Γεια. Κάτι μου συνέβη πριν μερικούς μήνες· απλά θέλω να το μοιραστώ με κάποιον.
Όλα ξεκίνησαν στο πάρτι του φίλου μου. Είναι ένας καλλιτέχνης που νοίκιασε ένα διαμέρισμα στο βιομηχανικό κομμάτι της πόλης. Αν έχεις μια εικόνα του Ντιτρόιτ από το 1920 - έτσι μοιάζει αυτή η περιοχή. Ένα μάτσο απαρχαιωμένα εργοστάσια στριμωγμένα σε δέκα τετράγωνα.
Τα περισσότερα είναι εγκαταλελειμμένα.
Rất tiếc! Hình ảnh này không tuân theo hướng dẫn nội dung. Để tiếp tục đăng tải, vui lòng xóa hoặc tải lên một hình ảnh khác.
Διασκέδασα λίγο παραπάνω εκείνο το βράδυ και αποφάσισα να κοιμηθώ σε ένα καναπέ στο διαμέρισμα. Ξύπνησα κατά τις 4 π.μ., ο ήλιος δεν είχε βγει ακόμα αλλά μπορούσες να διακρίνεις πράγματα έξω στο θαμπό μπλε φως. Πήγα στο μπάνιο, περπατώντας στις μύτες προσεκτικά γύρω από τους ανθρώπους που ήταν λιπόθυμοι στο πάτωμα. Ενώ κατούραγα κοίταξα έξω από το παράθυρο και είδα το πανόραμα της ερημωμένης αστικής παρακμής.
Θυμήθηκα πόσο πολύ μου άρεσαν τέτοια μέρη. Ήταν τόσο σκοτεινό και κενό από ζωή, και μυστηριωδώς γαλήνιο.
Rất tiếc! Hình ảnh này không tuân theo hướng dẫn nội dung. Để tiếp tục đăng tải, vui lòng xóa hoặc tải lên một hình ảnh khác.
Πήγα πίσω στον καναπέ και προσπάθησα να κοιμηθώ. Μετά από 45 λεπτά κοιτάζοντας το ταβάνι αποφάσισα ότι δεν ήθελα να βρίσκομαι άλλο εκεί, οπότε κατάπια την περηφάνια μου και αποφάσισα να ξυπνήσω την κοπέλα μου για να την παρακαλέσω για μια κούρσα, αφού το να περπατήσω στους άδειους δρόμους εκείνη την ώρα δεν ήταν επιλογή. Αφού ήταν καταπληκτική κοπέλα, δεν είχε κανένα πρόβλημα, και μου είπε ότι θα ήταν εκεί σε μισή ώρα περίπου και ότι θα με έπαιρνε τηλέφωνο όταν ήταν απ' έξω. Το τηλέφωνό μου έκλεισε δέκα λεπτά αργότερα οπότε αποφάσισα να μείνω στο παράθυρο και να έχω το νου μου για το αυτοκίνητό της. Έμεινα εκεί καθισμένος για κάμποσο και τα μάτια μου άρχισαν να βαραίνουν και άρχισα να αποκοιμιέμαι.
