Zielloos

ajb lezen :)

random idee:

When rain kills

Het leek nog zo'n mooie dag te worden, 25 september 2049. Het was een zaterdag zoals alle andere zaterdagen. Mensen gingen sporten, vooral hardlopen en eten uit supermarkten werd besteld voor de komende week. Ouders rustten uit van een week hard weken in de ochtend en 's middags hielpen ze mee met het huishouden. Niet dat het huishouden zoveel werk was, dat zeker niet. Het gemiddelde gezin bestond uit twee kinderen. Grotere gezinnen werden soms niet geaccepteerd: ze zouden te druk zijn en voor onrust in de maatschappij zorgen. Je kon je kind ter beschikking stellen aan adoptie om er zo van af te komen, of je kon je kind naar een wetenschap lab brengen waar experimenten op hun uitgeoefend werden.

Jongeren, maar ook wel nog wat jongere kinderen, gingen gamen. Niet gamen zoals ze dat dertig jaar geleden deden natuurlijk, toen deden ze het met controllers en grote apparaten. Nee, het gamen was mooier geworden. Een PlayStation van toen is nu ongeveer zo groot als een kleine noot. Games zijn nog kleiner. Toch kan er veel uitgehaald worden. Je zet je Virtualrealitybril op en speelt. De bril kan lezen wat voor signalen je hersenen afgeven en de bril kan ook signalen naar je hersenen sturen. Zo kun je bijvoorbeeld een soort pijn voelen, maar ook verlichting of bevrediging.

Ouderen leefden in een speciaal huis waar ze verzorgd worden tot ze tachtig zijn. Daarna laten ze ze inslapen, dit om overbevolking te voorkomen.

Maar wat er zo raar was aan deze dag bleek al toen de eerste vogels begonnen te fluiten 's ochtends. Het klonk schel, alsof ze de nacht van de tevoren zo veel hadden gezongen dat hun stembanden nog maar half werkten. Door dit irritante geluid was ook Penelope wakker geworden. Humeurig had ze het doek voor haar raam omhoog getrokken en haar raam wagenwijd opengezet. Een frisse wind vloog haar kamer binnen en liet haar haren lichtelijk omhoog wapperen. Kort sloot ze haar ogen en dacht: 'Kan ik dan niet één keer rustig wakker worden?'. De vogels fladderde op en vlogen weg alsof ze ergens door opgejaagd werden. Krijsend landden ze tweehonderd meter verder op op een witte prullenbak.

Penelope sloot haar raam weer en wreef met haar knokkels over haar ogen heen. Ze was extreem moe, dat was ook wel logisch na gister een enorm vermoeide schooldag gehad te hebben. Snel deed ze een pyjamabroek en hemdje aan en liep langzaam te trap af. Daar gebeurde het tweede vreemde.

Het tweede rare aan deze dag zou de lucht zijn. Het rook alsof het ging onweren. Mensen met 'het zesde zintuig' hebben die gave om te ruiken of aan te voelen als het gaat onweren. Maar deze geur was zo sterk dat de onweer die zou komen zo immens zou zijn dat er doden zouden gaan vallen. Paniek zou komen en chaos zou alles alleen maar verergeren.

Midden op de trap stond Penelope stil, ze rook opnieuw. Ze zou bijna vergeten zijn dat ze al lang van te voren kon weten wanneer er onweer kwam. Langzaam liep ze verder te trap af richting de jassen. Toch was dit vreemd. Eerst die vogels, nu dit. Hoofdschuddend pakte ze de goede sleutel vast en liep er mee naar de voordeur toe. Toen ze de sleutel in het slot zat hoorde een gil. Zo'n gil die door merg en been ging. Zo'n die je nekharen recht overeind lieten staan en je alles om je heen liet vergeten, verstijven. Je zou beginnen met denken en steeds banger worden tot je uiteindelijk zou vluchten. Vluchten voor het kind dat midden op straat haar ergste nachtmerrie waarmaakte.

