Zielloos

41

7/8 maanden na uitbraak of feest WEER VEEL TIJD VERDER DUS JEEH

POV Lisa

Ze moesten het wel gezien hebben. Het moest wel. Mensen werden nerveus als ze me zagen en daar werd ik weer nerveus van. Bloednerveus. Hij begon steeds groter te worden, hoe erg ik hem ook verborg. Het enige wat ik kon doen was deze week wegsluipen, voordat Nigel een mes door mijn oog zou steken.

'Ik wil niet dat je gaat,' fluisterde Jordan en hij pakte mijn hoofd aan. Zijn gezicht sprak boekdelen. Deze laatste maand had hij dagelijks tegen mij gezegd dat hij me mee zou gaan als ik ging, hij wilde mij niet kwijt. Ik wilde hem ook niet kwijt, maar mezelf wilde ik ook niet kwijt. Ik schudde mijn hoofd en keek op. Tranen stroomde er weer uit zijn ooghoeken.

'Je weet wat ik heb gezegd, en ik wil ook dat je voor de mensen hier zorgt. Je bent sterk!' zei ik en trok hem naast me op het bed. Ik sloeg een arm om zijn schouders heen. Diep vanbinnen hield ik nog van hem, maar haat kreeg steeds meer de overhand. Hij was zichzelf niet geweest nadat we een aantal maanden geleden in dit kamp waren aangekomen. Hij was minder onder controle geweest, vaker boos geworden. Het was hem zelfs gelukt mij bang te maken.

Ik stond op en trok hem mee overeind. Hij veegde snel zijn tranen weg waarna we onze kamer uitliepen. Ik trok hem mee en uiteindelijk stonden we samen in de deuropening van het huis. Hij pakte mijn hand vast en trok me naar hem toe. Langzaam drukte hij zijn lippen op de mijne. De passie die ik vroeger voelde was weg, toch deed ik net of ik het fijn vond. Kort glimlachte ik en liep daarna rechts de straat in. Ik zou weer gaan helpen de horde uit te schakelen.

'Hier, pak aan.' Zei Sharon en ze duwde het mes in mijn handen. Blijkbaar was de horde alweer voorbijgelopen, we gingen de lijken dus verbranden. Ik gaf haar een dankbaar knikje en liep samen met nog drie andere haar achterna. Zij was hier al vanaf het begin en kende iedereen, wat dus een zeer fijn gevoel gaf. Ik glimlachte kort bij die gedachte en wierp daarna een blik om me heen.

Honderden -nee, duizenden- lijken lagen her en der op de grond. De meesten lagen tegen de muur aan. In hun hoofden zaten kogelgaten, bij de nieuwe zombies liep er bloed uit.

'Goed, jij en jij, jullie gaan dat gedeelte kijken of het dood is en de rest volgt mij.' riep Sharon en wuifde de twee wat jongere jongens. Als je vijftien was moest je al mee doen met dit soort dingen, op je tiende werd je geleerd hoe een zombie met een mes te doden voor als een ouder persoon dat niet zou kunnen. Helaas dat dat vaker voorkwam dan men wilde.

Lucas en ik waren dus samen. Ik ging naast hem lopen en samen liepen we naar het stuk dat Sharon ons had aangewezen. Opeens grinnikte Lucas en hij wees. Ik keek, een naakte zombie. Het zag er uiterst smerig uit. De rechterkant van haar lichaam was weggevreten. Meerdere schoten waren te tellen, helaas werd ze alsnog een monster. Ik schudde mijn hoofd en rende naar haar toe. Snel pakte ik haar nek vast en stak het nek via haar slaap in haar brein. Dood.

Met een 'plof' viel ze op de grond en ik begon de rest van de bewegende zombies ook neer te steken. Meer naakte zombies. Ik beet op mijn lip en stak ze maar gewoon neer. Waren ze van een andere groep? Was het een soort noodsignaal? Ik schudde mijn hoofd en ging maar gewoon verder.

Ruim anderhalf uur later liep ik weer terug naar Lucas. Hij zat van top tot teen onder het bloed. Ik glimlachte en zei: 'Jij hebt er wel veel gehad!' Hij trok zijn wenkbrauwen en papegaaide mij op een hoog toontje na. Ik rolde met mijn ogen, maar wierp toch een blik naar beneden toe. Ook ik zat onder.

'Oké, jij wint.' Zei ik en gaf hem een zachte duw, daarna liep ik hem voorbij. Hij grinnikte, schudde zijn hoofd en liep mij lachend achterna.

