Zielloos

37

'Goed, vertel me wie je bent en je verhaal, dan vertel ik de mijne.' Zei de man waar ik tegenover zat. Voordat hij had gesproken had hij me vol wantrouwen aangekeken. Ikzelf had nog niet in de spiegel gekeken, maar ik wist dat ik er als een monster uit zag, als een zombie. Kort zuchtte ik en bekeek hem ook goed. Hij had een gespierde en strakke kaaklijn, een stoppelbaardje was te zien en kleine bultjes waren opgesprongen. Deze man was jong, waarschijnlijk net dertig. Zijn ogen waren bijna zwart en zijn wenkbrauwen waren dun en kort, bijna onzichtbaar. Zo ongeveer het enige wat er fatsoenlijk uitzag bij hem was zijn haar: de donkerbruine lokken waren strak naar achter gekamt met wat gel zodat het goed in model zou blijven. Vroeger had hij de zijkanten geschoren zodat het nog een beter plaatje zou zijn, dat was alweer een beetje bij gegroeid en het zag er nu raar uit. Hij zag me kijken en knikte.

'Lisa, mijn naam is Lisa,' zei ik en keek hem diep aan. Het leek hem weinig te boeien: geen spiertje bewoog. 'Ik kom uit het zuiden van Nederland. Waarschijnlijk is iedereen die ik daar kende dood. Ik ben naar het zuiden gevlucht nadat de bussen me vergeten waren en-'

'Wacht,' zei hij hard en pakte mijn arm strak beet, 'zei je nou dat je ook vergeten bent?' Ik knikte. Hij grinnikte kort en schudde daarna zijn hoofd. Waarschijnlijk was hij ook 'vergeten'.

'Bij mij is hetzelfde gebeurd. Gelukkig heb ik een vader die in de wapenhandel werkte en was zijn winkel in de buurt. Nadat we die hebben geplunderd zijn we naar deze villa verhuist. We waren rijk weet je, nu boeit al die money niet meer.' Hij kneep harder bij die laatste zin. Zo goed als mogelijk liet ik maar niets merken. Hij moest zien hoe sterk wij waren, de kans was dan zeker groter dat we mochten blijven.

Hij liet me los en knikte. Fluisterend zei hij: 'Ga, ik spreek je later nog wel.' Hij streek met zijn vingers de lokken die voorover waren gevallen weer terug naar achteren en deed met zijn hand een beweging naar boven toe. Met een zucht stond ik op en liep het kantoortje uit. Deze jongen was zeker rijk, hopelijk zouden wij daar van mogen profiteren.

De man die ook binnen had gelaten pakte me nu weer mijn arm beet en trok me zo mee. Waarschijnlijk vertrouwde niemand elkaar hier, want Margharet werd ook ruw het kamertje ingeduwd. Eigenlijk was het logisch. Wat als wij verraders waren? We zouden wel alles kunnen stelen. Op de een op of andere manier voelde ik toch alsof ze mijn vertrouwen hadden gewonnen.

Na een paar gangen doorgelopen te hebben stopte hij voor een deur waar in was gekerfd: 'badkamer, drie keer kloppen!'. Ik glimlachte terwijl hij op de deur klopte. Het was hier in ieder geval zeer goed geregeld. Boos geschreeuw klonk en iets werd in het Engels geroepen. Ik nam niet te moeite om te luisteren en ging op één van de stoelen zitten die naast de deur waren neergezet. Hij veerde een beetje in en ik sloot mijn ogen, eindelijk kon ik zonder pijn te hebben zitten. Op stenen en boomstronken zitten had mijn billen kapot gemaakt.

De deur werd geopend en een schone Jordan kwam er uit. Ik trok mijn wenkbrauwen op en ging staan. Ik wist dat we vies waren, maar toch niet zó erg? Hij glimlachte en omhelsde me. Ik snoof de geur van shampoo diep op en kuste hem daarna kort. Ik zei: 'Sorry voor die bloedvlek.' En werd daarna het kamertje ingeduwd. Hopelijk zou ik net zo schoon en mooi worden als hij, na maanden amper gedoucht te hebben was dit zeker de moeite waard. Glimlachend liep ik op de oude vrouw af die me wenkte. Rimpels waren te zien, maar toch kreeg ik niet het gevoel dat ze heel oud was. Ze leek te zien dat ik haar bekeek, maar zei niets.

'Goed, mijn kind, laten we eerst die kleding uittrekken en kijken of je gewond bent.' Zei ze met een optimistische toon en ik strekte mijn armen. Voorzichtig trok ze het shirt naar boven en hoe hoger ze kwam hoe dieper ik door mijn knieën ging. Uiteindelijk stond ik alleen nog in ondergoed haar rillend aan te staren. De warme dampen van het stromende water waren te ver weg om mij te verwarmen.