အမုန္​းအဆံုးသတ္​

"46"

ပတ္​တီးအ​ေဖြးသားနဲ႔ ​ေဆးရံု​ေရာက္​လာ​ေသာ
လူနာမဟုတ္​တဲ့ဆရာဝန္​ကိုစပ္​စု ​ေနၾကသည္​မွာ
လူ႔သဘာဝကို ​ေဖာ္​​ေဆာင္​​ေနသည္​။

​ေမးျမန္​းၾက​ေတာ့မည္​့လူ မ်ားရဲ႕ အၾကည္​့ကို
​ေ႐ွာင္​လႊဲဖို႔ အိမ္​သာထဲကို ဝင္​ခဲ့ရ၏။
တကယ္​လို႔ ​ေမးၾကၿပီဆိုရင္​ ဘယ္​လို ​ေျဖရမလဲ။
​ေကာင္​​ေလးတစ္​​ေယာက္​ကိုသြားနမ္​းလို႔
ပန္​းအိုးနဲ႔ ႐ိုက္​ခြဲခံ ထိတယ္​လို႔
​ေျဖရမလား ။ ႐ွက္​စရာ ပါ ။

အိမ္​သာထဲ​ေ႐ွာင္​​ေနကာမွေဘစင္​မွာ လက္​​ေဆး​ေနတဲ့
သူကို ​ေတြ႔​ေတာ့မွအမွားႀကီးမွားမွန္​းသိ​ေတာ့၏။.

" ဟာ ​ငါ့​ေကာင္​  ဘာျဖစ္​လာတာလဲ "

လက္​ ​က​ေရ​ေတာင္​ မ​ေျခာက္​​ေသးဘဲ
နဖူး​ေပၚက ပတ္​တီးကို လာကိုင္​ သည္​။
မုန္းခန္​႔ထည္​ ​ေခါင္​း​ေ႐ွာင္​လိုက္​ကာ

" ဆိုင္​ကယ္​ ​ေမွာက္​တာ "

" ဟမ္​ ျပစမ္​း ​ေျခ​ေတြ လက္​​ေတြ​ေရာ ဘာျဖစ္​သြား
​ေသးလဲ "

ကိုသီဟက မုန္​းခန္​႔ထည္​ရဲ႕ လက္​ကို ဆြဲကာ
႐ွမ္​း ႏြားၾကည္​့သလို ​ေျခ​ေရာ လက္​​ေရာ မ်က္​ႏွာ ​ေတြပါ
မက်န္​ ျဖဲ ၾကည္​့​ေနသည္​မို႔ ရယ္​ခ်င္​လာ သည္​ ။

" မင္​း ​ေျခ လက္​​ေတြက အ​ေကာင္​းႀကီး
ဘယ္​လိုလို႔ ​ေခါင္​းပဲထိသြားတာလား "

" ဟုတ္​တယ္​ "

မုန္​းခန္​႔ထည္​ကိုဆို အရည္​ႀကိဳ ေသာက္​ထားသလို
သိတဲ့ ကိုသီဟက

" မလိမ္​တတ္​ဘဲမလိမ္​စမ္​းနဲ႔ ငါ့​ေကာင္​
ဘယ္​မွာ ႐ိုက္​ပြဲ ျဖစ္​လာ လဲ ​ေျပာ ပါဦး "

" ျဖစ္​စရာ လားဗ်ာ ကြၽန္​​ေတာ္​က ရန္​ျဖစ္​တတ္​တဲ့
လူမွမဟုတ္​တာ "

ကိုသီဟရဲ႕ ​ေရစို​ေနတဲ့လက္​သည္​ မသုတ္​ရပါဘဲ
​ေလသလပ္​၍ ​ေျခာက္​သြားၿပီ မို႔ လက္​က်န္​ စိုထိုင္​းထိုင္​း
ကို ပုဆိုးနဲ႔ သုတ္​ရင္​း ဆက္​​ေမး၏။

" ​ဒါ ဆို​ေခ်ာင္​း႐ိုက္​ခံထိတာလား "

" ​ေခ်ာင္​း႐ိုက္​ခံထိတာ မဟုတ္​ဘူး တည္​့႐ိုက္​ခံထိတာ "