Creepypastas στα Ελληνικά

Ποτέ Ξανά (Never Again)

05/08/2018

"Never Again" by Unknown

Published in: September 10, 2012 

Ήμουν δεκαεφτά όταν εκείνη ήρθε. Ζούσα με τη μητέρα μου που με κακοποιούσε, για δεκαεφτά μεγάλα, επώδυνα χρόνια. Ήταν κοντά μεσάνυχτα, και η μητέρα μου ήδη κοιμόταν, οπότε όταν τρία απαλά χτυπήματα ήρθαν από την μπροστινή πόρτα ήμουν εγώ που απάντησα. Ένα περίεργο κορίτσι στεκόταν εκεί, με μάγουλα χλωμά και άχρωμα, ξανθά μαλλιά με πλεξούδες, ροζ φόρεμα σκισμένο λίγο στην άκρη, πόδια γυμνά που είχαν γίνει ελάχιστα μπλε από το κρύο του χειμώνα, και μαύρα μάτια. Απύθμενα, βαθιά μαύρα μάτια. Την άφησα γρήγορα μέσα, σκεφτόμουν πόσο άθλια ντυμένη ήταν. Δεν ήταν μέχρι αργότερα που αναρωτήθηκα γιατί δεν έτρεμε, ή ακόμη γιατί βρισκόταν εδώ εξ αρχής. Την πήγα στο σαλόνι, τυλίγοντας το μικρό σώμα της με μια χοντρή κουβέρτα που είχε πλέξει η γιαγιά μου. Την κρατούσε, παρόλο που δεν φαινόταν να την επηρεάζει, και χαμογέλασα.

"Πώς σε λένε γλυκιά μου;"

Μεγάλη σιωπή πέρασε, κατά την οποία με κοιτούσε επίμονα. Είχα αρχίσει να νιώθω άβολα με το μαύρο βλέμμα της όταν άνοιξε τα χείλη της και μίλησε με απαλή φωνή.

"Λέισι Μόργκαν."

Έγνεψα καταφατικά, χαμογελώντας ξανά.

"Μπορείς να μείνεις εδώ απόψε, Λέισι" είπα, δείχνοντας προς τον καναπέ. Μαζεύτηκε σαν μια μικρή μπάλα, τα μαύρα μάτια της ακόμα πάνω μου, και βγήκα από το δωμάτιο. Εκείνη τη νύχτα κοιμήθηκα ήρεμα, χωρίς να ανησυχώ μη με δείρει η μητέρα μου ή για το παράξενο κορίτσι στον καναπέ μου.

Όταν ήρθε το πρωί και βάδισα με κόπο στην κουζίνα, με υποδέχτηκε μια κούπα καφέ στον ώμο. Ούρλιαξα ασθενικά από τον πόνο, κοιτάζοντας τη μητέρα μου.

"Τι στο διάολο έκανες; Γιατί υπάρχει βρωμιά στον καναπέ;!" φώναξε, μπερδεύοντας με. Αφού το εξερεύνησα, βρήκα ότι η Λέισι είχε εξαφανιστεί, η μόνη απόδειξη ότι είχε βρεθεί εκεί ήταν λίγο χώμα που πρέπει να είχε πέσει από το φόρεμά της ή τα πόδια της. Πήρα την ευθύνη, λαμβάνοντας ένα δυνατό χτύπημα στο μάγουλο, και έφυγα για το σχολείο. Ενώ ήμουν εκεί άκουσα κάτι που με έκανε να ανατριχιάσω.

"Η Λέισι Μόργκαν βρέθηκε νεκρή χθες το βράδυ."

Πέρασα τη μέρα περιμένοντας γι άλλα νέα πάνω στο θέμα, αλλά δεν βρήκα τίποτα. Φτάνοντας σπίτι, τα νέα μετέδιδαν ζωντανά για την υπόθεσή της.

"Η Λέισι Μόργκαν, έξι χρονών, αναφέρθηκε νεκρή στις εφτά χθες το βράδυ. Το σώμα της βρέθηκε στην πίσω αυλή, θαμμένο εκεί με το ροζ φόρεμά της. Μέχρι στιγμής δεν υπάρχει ίχνος της μητέρας της, Μαρίσα Μόργκαν, που είναι ύποπτη για τη δολοφονία. Η Μαρίσα σύμφωνα με αναφορές έχει κακοποιήσει τη Λέισι πολλές φορές, και ίσως είναι υπεύθυνη για το θάνατό της."

