Zielloos

31 (dit boek gaat echt te veel hoofdstukken krijgen)

oeps, lange titel... maar hier het hoofdstuk  brechjeb     alvast sorry xD

*3 maanden na de laatste POV van Lisa*

'Weet je, Lisa. Ik kan niet meer.' Zei Brechje. We zaten op een bankje naar de vissen in de rivier te kijken. De vogels waren deze dag niet zwijgzaam en ook zoogdieren waren te vinden. Vanmorgen hadden we een hert geschoten en zelfs bijna een roofvogel. De laatste drie maanden leek het niet alsof we elke dag dood konden gaan. Dagelijks hadden we meer dan genoeg eten gehad. De baby die Margharet -de moeder van Jelle en Jordan- nog zou krijgen over minder dan één maand zou gezond zijn. We leken een familie, zo hecht waren we. Maar blijkbaar dacht Brechje daar anders over.

'Waarom?' vroeg ik, terwijl ik een platte steen het water in gooide zodat die zou gaan ketsen. Hij ketste drie keer en dit gaf me een overwinningsgevoel. Trots pakte ik nog een steentje op, deze keer viel die meteen het water weer in.

'Zoals ik al zei: "Ik kan niet meer." Dit leven is te zwaar voor me, Lisa, zie je dat dan niet?' ze fluisterde, maar door de toon leek het alsof ze zo hard schreeuwde dat ik doof werd. Bang schoof een stukje opzij. Ze pakte mijn bovenarmen vast en liet me haar in haar ogen aankijken. Ze wilde dat ik haar bekeek, zou zien wat zij op dat moment voelde. Ik sloeg mijn ogen neer, sloot ze kort en keek.

Ze had een korte broek aan, de pijpen kwamen tot net iets boven haar knieën. De zwarte stof liet haar witte benen nog witter lijken. Ze was dun geworden, minder gespierd. Ik wierp mijn blik hoger, naar haar armen. Door het shirtje waren haar armen goed zichtbaar. Als je een grote hand had zou je haar polsen gemakkelijk met één hand vast kunnen houden. Haar vingers waren ook eng dun geworden en ook haar armen waren minder gespierd. Als laatste liet ik mijn blik rusten op haar ogen. Haar ogen straalde wanhoop, pijn en immens verdriet uit.

'Sorry.' Zei ik en sloeg mijn ogen opnieuw neer. Ze zuchtte diep en pakte met haar handen mijn twee handen vast en ze kneep er in. Hard. Ze zei hardop: 'Ik wil het hier doen, waar we nu zitten. Met de vissen mee het water in. Je hebt je wapen bij je toch?'

Ik knikte en pakte het uit de houder. Toen ze het uit mijn handen wilde pakken, hield ik het steviger vast.

'Wat moet ik dan?' vroeg ik haar, 'Hoe moet ik dan verder zónder jou? We zijn zo lang samen en nu...' Mijn stem stierf weg en ik voelde hoe mijn lip begon te trillen. Weer sloeg ik mijn ogen neer. Ik wilde niet dat ze weg ging, niet nu. Dit was een te slecht moment. Het ging zo goed, zoals ik al zei. Ze wist hoe goed ik me voelde en dat ik eindelijk mezelf kon zijn. Ik had verteld dat ik weleens mishandelt werd thuis, een geheim dat ze mee zou brengen haar graf in. Ze zou het aan niemand vertellen, had ze beloofd. Ze kon het nu ook niemand meer vertellen.

Ik duwde het wapen in haar handen en sloeg haar vingers er omheen. Ik fluisterde: 'Dit is jouw keuze, waarschijnlijk heb je er al te lang over nagedacht.'

Ze knikte en stond op. Haar benen trilde en ook had ze moeite haar armen stil te houden. Ze liep een paar passen en toen ze tot haar knieën in het water stond draaide ze zich om. Bang keek ze me aan en bracht het wapen naar haar hoofd toe. De duwde de opening tegen haar slaap, sloot haar ogen en ging rechtop staan. Ik kon alleen maar huilend naar haar kijken. Tranen liepen over mijn wangen heen en gaven mij een slecht zicht. Het beeld werd steeds waziger en ik hoopte dat ze het zou doen als ik niets meer kon zien. Ik hoopte dat dit een droom zijn en dat als ik in mijn arm zou knijpen ik wakker zou worden. Dit was alleen geen droom. De realiteit liet me nog meer huilen en banger maken.

