လူသားသစ္စာ (Zawgyi version) (1 - 200)

chapter 142

အခန္း (၁၄၂) : သိုေလွာင္လက္စြပ္ႏွင့္ ေၾကးေသာ့

ထိုေမးခြန္းသည္ အားလုံးကို ကယက္ရိုက္သြားေစကာ မိုဝူက်ီလည္း ၾကားလိုက္ရ၏။ မိုဝူက်ီက တိတ္တဆိတ္ စိုးရိမ္ေနရင္း အကယ္၍ တစ္ေယာက္ေယာက္ကသာ အလင္းေက်ာက္တုံး ထုတ္ၿပီ ပစ္ခ်လိုက္ပါက သူတို႔သည္ နန္းေတာ္ကား မီတာ ၁၀၀ ေလာက္ပင္ နက္ေၾကာင္း သိသြားၾကေတာ့မည္။  ထို႔အျပင္ အလယ္တြင္ ေျခခ်လို႔ ရနိုင္သည့္ ေနရတခ်ိဳ႕ ရွိေနေသာေၾကာင့္ ေအာက္ဆင္းလာဖို႔ရာ အႏၲရာယ္လုံးဝ မရွိေခ်။

မိုဝူက်ီက ထိုမီးအိမ္ႏွင့္ တူသည့္အရာမ်ားအေပၚ နင္းေလ်ာက္လာၿပီး မၾကာခင္ ေျမေပၚသို႔ ေရာက္လာေတာ့သည္။ ေျမႀကီးက အလြန္မာေက်ာၿပီး အမည္မသိ ပစၥည္းတစ္ခ်ိဳ႕ျဖင့္ ေဆာက္ထား‌ေေလ၏။ မိုဝူက်ီက ျပင္းျပင္းထန္ထန္ က်လာေသာအခါပင္ အသံလုံးဝ မထြက္ေပ။

နန္းေတာ္ထဲမွ ေလတိုက္ႏႈန္းက အရမ္းညက္ညာမေနဘဲ အေတာ္အတန္ ခံစားမိ၏။ တတ္နိုင္သမၽွ အခ်ိန္တိုအတြင္း မိုဝူက်ီက ပတ္ဝန္းက်င္ကို လိုက္ၾကည့္လိုက္ၿပီး  အမည္မသိ ေနရာသို႔ ဦးတည္ထားေသာ လမ္းေၾကာင္း ၂၀ ေက်ာ္ ရွိေနသည္။ ခန္းမအလယ္တြင္ ေက်ာက္သား ဒယ္ေစာက္ တစ္ခု ရွိေန၏။ ေက်ာက္သား ဒယ္ေစာက္ေဘးတြင္ လူေသကို ခ်ိတ္ဆြဲထားသည္။ မိုဝူက်ီ၏ စိတ္ဝိညာဥ္ ဆႏၵျဖင့္ ထိုလူေသအေလာင္းကား လက္ထဲတြင္ ေၾကးေသာ့တစ္ေခ်ာင္း ကိုင္ထားသည္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ေသာ့သည္ ၃၀ စင္တီမီတာေလာက္ ရွည္လ်ား၏။

မိုဝူက်ီက ခ်က္ခ်င္းပင္ အေျပးအလြား သြားလိုက္ၿပီး ေသာ့ကို သူ႔သိုေလွာင္အိတ္ထဲ ေကာက္ထည့္လိုက္ေတာ့သည္။ သူ႔ႏႈန္းက ျမန္လြန္းေနေသာေၾကာင့္ လူေလအေလာင္း၏ ဝတ္႐ုံကား ေလျဖင့္ ေဖာင္းပြသြား၏။

မိုဝူက်ီက သူ႔အျမန္ဆုံးႏႈန္းျဖင့္ လူေသအနားမွ အျမန္ခြာလိုက္ေတာ့သည္။ ထိုစဥ္ မ်ားစြာေသာ အလင္းေက်ာက္မ်ား ျပဳတ္က်လာၾကၿပီး ေန႔အခါကဲ့သို႔ ထိန္ထိန္ လင္းသြားေတာ့သည္။

"မိတ္ေဆြတို႔ ဒီေအာက္မွာ အႏၲရာယ္ကင္းတယ္ ... အားလုံး ဆင္းလာလို႔ ရတယ္...." မိုဝူက်ီက ေခါင္းကို ေမာ့ရင္း ေအာ္ေျပာလိုက္သည္။