Zielloos

♥3♥

'Lisa,' hoorde ik mam zeggen, 'wordt wakker!' Ik kreunde en zei meteen dat het zondag was. Dat was het ook, maar het was meer mijn bedoeling dat ze me met rust zou laten. Nog steeds had ik koppijn van de nacht ervoor.

Mam trok de dekens van me af en gillend kwam ik overeind. Een klap volgde en ze zei: 'Niet zo schreeuwen! Over tien minuten gaan we naar het ziekenhuis!'

Nog een schreeuw volgde, dit keer negeerde ze me. Razendsnel sprong ik op en trok kleding aan: een simpele lange broek en shirt. Ik hield van simpel, want waarom moeilijk doen op zondag?

Ik griste mijn oortjes en mijn telefoon van mijn bureau af terwijl ik naar beneden snelde. Beneden propte ik een broodje met kaas naar binnen en ging uiteindelijk op de bank zitten wachten tot mam en pap ook klaar zouden zijn. Mam zei: 'Lisa, we gaan, het is een uurtje rijden.'

Helaas pas na anderhalf uur parkeerde we de auto bij het gebouw. Er was een file ontstaan door de massale toestroom van mensen die bloed moesten prikken. Het geluk was dat wij nog een parkeerplaats gekregen hadden.

Mam en pap liepen voorop hand in hand terwijl ik op me telefoon kijkend achter ze aan sjokte. Druk pratend met iemand uit me klas hoe stom dit wel niet was, merkte ik niet dat we allang achter een enorm lange rij waren aangesloten. Na een lange autoreis had niemand natuurlijk zin om ook nog is zo lang in de rij te staan. Nadat bleek dat degene aan de beurt was, begon ik na te denken over gisternacht.

Want Jordy, hij heeft niks meer tegen me gezegd. Iets herinneren lukt me ook niet, wat hadden we allemaal uitgespookt? Bang dat er wat ergs was gebeurd keek ik op en bestudeerde de ruimte waar we zin stonden. Ouders met kinderen en soms zelfs baby's stonden misschien al wel één uur te wachten. Door luidsprekers werden constant nieuwe mensen ingeroepen om de rijen te kunnen verkorten. Iedereen die het bloed prikte deed het zo snel mogelijk. Maar eigenlijk, en dat zou later ook blijken, werd er meer gecontroleerd dan alleen je bloed.

Eindelijk, na twee uur enorme verveling en pijnlijke kuiten, waren wij aan de beurt. Als eerste gingen mam en pap, beide was er niks mee aan de hand dus binnen twee minuten stonden ze beide weer buiten. Daarna was het mijn beurt. Ik werd een stoel ingeduwd en een naald werd vlug in mijn arm geprikt. Het buisje waar nu mijn bloed in zat, werd bij nog honderden andere buisjes neergezet en de vrouw beval me op te staan. Ze bekeek me over bijna heel mijn lichaam en zei toen dat ik weer kon vertrekken. De kamer uitlopend, keek ik op mijn telefoon: het was elf uur. Zuchtend wreef ik door mijn ogen heen terwijl ik naar mam en pap liep. Glimlachend keken ze me aan en samen liepen we weer terug naar de auto. Stiekem hoopte we toch dat er niks aan de hand zou zijn.

STRAKS FLASHFORWARD STUF DINGES!!! twee weken later duss :D