🍁
2018
Barlas ve Gürkan salonda otururken baygın olan genç kızın yanında kalan Afife Hanım'ın bağırışıyla irkildiler. Gürkan kaşlarını çatarken Barlas yerinden fırlayıp soluğu odanın önünde almıştı. Daha kapıyı açamadan içeriden gelen şangırtıyla donup kaldı bir süre.
"Barlas açsana kapıyı ne duruyorsun!" diye çıkıştı Gürkan. Genç adam ifadesini toparlayıp açtı odanın kapısını.
"Kızım hırçınlaşma dur!" diyordu Afife Hanım karşısında ürkekçe ve hırçınlıkla ona bakan kıza. Duvarda asılı duran tahta kılıcı almış ve odanın boydan boya olan camını yere indirmişti genç kız. Korkuyordu. Yine bir yere hapsedildiğini sanmıştı ve içinde sadece kaçma dürtüsü hâkimdi. Ötesini berisini düşünmeden hareket ediyordu. Bakışlarını yaşlı kadından çektiğinde ardında duran Barlas'a kaldırdı, yerinde bir adım geri çekildi.
"Nine! Ne oluyor?" dedi Barlas hem şaşkın hem merakla.
"Uyandı, sonrada aniden kalktı yerinden. Etrafına bakındı, beni dinlemedi bile. Sonra camı yokladı. Açamayınca da işte kırdı!" dedi kadın hayretle. İlk kez böylesi hırçın bir kızla karşılaşmıştı, afallamıştı.
"Ceylan meğer dişi aslanmış," diye mırıldandı Gürkan huysuzca. Barlas kaşlarını çatıp baktı ona. Hazan ise cam kırıklarına aldırmaksızın kırdığı cama ilerliyordu minik adımlarla.
"Kal orada!" diye sertçe çıkışan Barlas genç kızın irkilmesine neden oldu. "Sakın aklından geçeni yapmaya kalkma! Dışarısı tuzak dolu ve inan bana bu kez kurtarmam!" dediğinde genç kız kaldırdığı adımı indirdi istemeyerek. Yalan söylemişti Barlas, tuzak falan yoktu. Ama kız tehlikedeydi ve onu korumak istiyordu. Bunu anlaması için onu burada tutması lazımdı.
"Kızım," dedi Afife Hanım uysalca, Hazan ona baktı sert sert. "Bizden korkma. Sana yardım edeceğiz tamam mı? Hadi söyle şimdi, adın ne senin?" dedi. Hazan dudaklarını birbirine bastırdı. Gözleri dolarken Barlas'ın tok çıkan sesi dağıldı odada.
"Elif," dedi genç adam. "Adın Elif Gürbüz değil mi? Erhan Gürbüz neyin?" dediğinde ise Hazan irkildi yine. Birkaç adım geriye atıp sırtını duvara yasladı. Barlas kendince töre cinayetine engel olduğunu teyit ettiğini düşünerek yorumlamıştı genç kızın sessiz kalışını. İçten içe kıvanç duydu bununla.
Hazan ise isimleri düşünüyordu. Bu isimler Emir'in ona kaçmadan önce gösterdiği sahte kimlikte yazan isimlerdi. Sahte isimler... Kaçak olan Emir onunla yurt dışına kaçma hayali kuruyordu. Kendi isimleriyle çıkması imkansızdı elbette, bu nedenle sahte kimlik düzenlemişti. Pasaportlar eğer kaçmayı başaramasaydı ertesi güne hazır olacaktı. Ve Emir amacına ulaşacaktı; onu belirsizce hayatta olup olmadığını bilmediği nefesinden uzak tutacaktı.
"Konuşman lazım!" diyen Gürkan'dı. "Anlatman lazım olanları. Başın nasıl bir belada bilmeliyiz." Barlas arkadaşına yeniden kızgın bakışlar atarken Gürkan yüzünü çevirmişti.
"Korkma kızım," dedi Afife Hanım. "Belli canını almak istemiş onlar senin. Ama burada güvendesin."
Güven kelimesini duyduğu anda gözyaşları sel olup aktı Hazan'ın yanaklarından çenesine doğru yol çizerek. Titreyerek yere çöktü hıçkırıklarının arasında. Güvende değildi ve Yağız'ın olmadığı bir dünyada da öyle olmayacağını hissediyordu. Afife Hanım cam kırıklarını umursamadan yanına geçti onun, etrafına ürkütmeden kollarını sardı sonrada kızın başını göğsüne yasladı. Hazan hıçkırarak ağlarken hiç tanımadığı bu yaşlı kadına sığınmıştı.
أنت تقرأ
GÜZ ÇİÇEĞİ (TAMAMLANDI)
قصص عامة"Gidiyor musun?" dedi Yağız acı çektiğini yansıtan sesiyle. "Nereye gidiyorsun?" Hazan ona bakmıyordu. Genç adam yüzünü avuçlarının içine aldı. "Birlikte gidelim, söyle lütfen... Nereye gidiyorsun?" dedi tekrar. Hazan çekti yüzünü, nefes nefese kalm...
