Zielloos

43

'Lisa, Lisa, wakker worden.' Klonk het zacht. Jordan. Hij schudde me heen en weer en vermoeid opende ik mijn ogen. De laatste dagen dat ik hier lag was ik dan wel aangesterkt, mijn been deed nog verschrikkelijk veel zeer en ik was nog steeds enorm moe. Dus zo ongeveer het enige wat ik deed was slapen.

Zacht zuchtend keek ik hem diep aan en schudde mijn hoofd. Hij was al helemaal aangekleed en had een geweer aan zijn riem hangen en een mes aan zijn houder. Opnieuw schudde ik mijn hoofd en fluisterde: 'Ik ga alleen, punt!'

Hij leek gespannen. Nadat ik dat zei, spande de spieren in zijn gezicht nog meer aan en hij keek kort schichtig om zich heen. Vragend keek ik hem aan.

'Ze komen ons halen,' fluisterende hij, 'we moeten gaan, nú!' Geschrokken dat hij het laatste woord zo hard had uitgesproken, veerde ik overeind en knikte. Als hij niet aan het liegen was, dan kon Nigel elk moment de kamer binnenstormen en ons neerschieten. Ik pakte mijn stapeltje kleding, maar Jordan hield me tegen.

'Geen tijd.' Zei hij en duwde het in zijn rugzak. Daarna pakte hij het flesje op van mijn nachtkastje, nam er een paar grote slokken aan en stopte die erna ook nog in de rugzak. Hij gespte het ding dicht en bond het daarna vast op zijn rug. Opeens hoorden we geschreeuw.

Tegelijk gingen onze blikken naar de deur toe. Als bevroren luisterde ik bang naar de schreeuwende mensen die aan kwamen rennen. Jordan pakte me ineens op en beval me niet tegen te werken. Snel knikkend pakte ik me goed vast aan zijn nek. Niet snel daarna trok hij een sprintje.

'Haal hem godverdomme in, klootzakken! Ik kan dit gedoe nu dus echt niet gebruiken!' klonk het niet al te ver weg. Mijn nekharen gingen weer rechtovereind staan en ik sloot mijn ogen. Tegelijkertijd schopte Jordan de deuren van de nooduitgang open waardoor mijn kuit hard ergens tegenaan kwam. Zo hard als mogelijk op mijn lip bijtend voelde ik hoe de tranen over mijn wangen begonnen te stromen. Ik wilde verdomme gewoon in dit kamp blijven! Waarom moest de wereld net nu een Apocalyps beginnen? Als dit niet was gebeurd, had ik gewoon abortus kunnen plegen.

Na een heel aantal minuten stopte Jordan eindelijk met rennen. Ik had ondertussen al half mijn bewustzijn verloren. Alleen geluid kwam nog binnen.

'Even rusten,' hoorde ik Jordan zacht zeggen, 'dan ga ik zo echt weer verder.' Ik kon het niet opbrengen om te knikken. Jordan zuchtte en liep een paar keer op en neer, daarna hervatte hij zijn sprint weer. Ik hoorde vaag mensen roepen, maar hoe langer Jordan aan het sprinten was, hoe zachter het klonk. Het kon natuurlijk ook gewoon zijn dat ik mijn bewustzijn meer verloor. Ik wilde mijn ogen openen, maar ze waren te zwak om mee te werken. Ik voelde hoe ook mijn armen minder strak om zijn nek zaten doordat ik zijn benen tegen mijn rug aan voelde bonken. Pijn voelde ik niet, alleen een vaag gevoel.

'Ik leg je hier neer, in je zak zit mijn mes, zo terug.' Fluisterde hij en rende weg. Waar had hij me neergelegd? Gegrom hoorde ik niet, ik hoorde niets eigenlijk. Een vaag geluid dat waarschijnlijk mijn eigen ademhaling was. Ik liet mijn lichaam toe te slapen en deed een ademhalingsoefening die werkte als ik wilde slapen en dat niet lukte. Het aantal keren dat ik in ademde tellend om er zo voor te zorgen dat mijn gedachtegang stopte, viel ik uiteindelijk in slaap.

Een ijzige wind lied me uit mijn lange slaap ontwaken. Mijn lichaam trilt kort en langzaam open in mijn ogen. Mijn hele lichaam doet pijn. Ik hef mijn hoofd licht op en een enorm pijnlijke steek gaat door mijn lichaam, dus ik laat hem weer zakken. Kort sluit ik mijn ogen en bijt op mijn lip. Die is gebarsten, hoe koud was het wel niet? De apocalypse begon ergens in de zomer, dan is het nu toch zo ongeveer het einde van de winter? Soms kon het zelfs in april nog vriezen, ik zuchtte. Het vroor nu dus. Langzaam bewoog ik mijn ledematen heen en weer en hoopte ze op deze manier een beetje op te kunnen warmen. Langzaamaan begon het weer weg te trekken en ik kwam langzaam overeind.

Een schreeuw verliet mijn lichaam en ik sperde mijn ogen wijd open. Snel liet ik me tegen de rotswand aanzakken waar ik net nog tegen aan lag. Nadat de pijn weg leek te zijn, wierp ik een blik op de ruimte waar ik was. Met mijn rug zat ik dus tegen een rotswand aan, ook aan de zijkanten leek dat zo te zijn. Was ik in een soort grot? De opening was groot, maar een klein deel had mij beschermd tegen de sneeuw die was gevallen. Dat het had gesneeuwd was zeker niet goed nieuws. Zo konden ze mijn sporen volgen. Toch had het ook nog een voordeel: op deze manier kon ik Jordan vinden. Hoe graag ik nu ook alleen wilde gaan, ik had eten en bescherming nodig. Ik kon waarschijnlijk nog maar amper lopen.

Ik duwde mijn stijve lichaam hard omhoog en schoof snel mijn benen eronder. Ze duwde ik mijzelf nog verder omhoog om uiteindelijk hijgend tegen de wand aan te leunen. Mijn conditie, mijn conditie was enorm slecht. Kort beet ik op mijn lip en zette daarna een aantal stappen. Bijna meteen zakte ik door mijn knieën neer en kwam zo hard op mijn knieën op de koude grond terecht.

'Verdomme!' vloekte ik en stond weer langzaam op. Weer een paar stappen en weer viel ik neer. Dit bleef ik doen tot ik een boom tegenkwam. Trillend aan de boom vasthoudend trok ik mezelf op en keek toen angstig om me heen. Niemand had me gehoord of gezien. Mijn knieën trilde van de pijn en de inspanning, toch liep ik de volgende paar passen om zo tegen de boom verderop aan te komen. Daarna realiseerde ik me pas dat ik op voetstappen moest letten. Dus ik ging met mijn rug tegen de stam aan staan en keek onderzoekend naar de grond toe. Helaas dat daar niet veel meer te zien viel dan sleepsporen met daartussen bloed. Mijn sporen. Ik slikte en keek op. Opeens zag ik dat er iets in de rotsen gekerfd was. Een lange snee met aan het einde nog twee sneeën die schuin naar beneden wezen, een pijl. De pijl wees naar boven toe, precies de andere kant op dan die ik wilde gaan.

Ik denk dat er nog ongeveer 20 hoofdstukken komen ;D