'Sharon! We hebben wat vreemds ontdekt!' zei ik nadat ik binnen tien meter bij haar vandaan was. Ze knikte en wenkte me dat ik dichterbij moest komen. Ik ging hardlopend naar haar toe, tot ik opeens hevige buikpijn kreeg. Snel verminderde ik mijn snelheid en ging verder lopend. Uiteindelijk stond ik voor haar stil.

'Goed, wat is er?' vroeg ze en legde haar hand op mijn schouder.

'De zombies, de zombies zijn naakt,' zei ik, 'en ze waren in hun borst geschoten, dus niet via het hoofd.'

Sharon keek een bedenkelijk en knikte daarna. Ze mompelde een paar vloekwoorden en zei daarna dat het beter was als we naar binnen gingen. Kort knikte iedereen en liepen haar weer achterna.

'Wacht,' zei Lucas ineens en hij pakte mijn onderarm vast, 'ik wil je nog even spreken.' Verbaast keek ik hem aan, maar knikte toch.

Toen de rest eenmaal weg was trok hij mij mee achter een paar struikjes. Gehurkt keken we samen over het veld met de lijken heen.

'Je verdiend het te weten,' zei hij en wees naar mijn buik, 'bijna iedereen weet dat je zwanger bent.' De moed zonk me in de schoenen en ik liet me op mijn kont vallen. Mijn hoofd begroef ik in mijn handen. Dit mocht niet, dit kon niet! schreeuwde mijn gedachtes, een aantal vloekwoorden vervolgend.

'Fuck.' Siste ik en keek op. Lucas keek ook niet al te makkelijk.

'Nigel en de rest die weten het ook niet,' ging hij weer verder, 'maar als ze het te weten komen, tja... Ik wil je in iedere geval helpen. Het beste is denk ik als je dan ook vanavond meteen weg gaat. Het minste wat ik voor je kan doen is een paard regelen en een beetje eten. Ik heb je zien vechten, dus ik weet dat je het alleen aankan. Verder-'

Opeens viel hij stil en sprong op. Hij legde zijn vinger op zijn lippen en keek angstig om zich heen. Langzaam draaide ik me om en keek recht in de oog van een geweer, op ruim twintig meter afstaan. Degene die het vasthield zat in een boom, hij had het geweer gericht op ons. Mijn lichaam verstijfde, maar toch leek het of ik een adrenaline-kick had. Ik pakte mijn mes op en terwijl ik wegrende, gilde ik: 'Mensen komen, rennen!'

De eerste kogels voelde ik al achter mijn voeten in de grond schieten, gelukkig dat dit mij meer adrenaline gaf. De poort werd op een kiertje geopend en op tijd kwam ik binnen. Daar draaide ik me om en zag daar Lucas neervallen. Hij was geraakt. Ik schreeuwde en wilde naar hem toe rennen, maar iemand sterks hield me tegen en drukte een geweer in mijn handen. Hij wees richting de ladder die naar het stuk op de muur leidde en ik sprintte daaropaf. Razendsnel klom ik op de ladder en kwam zo op het pad. Snel ging ik achter een stuk maar staan terwijl ik het geweer laadde. In één beweging draaide ik me om, keek wie eraan kwam rennen en schoot op dat persoon. Meteen viel die neer. Ik draaide me weer terug en laadde het wapen opnieuw. Weer draaide ik me om schoot, dit bleef ik doen tot het bleek dat er niemand meer kwam.

Vermoeid liet ik me tegen de muur aanzakken en keek naar boven toe, waarom moesten wij dit juist nu weer hebben? Pas toen ik mijn blik weer naar beneden wierp en zag dat ik in mijn kuit geschoten was, kwam er een immense pijn die mij het liet uitgillen van pijn.

LOL hadden jullie t verwacht? ;D denken jullie dat ze op tijd weg gaat komen?!

GISTERAVOND WAS ZO AWESOME MIJN GOD IK DENK DAT IK GESTORVEN BEN OF ZO. Bij het liet St Helena sowieso, mijn benen begaven het letterlijk bijna, ze trilde helemaal xD EN WIJ ZATEN OOK KEIDICHTBIJ JOEPIE!!! zitplaatsen, maar natuurlijk ging ik gwn sta YOLO

dit hoofdstuk heeft trouwens 1300 woorden, ik kreeg random inspiratie hoop is t nog spannend ;)