Penelope draaide de sleutel twee keer naar rechts en maakte de deur wijd open. Opnieuw gilde het kind, een meisje. Een rilling en speeksel dat opeens verdwenen lijkt te zijn. Penelope zette één stap vooruit, aarzelde en bleef staan. Dit klopte ook niet.

In de laatste jaren hadden wetenschappers ervoor kunnen zorgen dat ze wolken naar een bepaalde plek konden sturen en dat ze orkanen rustiger konden laten zijn. De mens was dus zeker nog niet van plan om uit te sterven. Maar als ze wolken naar een droge plek stuurde, kon dat natuurlijk niet op de natuurlijke wijze. Door sterke winden van tientallen kilometers per uur duwde ze de wolk stukje bij beetje vooruit totdat die uiteindelijk bij het gebied was. Als het daar eenmaal was spoten ze iets in de wolk en het begon te regenen. Dit had onder andere ook de verwoestijning in Spanje verlangzaamt.

Deze regen was anders, het leek geler en roder tegelijkertijd. Alsof het was vergiftigd. Het leek akelig, alsof het iets kon vermoorden, zoals het meisje dat midden op straat stond.

Ze gilde, zo hartverscheurend dat je bijna je hart hoorde scheuren. Ze leek pijn te hebben en doodsangst. Penelope begon te rennen. Haar haren zaten nog in een staart en het hemdje kon haar ook niet beschermen waarmee de regen die kleur had gekregen. Want de regen leek haar huid weg te branden. Het sissende geluid als iets gloeiend heets op iemands arm valt liet het haar ook uitschreeuwen. Ze bereikte het meisje en keek, ze verstijfde en leek niet te beseffen dat ze elke seconden zwakker zou worden door de druppels regen die haar huid wegvaagde.

Het kind lag op de grond. Haar bovenlichaam was naakt, maar dat maakte niet uit want je zag niets meer. Haar huid was weggevaagd en ribben waren zichtbaar. De druppels waren niet sterk genoeg om botten weg te halen. Penelope knielde neer en keek beter. Dit kind kon niet zo lijden, dit kind verdiende het niet.

'Nee!' schreeuwde het meisje, 'Ga weg, de duivel!' Haar ogen sperde wijd open en grijs kwam zichtbaar. Ze was blind. Een druppel viel op haar gezicht en een gat verscheen. Toch pakte Penelope haar op en rende terug haar huis binnen, niet wetend dat zij eigenlijk ook al halfdood was. Ze legde het meisje op de grond neer en liet haar hoofd op een kussen steunen. Daarna pakte ze de verbandtrommel, maar het meisje hield haar tegen. Ze smeekte: 'Dood me, ik ben al dood. Het heeft me blind gemaakt, alsjeblieft.' Penelope keek opnieuw naar haar borstkas waar de ribbenuitstaken. Ze stond op, liep naar de badkamer en pakte daar het vleesmes van het aanrecht af. Ze knielde naast het meisje neer en hield het mes bij haar slaap. Het kind knikte en in één beweging was ze dood.

Nog geen seconden later stak Penelope ook bij haarzelf het mes in haar hart. Haar wonden waren enorm. Gaten in haar armen vertelden haar dat ze toch dood zou gaan, ze waren gewoonweg te groot. De plas bloed op te grond was immens en zou snel groter worden.

Dit hoort niet bij het boek maar ik had zin om het op te schrijven. Zeg in de reacties wat je er va vindt ;D

maar oké, nog even een mededeling! Ik ga vanaf vrijdag 30 oktober weer verder schrijven! Heel veel toetsen deze week en ik heb nog niet zo heel veel geleerd. Hierboven is dus nog wat leesvoer voor mensen die wachten maar ik hoop voor jullie en ook voor mezelf dat het me gaat lukken om dat gewoon lekker veel te schrijven ;) sorry! x