SIR

43.2 "VEDA"

Herkese selam!!

Çok özledik değil mi? Ben artık bu bölümlerden sonra gerçekten düğün falan yazmayı bırakmayı istiyorum.

Hele de Balın ve Karan çifti beni o kadar zorladı ki size anlatamam. Başından beri bu çiftimizi okuyanlar bilir. Biz bu yolda neler yaşamadık ki?

Çiftimizin kavuşması da olaysız olmazdı hani. Anlaştığımız üzere bir bölümde çok sevindik bir bölümde ise bazı aksiyonlar okuyacaktık. Lakin biraz da duygusallaşacağımızı söylemek zorundayım.

Beklenen bölüm geldi!

SİZDEN ÇOKÇA YORUM BEKLİYORUM.
SATIR ARALARINDA BULUŞALIM LÜTFEN
OY VERMEYİ UNUTMAYINIZ..

SIR 43.2: VEDA

Vücuduna yayılan titreşimler, emarelerini bal gözlerinde gösteriyordu. Duyduğu ses uğultu gibiydi lakin keskinliği kulaklarından gitmiyordu. Dakikalar önce ne olduğu anlayamadığı silsile de kalıvermişti.

Karan'ın, bir bakışı ile etrafta duran adamları üstüne doğru gelmeye başlamış ve yine onlar tarafından yukarı hazırlandığı odaya çıkarılmıştı. Dirsekleri dizlerine dayalı iken vücudu eğrilmiş parmakları alnındaydı.

Kimse bir ses duymadan eğlencesine devam eder haldeydi. Ancak her daim atakta duran Karan hemen her şeyin farkına varmıştı.

Dakikalardır açılmayan kapısı açılınca hızla ayağa kalktı. Kendisine doğru gelen babasını görmesiyle ona doğru adımladı.

Selim, boynuna sarılan kızına sıkıca sarıldı. Elleri destek vermek istercesine sırtında şefkatle dolanıyordu. "Sakin ol, kimseye bir şey olmadı ama konuşmamız lazım." Ellerinden tuttuğu kızını demin kalktığı sandalyeye oturturken önünde diz çöktü.

"Artık açıkça konuşmamızın vakti geldi meleğim. Karan ile evlenmeyi çok istedin. Karan'a, çok aşık oldun sana müsaade ettik..." Selim, bakışlarını kaçırıp ağırca yutkundu. "sevdiğin adam artık laf dinlemiyor."

"Baba, neler oluyor? Lütfen sen bana doğruları söyler misin?"

"Doğrular en başından beri bildiklerin kızım. İlk defa kendimi suçluyorum bu işe izin verdiğim için. Çünkü ucunda artık kızımın da hayatı tehlikede."

"Baba, neler oluyor?!" Balın, çaresizlikle hezeyan etti. Zihni darma duman olmuş ve hiçbir şey anlamasına imkan vermiyordu.

"Seni, bırakıyor değilim. Şunu unutma ki ben hiçbir zaman bırakmayacağım. Seninle, konuşmak için bugünü beklemem belki de sana haksızlıktı ama son ana kadar beklemek ve görmek istedim."

"Neyi görmek istedin?"

"Karan, müthiş bir şey yaptı. Babasının ölümüne sebep olan adama son bir ay da inanılmaz şeyler yaptı. Bunun sonucunda Ramiz Aladağ'ın da ona karşı başarısız bir girişimi oldu." Ses tonu düşen babasının avuçları arasında ki elini sıktı. "Nasıl bir girişim?"

"Çok değil bir hafta önce Karan'ın, arabasının altına bombalar döşendi. Bunu kendisi fark etti ve eğer farkına varmasaydı onun tek bir zerresini bile bulamayacaktık." Balın, dönmeye başlayan başı ile oturduğu yerde sallandığını hissetti.

Karan'ın, olmadığı bir hayatı düşleyemezken onun acısını yaşayacak olma fikri ilk defa bu kadar yakınında gezmeye başlamıştı. "Baba, sen ne diyorsun, benim niçin bundan haberim yok?"