'Ik kan het niet,' hoorde ik opeens Brechje zeggen, 'Ik kan het niet Lisa. Ik wil dat jij het doet. Je kan dit, doe het voor mij.' Ze liep op me af en verstijfd liet ik haar het wapen in mijn handen drukken. Ze ging weer op de plek staan waar ze eerst stond, midden in het riviertje. Ik sloot mijn ogen kort en toen ik ze opende zag ik dat ze haar armen gespreid had, ze was klaar. Ze keek me aan. Haar laatste woorden: 'Dankjewel.' en ik haalde de trekker over. Haar lichaam maakte een rare beweging en haar ogen werden groot. Haar mond zakte een beetje open en in slow-motion viel haar lichaam in het water. Bijna direct werd ze meegenomen met de stroming. Het enige wat ik nog zag waren haar vingers die een beetje boven het water uit staken terwijl ze werd meegenomen met de stroming.

'Lisa, Lisa! We hoorde een schot en we kwamen meteen naar je toe, wat is er... gebeurt?' een schreeuwende Jordan kwam van achter op me af. Ik was nog steeds verstijf en hoorde maar de helft. Nadat iemand iets schreeuwde en een shot klonk omdat er waarschijnlijk een zombie in de buurt was gekomen, werd ik wakker. Ik draaide me verschrikt om en ik zag dat een bange Jordan op me afrende. Hij had in zijn rechterhand een geweer en in zijn linkerhand een mes. Toen hij naast me stond gaf hij me een knuffel. Het lukte me nog niet echt uit mijn positie te komen dus bewegingloos liet ik het toe. Het pistool werd uit mijn hand getrokken en de vraag klonk: 'Waar is Brechje?' Ik werd banger. Zouden ze denken dat ik haar vermoord had?

'Ze... ze is dood.' Stotterde ik en keek Jordan bang aan. Zijn ogen werden groter en hij tilde me op. Hij schreeuwde dat we weer gingen en iedereen liep weer terug naar het huisje.

Eenmaal daar werd ik op een stoel neergezet en keek iedereen me aan. Opnieuw werd de vraag gesteld, nu strenger. Ik wist dat ze me niet wilde geloven en ikzelf wilde het eigenlijk ook niet geloven.

'Ze kon niet meer, ze wilde dood. Dus nu is ze dood.' Zei ik zacht en een doodse stilte volgde. Uiteindelijk schreeuwde Jelle: 'Jij bitch, waarom heb je haar niet tegengehouden?'

'Jelle, rustig. Ze is in shock.' Zei Tony en hij knielde naast me neer. Hij vroeg: 'Vertel maar.'

Ik sloot mijn ogen en dacht na. Hoe moest ik dit zo goed mogelijk overbrengen? Ik kon zeggen dat ik haar wel degelijk heb tegengehouden, maar Jelle gelooft niet alles. Ik kon ook zeggen dat ze het me vroeg, of ik kon het gewoon allebei zeggen.

'Ik heb haar tegengehouden en ze wilde dat ik het deed. Sorry.' Ik barstte opnieuw in huilen uit en iemand droeg me mijn kamer in. Normaal sliepen alle vrouwen daar. Nu dus één vrouw minder. Ik snoof en werd op het bed neergelegd. Nu was dit leven alweer erger geworden. Mijn leven was al geruïneerd en nu werd het dus nog erger. Het zou waarschijnlijk beter zijn minder bevriend te zijn met iedereen. Dit soort dingen gebeuren elke dag, elk uur, elke minuut. Mensen kunnen en willen niet meer. Zwakkelingen zijn de pineut en de sterke zullen deze wereld overleven. Het leven was al nooit eerlijk geweest en dat zal het ook nooit worden.

dus ja... sorry! Lekker begin van dit laatste deel van het boek. En zoals ik al zei: dit boek krijgt veel te veel hoofdstukken xD