Creepypastas στα Ελληνικά

Αγαπητή Άμπι (Dear Abby)

19/08/2018

"Dear Abby" by Kyle "Kman" Mangione-Smith

Published in: September 29, 2012 

Αγαπητή Άμπι,

Δεν έχουμε συναντηθεί ποτέ πριν, οπότε αυτό μπορεί να φανεί λίγο παράξενο, αλλά νιώθω ότι είναι απαραίτητο. Το όνομά μου είναι Τζέι για αρχή, δουλεύω στη γραμμή πληρωμής στο σούπερ μάρκετ στην 67η οδό. Ξέρεις εκείνο με το πάρκινγκ που είναι πολύ μεγάλο για το κατάστημα; Ναι, εκείνο. Είμαι 24, αρκετά ψηλός και έχω μάλλον τραχύ παρουσιαστικό. Μάλλον δε θα με αναγνώριζες αν ερχόμουν να σου μιλήσω, δεν έχω πρόσωπο που το θυμάσαι εύκολα. Ε, δεν ξέρω γιατί σου τα λέω όλα αυτά για να είμαι ειλικρινής... Αλλά, δεν είναι αυτός ο λόγος που σου γράφω.

Δούλευα αργά χθες το βράδυ, ήταν μια συνηθισμένη μέρα. Τίποτα συναρπαστικό δε συνέβη, αλλά θα εκπλαγείς με το πόσο ενδιαφέρουσα μπορεί να γίνει αυτή η δουλειά μερικές φορές. Διάβαζα ένα βιβλίο που είχε αφήσει κάποιος από την προηγούμενη βάρδια, ήταν κάποιο κακόγουστο εγκληματικό μυστήριο γεμάτο κλισέ. Τρομερά βαρετό, αν με ρωτήσεις. Αλλά... είναι ένας τρόπος να περάσει η ώρα υποθέτω. Όταν εμφανίστηκες όμως, άλλαξε όλη η νύχτα μου. Δεν ξέρω ακριβώς τι σε εσένα μου τράβηξε την προσοχή στην αρχή, αλλά με το που σε είδα ένιωσα αυτό το παράξενο συναίσθημα. Μια περίεργη ανάμειξη ενθουσιασμού και τρόμου, αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος για να το περιγράψω. Σε είδα να περπατάς στη γραμμή μου και γρήγορα κορδώθηκα, καθόμουν σκυφτός στην καρέκλα μου για ώρα αφού σπάνια ερχόταν κάποιος στη γραμμή μου. Ήταν όταν πλησίασες τότε που συνειδητοποίησα τι σε εσένα μου είχε τραβήξει την προσοχή... Ήσουν πανέμορφη. Ήρθες και είπες "γεια" και μου έδωσες το καλάθι σου. Φαινόταν από τον τρόπο που μιλούσες ότι σου έλειπε ύπνος, αλλά αυτό δεν ήταν έκπληξη αν αναλογιστείς πόσο αργά ήταν. Μετά από κανά δυο δευτερόλεπτα αμήχανης σιωπής συνειδητοποίησα ότι με είχες χαιρετήσει, ξαφνικά είπα ένα "γ-γεια" με το ζόρι. Έβρισα τον εαυτό μου από μέσα μου γι αυτό. Έμεινα εκεί για μια στιγμή, προσπαθώντας να συγκεντρωθώ. "Πώς σε λένε;", ρώτησα. Λίγο αργότερα συνειδητοποίησα πόσο περίεργο πρέπει να ακούστηκε, ποιος τύπος από το σούπερ μάρκετ ρωτάει κάποιον το όνομά του; Χαίρομαι που το έκανα όμως. Θυμάμαι, είπες ότι σε έλεγαν Άμπιγκεϊλ, αλλά ότι σε αποκαλούν Άμπι για συντομία. Το Άμπι σου πήγαινε τέλεια. Το όνομα φαινόταν να κυλάει στη γλώσσα μου ενώ το έλεγα σιωπηλά στον εαυτό μου. Ήταν σαν γλυκό μέλι, ένιωθα ωραία να το λέω. Φαινόσουν μπερδεμένη όταν σε ξανακοίταξα, και αναρωτήθηκα αν έκανα κάτι που σε ενόχλησε. "Δεν θα έπρεπε να τα πακετάρεις αυτά;" είπες και έδειξες τα ψώνια. Ξαφνικά σοκαρισμένος και ντροπιασμένος, σε κοίταξα και απολογήθηκα, και τότε άρχισα αδέξια να χώνω τα ψώνια σε σακούλες όσο πιο γρήγορα μπορούσα. Δεν μπορούσα να πιστέψω τον εαυτό μου, πόσο βλάκας μπορεί να είμαι; Αλλά όταν σε κοίταξα, συνειδητοποίησα ότι γελούσες. "Είσαι γλυκούλης" είπες. Προσπάθησα να το παίξω χαλαρός, αλλά προφανώς ήμουν ενθουσιασμένος Ένα τέτοιο κορίτσι με έβρισκε γλυκούλη; "Και εσύ το ίδιο" είπα, ενώ έβαζα βιαστικά τα υπόλοιπα ψώνια στις σακούλες. Ενώ έβγαινες έξω, γύρισες πίσω ενώ έπιανες την πόρτα και είπες "Καλή σου νύχτα". Υποθέτω πως μοιάζω με βλάκα που γράφω όλα αυτά, μάλλον το θυμάσαι ακόμα, εννοώ συνέβη μόλις χθες. Αλλά πήγα σπίτι εκστασιασμένος εκείνη τη νύχτα και με την αυτοπεποίθηση όλου του κόσμου. Νιώθω σαν να μην είναι αλήθεια που τα γράφω εδώ.