Creepypastas στα Ελληνικά

Julia Legare

21/10/2018

"Julia Legare" by Unknown

Published: October 6, 2009

#############

Μερικά χρόνια πριν ήμουν με κάτι φίλους και εξερευνούσαμε  παλιά, υποθετικά στοιχειωμένα μέρη. Ήμασταν στην Πρώτη Πρεσβυτερική Εκκλησία του Edisto, όπου ένα κορίτσι ονόματι Julia Legare ήταν θαμμένο στο οικογενειακό της μαυσωλείο από το 1852.

Άνθρωποι ανέφεραν πως άκουγαν απόκοσμα ουρλιαχτά συνεχώς, αλλά ποτέ δεν ερεύνησαν την αιτία. Δεκαπέντε χρόνια αργότερα, όταν άνοιξαν την πόρτα του μαυσωλείου για να τοποθετήσουν το επόμενο μέλος της οικογένειας που είχε πεθάνει, βρήκαν το πτώμα της κουλουριασμένο στη γωνία δίπλα στην πόρτα, με τα χέρια τεντωμένα σαν να προσπαθούσε να βρει την έξοδο.

Λοιπόν, οι φίλοι μου νόμιζαν πως ήταν καλή ιδέα να κλείσουν την τεράστια πέτρινη πόρτα (η οποία ήταν αρχικά ανοικτή) πίσω μου και να έρθουν να με πάρουν το πρωί. Τα καθίκια με άφησαν εκεί... Προσπάθησα και ξαναπροσπάθησα, χρησιμοποιώντας όλη μου τη δύναμη, αλλά δεν μπορούσα να την ανοίξω, είχε χρειαστεί τέσσερις ανθρώπους για να την τοποθετήσουν. Μέσα στο σκοτάδι, υπέκυψα στη νύχτα που θα ερχόταν.

Τώρα, συνήθως δεν τρομάζω εύκολα, αλλά καθισμένος εκεί στο σχετικά μικρό χώρο, περικυκλωμένος από μια πίεση που δεν μπορούσα να εξηγήσω, το ίδιο το σκοτάδι έμοιαζε να προσπαθεί να με καταπιεί. Ήταν σαν ένα βάρος να πίεζε το δέρμα μου, κάνοντας με να βαριανασαίνω. Κάθισα εκεί στο σκοτάδι για κάτι που έμοιαζε με ώρες.

Τότε άκουσα τα γρατσουνίσματα. Ήταν σιγανά στην αρχή, ήμουν σίγουρος πως ήταν η φαντασία μου, αλλά σύντομα γίνονταν όλο και πιο έντονα όσο η ώρα περνούσε. Κουλουριάστηκα σε μια γωνία μακριά από την πόρτα και προσπάθησα να καλύψω τα αυτιά μου αλλά τίποτα δεν μπορούσε να σταματήσει αυτή την κακοφωνία. Όλο αυτό μπορεί να είχε διαρκέσει μόνο μερικά λεπτά, αλλά κάθε δευτερόλεπτο ήταν μια ανυπόφορη αιωνιότητα.

Τότε, ένα δυνατό ουρλιαχτό αντήχησε μέσα στο σκοτάδι, ήταν ένα θρήνος ακράτητου πόνου και φόβου. Το γρατσούνισμα σταμάτησε. Για πρώτη φορά μπορούσα να διακρίνω ελαφρά τον ήχο ενός κοριτσιού που έκλαιγε, δίχως ίχνος ελπίδας.

Ένιωσα τέτοια θλίψη εκείνη τη στιγμή, τέτοιο πόνο, που νομίζω ότι ξέχασα πώς να φοβάμαι. Στην καρδιά μου όλη η υποφορά της φαινόταν να αντηχεί. Με ανεξήγητο τρόπο, έπιασα τον εαυτό μου να απολογείται δυνατά για όλα όσα της είχαν συμβεί. Να πάρει, ένα κομμάτι μου ήθελε να βρει το σώμα της και να την αγκαλιάσει, αλλά δεν μπορούσα να το κάνω από φόβο ότι θα έβρισκα πράγματι κάτι.