Creepypastas στα Ελληνικά

Ώρα για Ύπνο IV: Κάτι Κακό Έρχεται Προς τα' δω

13/10/2018

"Bedtime IV: Something Wicked this Way Comes" by Michael Whitehouse

Published in: December 26, 2012

*Το τέταρτο μέρος της σειράς "Bedtime". Τα τρία πρώτα μέρη έχουν ήδη μεταφραστεί και δημοσιευθεί. Καλή ανάγνωση!

~~~~~~~~~~~~~

Η χθεσινή νύχτα ήταν η πιο επώδυνη και τρομακτική στη ζωή μου, τόσο πολύ που με το ζόρι μπορώ να το αναλογιστώ. Μέχρι τώρα έχω διηγηθεί το τι συνέβη κατά τη διάρκεια της επίσκεψής μου σε εκείνο το καταραμένο μέρος που ήταν κάποτε το σπίτι μου· μια επίσκεψη που ανήγγειλε την επιστροφή των παιδικών μου φόβων. Ο,τι απαίσιο πράγμα μου συνέβη τότε, τίποτα δεν θα μπορούσε να με προετοιμάσει για το χθεσινό βράδυ.

Αφού ξύπνησα από το ανατριχιαστικό θέαμα του στρατιώτη, δαγκωμένου στη μέση, βρήκα ότι το παράθυρο του δωματίου μου ήταν ελαφρώς ανοιχτό. Κοιτώντας πιο προσεκτικά φαινόταν σαν το παράθυρο να είχε ανοιχτεί από έξω. Τα χερούλια ήταν στραμμένα προς τα πίσω, σαν να είχαν υποστεί μια απεριόριστη, ανυπότακτη δύναμη.

Κοιτώντας από έξω προς τα μέσα, μπορούσα να δω τρεις εσοχές όπου ο ανεπιθύμητος εισβολέας είχε χρησιμοποιήσει κάποιο εργαλείο για να σηκώσει το παράθυρο. Το αφύσικο σε εκείνα τα σημάδια ήταν ότι έμοιαζαν να απλώνονται κατά μήκος της εξωτερικής πλευράς του παραθύρου σαν ένα παλιό στραβό ξυράφι, σε αντίθεση με ένα λοστό ή κάποιο άλλο εργαλείο το οποίο θα είχε αφήσει μόνο ένα μικρό βαθούλωμα στο σημείο που είχε χρησιμοποιηθεί για να σηκώσει το παράθυρο.

Τίποτα δεν είχε κλαπεί και προσπάθησα να ερμηνεύσω τα σημάδια στο παράθυρο σαν ανθρώπινα, και όχι ζωώδη όπως έμοιαζαν. Ο στρατιώτης παιχνίδι, επέστρεψε σε μένα τόσο βίαια, που δεν μπορούσα να το εξηγήσω. Η καρδιά μου σφίχτηκε στη σκέψη.

Ήξερα ότι ήταν ένα μήνυμα, αλλά μου φαινόταν πιο πολύ σαν ένα διεστραμμένο αστείο, μου ανακοίνωνε τον ερχομό του παιδικού μου θηρευτή, αντί να έχει σκοπό να με μπερδέψει.

Πέρασα το πρωί τσεκάροντας κάθε δωμάτιο του σπιτιού μου και τα περιεχόμενά του· τίποτα δεν έλειπε. Μπορούσα μόνο να ελπίσω πως οτιδήποτε κι αν ήταν εκείνο το δαιμόνιο στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου μου την προηγούμενη νύχτα, ήθελε να με τρομάξει μόνο για μια τελευταία φορά, και μετά να φύγει.

Ίσως δεν μπορούσε να με φτάσει τόσο μακριά από το παιδικό μου υπνοδωμάτιο.

Είναι πολύ εύκολο για οποιονδήποτε λογικό άνθρωπο να πείσει τον εαυτό του ότι ένα τραυματικό γεγονός είναι κάτι πιο άκακο, αλλά σε αυτή την περίπτωση δεν μπορούσα· εκείνο το σπασμένο παιχνίδι δεν ήταν απλά ένα αστείο, αλλά μια υπόσχεση. Μία υπόσχεση ότι θα επέστρεφε, για ποιο λόγο δεν ήθελα να ξέρω.