Zielloos

50

Een volgend bord kwam in mijn beeld en ik rende er op af. Nog maar 1 kilometer! Ik vergat al de pijn en begon te sprinten.

'Wacht!' schreeuwde Jordan lachend en al snel had hij me ingehaald. Hard pakte hij mijn arm vast en trok me glimlachend in zijn armen. 'Wacht.' Fluisterde hij en snoof in mijn haar. Een hevige buikpijn kwam opzetten. Ik kreunde en kneep hard in Jordan zijn bovenarmen.

'Wat doe je nu?' zei hij lacherig, maar toen hij mijn gezicht zag knielde hij bezorgt bij me neer. Hij tilde me ineens over zijn schouder -had hij terwijl ik lag te slapen elke avond krachttraining gedaan of zo?- en begon te hardlopen. Binnen twintig minuten zouden we er zijn, maar misschien was dat wel al te laat voor mij.

POV Evelyn (ruim één week voor het POV van Lisa waar die eindigde)

'Probeer eens om het pistool zo vast te houden, misschien lukt het dan wel.' Zei Roos en ze duwde mijn hand een stukje naar links toe. Ik richtte opnieuw op de houten plank en kneep één oog dicht. Daarna haalde ik de trekker over en tot mijn verbazing zat ik maar één of twee centimeter naast het rode kruis. De zombie zou toch wel dood zijn, ik had zijn hoofd immers geraakt. Glimlachend en trots keek ik Roos aan en die knikte.

'Goedzo, morgen gaan we verder.' Zei ze en wilde me een hand geven. Helemaal vergeten dat ik aan die kant geen hand meer had verontschuldigde ze zich snel en hield nu haar andere hand voor. Snel nam ik die aan en bedankte haar. Daarna legde ik het wapen bij de andere pistolen en liep het hok uit. Binnenkort, dan zou ik eindelijk het kamp uit mogen.

'Martje!' schreeuwde ik nadat ik haar had gevonden na ruim vijf minuten zoeken. Het kamp was reusachtig geworden. Met ruim duizend mensen moest dat ook wel. Bij elke caravan of auto woonden vier mensen, plus nog ruim driehonderd mensen in het gebouw van het ziekenhuis zelf was dus een enorm oppervlakte.

Martje was met een paar kleuters aan het spelen bij de grote zandbak. Er waren meer van dit soort speeltuintjes. Ergens anders was een glijbaan, helemaal links van het kamp was zelfs met een hijskraan en echte speeltuin neergezet. Iedereen was zo ontzettend trots toen dat gebeurd was. Ik glimlachte toen ik daar aan terugdacht. Jammer dat ik niet mee had kunnen helpen omdat je met één arm nu eenmaal minder gewicht kan optillen.

Martje kwam naast me staan en leunde hijgend op mijn schouder. Ze zei: 'Je ziet er goed uit vandaag! Weer zin om te oefenen met echte zombies?'

Ik voelde weer adrenaline opborrelen en knikte heftig van 'ja'. Natuurlijk wilde ik dat! Hardlopend liepen we naar het dichtstbijzijnde arsenaal toe. De man daar trok zijn wenkbrauwen op bij het zien van mij. Zijn wenkbrauwen gingen nog hoger toen zijn blik verder ging naar mijn stompje.

'Ruzie gehad,' zei ik zogenaamd stoer en wees naar een langwerpig mes toe. Er zaten een soort rondjes in, het was dus een echt vleesmes. Ik had nog niet lang genoeg kunnen trainen, dus ik had nog niet helemaal al mijn krachten terug. Toch voelde ik me erg energiek de laatste dagen. Dat zou natuurlijk ook kunnen komen doordat Roos mij aan het leren was om te gaan met een pistool als je maar één arm hebt. Dit mes was eigenlijk voor beginners omdat je gemakkelijker een zombie vermoord, hij is wel erg onhandig als je tegen een groep zombies moet. Als je zo'n monster te diep steekt blijft hij namelijk gemakkelijk haken in het bot.

Martje koos een klein mesje waarvan het lemmet uit grote rondjes bestond, net zoals bij een bokshandschoen, zodat ze hem gemakkelijk kon vasthouden. Ook koos ze nog een klein pistool wat ze achter in haar zak stak.

'Kom, ik wil terug zijn voordat we gaan avondeten.' Zei ze en samen gingen we hardlopend richting de uitgang.

'Dames,' zei een jongen, het was Caspar, 'mag ik jullie om een gunst vragen?' Tegelijk knikten we. Ik wist dat Martje Caspar leuk vond, dus duwde ik zacht tegen haar arm aan om haar te plagen. Meteen zag ik dat ze begon te blozen.