SIR

SIR-16 ''Olaylı Gece''

Not: Herkese selamm. Uzun bir bölüm oldu. Sonraki bölümlerin uzun olacağını söylemiştim. Beğenerek okursunuz umarım ❤️ Artık Sır'da sınır olacak. Sınır geçilmeden bölüm paylaşmamakta kararlıyım. Bu huyumu bilenler bilir. İyi bilir :) Sınır geçilsin, bölüm gelsin ❤️
• Satır aralarına bol yorum bekliyorum
• Yıldza basmayı unutmayın

Instagram: quen.oflove

Keyifli okumalar

Quenoflove

SIR-16: Olaylı Gece

Karan en başından beri sevgisinin farkındaydı. Çok defa onu sıkıştırmıştı. Dolaylı yoldan ya da direkt söylediği hiçbir sözü kabullenmemişti. Bunun sebebini çok iyi anlıyordu. Kendisini kırmaktan çekinmeyen adama teslim olmak istememişti.

Her konuşmalarında sinirlenen ama hesap sormaktan çekinmeyen kız kendini ele vermişti. Ne zaman ağzından bir şey çıksa ertesi gün, yaptığı farklı hareketlerle her fırsatta kendini hatırlatmaktan geri durmamıştı. Lakin Karan için genç kızın, kendisini hatırlatmasına bir gerek yoktu. Gözlerini açtığı an, kocaman bal rengi gözlerini görmüştü.

Sürekli kendini telkin etmişti. Olmayacak şeyler düşünmüştü bu kıza olan hisleri için. Mevzu Karan'ın aylardır bu evde olup, başka kadın görmüyor olması değildi. Bu derece basite indirgeyebilceği bir şey değildi. Hiçbir zaman olmamıştı. Karan, kendini bilen bir adamdı. Böylesi ilkel duygulara esir olup, karşısına ilk çıkan kızda hazları ön plana çıkmazdı. Söylediği bütün sözler, onu vazgeçirmek içindi.

Vazgeçen Balın olmadığı gibi, oda vazgeçmemişti. Nitekim bir şeyleri bütün açıklığıyla söyleyen, ilk kendisi olmuştu. Hayatı boyunca dürüstlükten yanaydı. Yalan söylemek onun işi değildi. Balın'a da, her şeyi bütün açıklığıyla anlatmasının sebebi buydu.

Yeryüzünde ki bütün güzellikler, bu kızda toplanmıştı. Her haliyle içine işlemişti. Daha önce sadece bir kez birini sevmişti. Fakat hayatı öyle çekilmez bir haldeydi ki; kız çareyi gitmekte bulmuştu. O andan sonra Karan, bir şeye mesafeli olmuştu.

Bütün yaşadığı şeyler Balın'a, karşı koymasına yeterli gelmemişti.

"Biliyorum ve bende kendimi şanslı hissediyorum." Böylesi bir teslimiyete giremiyordu. Bu bir korku değildi. Bir kere sevmeyi denemişti lakin olmamıştı. Denediği bir şeyleri farklı insanlarla denemekte bir çözüm değildi onun gözünde.

Balın'ın, sessizleşip başını sallamasından anladığı kadarıyla duyduğu şeyler hoşuna gitmemişti. Dün gece de, bunun sevgi ya da aşk olmadığını duymuştu. Bu sabah çok neşeli olduğuna şahit olmuştu. Şu an bu kadar sessizleşmesine bir anlam veremedi.

"Bu şansın kıymetini bileceğimden emin olabilirsin." Yanağını okşamıştı sakince. Karan, bu vakitten sonra ona karşı kırıcı olmak gibi bir düşünceye sahip değildi. Aksine Balın için kara bir kutuyken, pes etmeyen bu inatçı kızı el üstünde tutma niyetindeydi.

Balın'ın yüzünde sıcacık bir gülümseme belirdi. Yeniden sabah ki neşesine kavuşmuştu. Tek bir sözüyle onu alaşağı eden adam, yine bir sözüyle tepeye çıkmasını sağlıyordu. Gülerken aniden dişleriyle geçirdiği dudaklarıyla, başını usulca salladı.

Balın, rahatsızlıklar eve doğru baktı. Ortamı aydınlatan loş ışık tam olarak görmesine yardımcı olmuyordu. Artık geceleri her an, birinin onu izlediği düşüncesine kapılıyordu. Görünürde kimse yoktu fakat yine de emin olamıyordu.