Ξαφνικά, μια φωτογραφία της Λέισι εμφανίστηκε στην οθόνη. Έμοιαζε πολύ με το πώς ήταν όταν τη γνώρισα, ξανθά πλεγμένα μαλλιά, ροζ φόρεμα, χλωμό πρόσωπο. Μόνο που, τα μάγουλά της είχαν χρώμα... και τα μάτια της ήταν ανοιχτό μπλε. Για τους περισσότερους αυτό δεν θα είχε σημασία, αλλά για μένα είχε. Είχε πεθάνει πριν φτάσει στο σπίτι μου, αν αυτό που είπαν στις ειδήσεις ήταν σωστό. Πέθανε πριν ώρες. Προσπάθησα να το αγνοήσω, να κοιτάξω τη δουλειά μου. Πήγα στο κρεβάτι νωρίς ώστε να μη χρειαστεί να δω τη μητέρα μου. Ήταν κοντά μεσάνυχτα όταν ξύπνησα από κρύα δάχτυλα να χαϊδεύουν τη μελανιά στο μάγουλό μου. Αναστέναξα, γέρνοντας προς το μικρό χέρι.

"Ποτέ ξανά." ψιθύρισε η Λέισι, πριν το χέρι της εξαφανιστεί. Λιγότερο από δέκα λεπτά αργότερα άκουσα τη μητέρα μου να ουρλιάζει. Έτρεξα στο δωμάτιό της, λιποθυμώντας σχεδόν από αυτό που είδα.

Η μητέρα μου χτυπιόταν βίαια στο κρεβάτι, ένα μικρό πλάσμα είχε βυθίσει το πρόσωπό του στο στήθος της. Μπορούσα να ακούσω τον ήχο της σάρκας να σκίζει, και το ουρλιαχτό της μητέρας μου μεγάλωσε σε ένταση. Ευχόμουν να μην είχα σηκωθεί. Αργότερα θα έπειθα τον εαυτό μου ότι δεν το είχα κάνει. Αλλά το είχα κάνει. Οπότε, όταν η Λέισι τραβήχτηκε από την τρύπα στο στήθος της μητέρας μου, είδα τα κοφτερά σαν ξυράφια δόντια της, να λάμπουν στο φως. Να λάμπουν από το αίμα της μητέρας μου. Μου χαμογέλασε αθώα για μια στιγμή, πριν ξεσκίσει το λαιμό της μητέρας μου με μια γρήγορη κίνηση. Εκείνη τη φορά λιποθύμησα. Όταν συνήλθα, ήμουν στο κρεβάτι μου. Περπάτησα μέχρι το δωμάτιο της μητέρας μου, νοσηρή περιέργεια με είχε καταλάβει. Ανοίγοντας την πόρτα, βρήκα το δωμάτιο άδειο. Το κρεβάτι ήταν στρωμένο, σαν η μητέρα μου να είχε φύγει νωρίς για τη δουλειά. Το μόνο παράξενο ήταν τα λερωμένα παιδικά ίχνη, και το ανοιχτό παράθυρο, που έδειχναν ότι η Λέισι είχε πράγματι επισκεφτεί. Δεν είδα ποτέ ξανά τη μητέρα μου, και ούτε μου έλειψε ποτέ. Τελικά παντρεύτηκα, και κάναμε ένα παιδί μαζί. Την ονόμασα Λέισι. Πρόσφατα, πρόσεξα ότι η κόρη των γειτόνων είχε διάφορες γρατσουνιές και μελανιές στα χέρια της. Άρχισα να παρακολουθώ το σπίτι τους. Και τις προάλλες είδα κάτι παράξενο: ένα μικρό κορίτσι να τρέχει ξυπόλυτο στην πίσω αυλή τους μέχρι την πίσω πόρτα. Ήταν κοντά μεσάνυχτα, οπότε δεν ήταν σίγουρο, αλλά νόμιζα ότι τα μαύρα μάτια της κοίταξαν τα δικά μου. Και ορκίζομαι ότι μου είπε δύο λέξεις. 

 Ποτέ ξανά.

Η αρχική ιστορία εδώ: https://www.creepypasta.com/never-again/