Zielloos

♥8♥

2 weken later (sorry voor al deze tijdsprongen, maar ik wil na het 10e hoofdstuk meer actie :D)

'Pak snel je koffers in, over twee minuten komen ze ons ophalen!' schreeuwde mam van onder aan de trap en ik veerde overeind. Razendsnel begonnen ik en Evelyn onze koffers vol te stouwen met spulletjes terwijl we nadachten over wat we net lazen. Al de zoveelste uitbraak. Mensen vonden het zielig dat al die zombies vermoord werden, dus werden ze opgesloten. Het logisch dat als die wanden niet sterk genoeg waren, ze doorbraken. Ik schudde mijn hoofd en sleurde mijn koffer de trap af. Op dat moment moest ik ineens heel nodig naar de wc. Ik hoorde al een toeter en wist dat ik nu snel moest zijn.

'Pak mijn koffer, ik ga zo snel mogelijk nog even naar de wc toe!' zei ik en haastte me naar het kleine kamertje. Ik trok mijn broek naar beneden en ging zitten. Het zweet stond op mijn voorhoofd en ook mijn rug was gloeiend heet. Opeens hoorde ik iemand anders hijgen: Evelyn. Ze wilde op me wachten. Ik glimlachte en snel liep ik het kamertje uit toen ik klaar was. Evelyn moest ook nog.

'Schiet op dan,' zei ik, 'anders komen we te laat en dat zitten we vast hier. Je weet wel.' Vloekend en met een lichtelijk rood geworden hoofd kwam ze pas na twee minuten er uit en we snelden naar de keuken om onze handen te wassen.

Op dat moment hoorde we de toeter en wisten we, dat als we toen niet gingen redden, we het niet zouden halen. Dus we begonnen te sprinten en gillen en hoopte zo dat de bus stopte met rijden. Evelyn was sneller dan mij en ze ging op een reling staan. Ze rijkte haar hand zodat ik die kon pakken. Maar wat ik ook probeerde, het lukte niet.

'Sorry, maar dit lukt niet!' schreeuwde ik, maar zo moedigde ze me alleen maar meer aan. Op het moment dat ik haar hand bijna vasthad, maakte de bus vaart en viel ik. Ik gilde toen ik zag hoe de bus met topsnelheid wegreed en mij achterliet.

Vloekend draaide ik me om mijn rug en hijgde uit.

'Klotebus,' schold ik en trapte tegen een vuilnisbak aan. Nu was ik dus helemaal alleen, in mijn eigen dorp. Vermoeid draaide ik de sleutel om in het slot en liet me vermoeid op de bank neervallen. Meteen viel ik in slaap.

Getril vanuit mijn kontzak maakte me wakker. Ik had zeker twee uur geslapen, dus nog suf pakte ik hem uit mijn broekzak. Ik zag dat Evelyn me belde. Meteen werd ik teruggetrokken naar de realiteit. Ik was alleen, misschien wel voor altijd.

'Lisa? Goddank, je leeft nog.' Hoor ik Evelyn zeggen, met een duidelijke trilling in haar stem.

'Het is stil hier,' zei ik, 'te stil. Ben ik helemaal alleen?'

'Ja, waarschijnlijk. Ik moet zacht praten, eigenlijk moesten we de telefoons inleveren. Ik heb gehoord dat ze ons naar een kamp zouden brengen waar we veilig zouden zijn. Dat betwijfel ik. Maar blijf alsjeblieft veilig, oké?'

'Weet ik, als goed is ligt er nog wat eten in de koelkast en de vriezer.'

'Mooi zo, ik mis je nu al.' Zei ze, opeens gilde ze en ik hoorde geruis. Nog een gil, dit keer klonk het alsof iemand iemand sloeg. Ze zullen toch niet..? Ik rilde bij die gedachte en snel drukte ik haar weg. Daar was het dus niet veel beter dan hier.

Pas nu merkte ik op, dat ik dus echt alleen thuis was. Ik kon dus alles doen wat ik wilde! Snel stond ik op en liep naar de kelder toe. Zoals ik dacht lag er nog een zak met chips, uit een kastje haalde ik chocola en ik schonk mezelf ook nog cola in. Daarna ging ik op de bank voor de televisie zitten. Nu kon ik eindelijk die enge film zien.

lol, ze is vergeten :p wat vinden jullie tot nu toe van het verhaal?