Creepypastas στα Ελληνικά

Ώρα για Ύπνο (Bedtime)

                                                                                                            11/07/2018

"Bedtime" by Michael Whitehouse 

Published in: October 11, 2012

 Υποτίθεται ότι η ώρα του ύπνου είναι ένα ευχάριστο γεγονός για ένα κουρασμένο παιδί· για μένα ήταν τρομακτικό. Ενώ μερικά παιδιά ίσως παραπονιούνται όταν πρέπει να πάνε στο κρεβάτι πριν τελειώσουν μια ταινία ή το αγαπημένο τους βιντεοπαιχνίδι, όταν εγώ ήμουν παιδί η νύχτα ήταν κάτι που στ' αλήθεια με φόβιζε. Κάπου στο πίσω μέρος του μυαλού μου ακόμα με φοβίζει.

Σαν κάποιος εκπαιδευμένος στην επιστήμη, δεν μπορώ να αποδείξω ότι αυτό που μου συνέβη ήταν αντικειμενικά αληθινό, αλλά ορκίζομαι πως αυτό που βίωσα ήταν αληθινός τρόμος. Ένας φόβος που στη ζωή μου, χαίρομαι να πω, δεν έχει υπάρξει όμοιος του. Θα σας το διηγηθώ όσο καλύτερα μπορώ, κάντε ο,τι θέλετε με αυτό, αλλά θα χαρώ να το βγάλω από μέσα μου.

Δεν μπορώ να θυμηθώ ακριβώς πότε ξεκίνησε, αλλά ο φόβος του να αποκοιμηθώ φαίνεται να αντιστοιχεί με το όταν απέκτησα το δικό μου δωμάτιο. Ήμουν οκτώ χρονών εκείνο τον καιρό και μέχρι τότε μοιραζόμουν ένα δωμάτιο, όλως καλώς, με τον μεγαλύτερο αδερφό μου. Όπως είναι τελείως κατανοητό για ένα αγόρι πέντε χρόνια μεγαλύτερό μου, ο αδερφός μου θέλησε τελικά το δικό του δωμάτιο και ως αποτέλεσμα, εμένα μου δόθηκε το δωμάτιο στο πίσω μέρος του σπιτιού.

Ήταν μικρό, στενό, αλλά παραδόξως επιμηκυμένο δωμάτιο, αρκετά μεγάλο για ένα κρεβάτι και μια συρταριέρα, αλλά όχι κάτι άλλο. Δεν παραπονιόμουν επειδή, ακόμα και σε εκείνη την ηλικία, καταλάβαινα ότι δεν είχαμε μεγάλο σπίτι και δεν είχα σοβαρό λόγο να είμαι απογοητευμένος, εφόσον η οικογένειά μου με αγαπούσε και με φρόντιζε. Ήταν χαρούμενα παιδικά χρόνια, κατά τη διάρκεια της μέρας.

Ένα μοναδικό παράθυρο κοιτούσε στην πίσω αυλή, τίποτα ασυνήθιστο, όμως ακόμα και κατά τη διάρκεια της μέρας το φως που γλιστρούσε μέσα σε εκείνο το δωμάτιο φαινόταν σχεδόν διστακτικό.

Εφόσον στον αδερφό μου δόθηκε καινούργιο κρεβάτι, εμένα μου δόθηκε η κουκέτα που μοιραζόμασταν. Ενώ ήμουν αναστατωμένος που θα κοιμόμουν μόνος, με ενθουσίαζε η σκέψη να κοιμηθώ στο πάνω κρεβάτι, που μου φαινόταν πιο διασκεδαστικό.

Από την πρώτη κιόλας νύχτα θυμάμαι ένα παράξενο αίσθημα ανησυχίας να έρπει σιγά σιγά από το πίσω μέρος του μυαλού μου. Ξαπλωμένος στο πάνω κρεβάτι, κοιτούσα τις φιγούρες ηρώων και τα αυτοκίνητα που ήταν σπαρμένα στο γαλαζοπράσινο χαλί. Όσο φανταστικές μάχες και περιπέτειες λάμβαναν χώρα μεταξύ των παιχνιδιών στο πάτωμα, δεν μπορούσα παρά να κοιτάζω προς το κάτω κρεβάτι, σαν κάτι να κουνιόταν στη γωνία του ματιού μου. Κάτι που δεν ήθελε να το δουν.