Dit was te saai voor worden. Stom dat we bloed zouden moesten prikken, maar dat was dan maar zo. Binnen de kortste keren zou het toch wel opgelost zijn. Ik liet me op mijn bed vallen en merkte toen pas het bloed dat aan mij handen zat. Waarschijnlijk was het daar gekomen doordat ik met mijn handen door mijn haar was gegaan. Mam trok wel vaker aan mijn haren, ik had wel mooi geluk dat het nooit opviel.

Ik trok het deken over mijn lichaam heen en sloot mijn ogen. De koppijn was niet te harden en ik had moeite om mezelf niet bewusteloos te laten vallen of zoiets. Want wat zou ik dat toen graag willen. Zuchtend draaide ik me op mijn zij en staarde naar de spulletjes in mijn kamertje. Alles was een donkere kleur, de dingen die een lichtere kleur waren, had ik niet zelf gekocht. Ik hield nou eenmaal van donkere kleuren.

HEEY