Zielloos

45

HOOFDSTUK 45 DEEL 50 VAN DIT BOEK JEEH ;D

POV Lisa (waar die eindigde)

De zombie was een vrouw, alleen was dat bijna niet te zien. Ze was zó dun dat er gaten tussen haar ribben zaten. Een mes stak uit haar ribbenkast, maar ze leek het niet te voelen. Toen ze haar armen strekte klonk zacht gekraak, zo zacht dat ik het zelfs nog maar net kon horen. Snel pakte ik het mes uit het lemmet en hief het op. Maar opeens versnelde ze haar pas en uit schrik slaakte ik een gilletje. Sinds wanneer waren zombies zo snel?

Hardlopend kwam ze op me af, grommend en haar armen strekkend om me meteen aan stukken te kunnen scheuren als ze bij me was. Ik slikte en ging ik gevechtshouding staan. Misschien als ik een schijnbeweging zou maken, zou ik een grotere kans hebben om haar neer te halen.

Ik zag ineens een schim en mijn blik gleed naar links achter de vrouw. Zag ik dat goed? Het leek op een levend mens, maar dat was toch onmogelijk? Ik schudde mijn hoofd en opeens voelde ik iets mij aanraken. Razendsnel haalde ik uit en keek recht in de ogen van de vrouw. Die waren wit met kleine adertjes, de pupil was niet eens meer zichtbaar. Zombies waren dus blind, of bijna blind. Ik trok het mes uit haar nek en stak opnieuw, alweer mis, dit keer schampte ik langs haar schedel en een schel geluid klonk.

Ze kwam met haar hoofd richting mij nek en ik liet mijn benen onder mijn lichaam vandaan komen. Hierdoor viel ik, maar terwijl ik aan het vallen was, voelde ik hoe ze van mijn lichaam weggetrokken werd. Was die schim mijn reddende engel?

Ik sloot mijn ogen als voorbereiding op de klap die kwam en hard landde ik op de grond. Een kreun verliet mijn lichaam en ik opende mijn ogen meteen. Daarna wierp ik een blik naast me, en zei met schorre stem: 'Jordan!'

Maar, hij was in gevaar? De vrouw lag boven op hem en het bloed stroomde over zijn gezicht en bovenlichaam. Zijn grip werd steeds slechter en hij keek met doodsangst naar de vrouw. Waar was zijn mes? Snel kroop ik naar hem toe en pakte de schouder van de zombie vast, met alle kracht die ik nog in me had stak ik het mes recht in haar brein. Ze was dood, eindelijk.

Jordan veegde het bloed uit zijn ogen en veerde op terwijl hij schreeuwde: 'Lisa!' Hij omarmde me en ademde diep in. Niet dat dat zo'n slim idee was, ik zat helemaal onder het bloed en gezweet had ik ook gedaan natuurlijk. Een glimlach ontstond toen hij me optilde en ik voorzichtig mijn benen om zijn middel sloeg. We waren weer samen.

'We moeten praten,' zei ik en duwde met een stokje in het vuur. Het was alweer aan het vriezen en de sterren aan de hemel vertelde mij dat het alleen nog maar kouder zou worden. Er moesten maar weer is wolken komen, dat zou ervoor zorgen dat de warmte van overdag zou blijven en dus zou het dan warmer worden. Ik zuchtte zacht en keek op. Jordan zat denkend voor zich uit te staren. Waarschijnlijk had hij dan ook mijn vraag niet gehoord. Zuchtend duwde ik het stokje tussen het vuur en ging naast hem zitten. Pas toen ik mijn armen om hem heen sloeg schrok hij op.

'Sorry hoor, ik wilde je niet wakker maken,' fluisterde ik in zijn oor en herhaalde wat ik hem net vroeg. Hij knikte en ik liet hem los.

'Ik moet iets toegeven, ik vind je ook leuk.' Zei ik en keek naar zijn reactie. Hij bleef neutraal kijken en staarde geconcentreerder in het vuur. Ik vervolgde: 'Na al die maanden van samenzijn, zou het vreemd zijn als dat niet was. Bij vriendschappen horen ook ruzies, dat snap ik. Maar...'

'Stop!' zei hij opeens fel, 'ik wil niet weer dat verhaal horen waarom je alleen wilt! Moet ik dadelijk dan ook maar toegeven dat ik jou leuk vind? Daar schieten we juist helemaal niks mee op. De kans dat we worden gebeten is zo groot in deze wereld. Het is beter als we vrienden blijven.'

Een diepe zucht klonk. Het klonk zo wijs wat hij zei. Waarschijnlijk zat hij net de hele tijd te bedenken wat hij tegen me zou kunnen zeggen als ik er weer over begon. Het was ook wel logisch eigenlijk.

Nu was het mijn beurt om te zuchten.

'Sorry,' mompelde ik en keek beschuldigend van hem weg. Zijn felheid had me laten schrikken en er brandden tranen in mijn ooghoeken. Snel begon ik maar op mijn lip te bijten.

'Nee, ik moet sorry zeggen,' zei hij en hij sloeg zijn arm om mijn schouder heen. Tegelijk zuchtte we en ik kon het niet laten kort te grinniken. Ik zei: 'Laten we er een nachtje over slapen.'

Hij knikte en trok me mee overeind. De enige mogelijkheid die we hadden, was samen dicht tegen elkaar aan liggen langs het vuur. Ik gooide nog wat stukjes hout op het hoog brandende vuur en ging daarna er dicht langs liggen. Waarschijnlijk was ik morgen helemaal zwart of grijs van de rook, maar dat boeide weinig als ik daardoor wel mooi bleef leven.

Opeens voelde ik een koude hand op mijn bovenarm en sidderde. Met een ruk draaide ik mijn hoofd om en keek recht in Jordan zijn ogen. Hij glimlachte verlegen en schoof zijn armen om mijn lichaam heen. Snel sloot ik mijn ogen om de pijn van de warmte van het vuur de verminderen en hoopte maar dat deze nacht snel over zou zijn.

even een kort hoofdstukje omdat ik vandaag persé wilde publiceren