SIR

SIR-15 ''Teslimiyet''

Not: Herkese selamm 💛 Uzun bir bölümle sizinleyimm. Bol bol Karan ve Balın okuyacağımız bir bölüm oldu💛 Sizden ricam lütfen oy vermekten ya da
yorum yapmaktan bu kadar çekinmeyin. Sınır koymak hiç istemiyorum. Bir kere koyarsam ve sınır geçilmezse asla bölüm yayınlamıyorum. Bütün hikayelerimi takip edenler de bilir. Emekleri göz ardı etmeyin arkadaşlar çünkü bu yazan biri için o kadar motivasyon düşüren bir şey ki. Sonrasında neden bölüm yok gibi sorular sorulmasının bir anlamı kalmıyor. Mümkün olduğunca çok hızlı yayınlıyorum bölümleri.

Aynı zamanda bütün alıntı ve kesitleri bölümlerden çok önce, instagram hesabında yayınlıyorum. Merak edenleri de "quen.oflove" hesabına beklerim

•Satır aralarına bolca yorum yapın lütfen

• Oy vermeden geçmeyelim

• Bölüm sonundaki soruya cevap vermeyi unutmayın

Bölümün sonunda Balın Duman sizi bekliyooor

(Hayallerinizi karşılayacağını düşünüyorum💛)Bölüm şarkısı: Eylem Aktaş Yüreğimden tut

Hepinizi kocaman öpüyorum, kendinize iyi bakın

Keyifli okumalar Q.

SIR-15: Teslimiyet

Sarmaşıklara dolaşmıştı. Çok beklemişti ama sonunda etrafında yedi verenler belirmişti. Yıl içinde nadiren açan çiçekler sonunda Balın'ı da bulmuştu. Beklediğine değmişti.

Karan tarafından öylesi bir tutkuyla öpülmüştü ki anca kendine gelebilmişti. Karan bayraklarını özgürce asmış, yenilgisini ilan etmekle kalmamış kabullenmişti. Bu mağlubiyet kabullenişinin ne getireceği belli değildi. Lakin halinden memnun olduğunu kabul etmeden yapamazdı.

İlerleyen zamanın daha karmaşık olacağına emindi. Balın'dan uzak durmaya çalışmıştı ama başarılı olamamıştı. Beynini kasıp kavuran fikirlere karşı duramamıştı. Her şeyi olduğu gibi anlattığında ya da kırarak anlattığında pes edeceğini sanmıştı. Çünkü ilk defa mevcudiyetinde bu iradeyi bulamamıştı.

Karan, bu kızın rüzgarına kapılmıştı. Yaşama gözlerini yeniden açtığı bu şehirde, gördüğü ilk yüz aklından çıkmayan bu kız olmuştu. Yine de işlerin bu raddeye geleceğini tahmin etmemişti.

Ancak an itibariye; Balın ile el ele tutuşup, sonu bilinmez olan yolda yürümeye başlamıştı. Çok zaman önce, bir kadını sevmişti. Aradan yıllar geçmişti. Yaşamında bütün kalbiyle tek insan ise annesiydi. Hayatında eşsiz ve kimsenin dolduramayacağı bir yeri vardı.

Balın ile başı uzun zamandır beladaydı.  Her geçen gün içten içe yenik düştüğünün farkındaydı. Kusuru bunu kabullenmemek istemesiydi. Balın kabullenip giderse, daha az hasarlı olacaklarını düşünmüştü.

Balın'ı öperken, bu belaya razı da olmuştu. Karma karışık hayatında, belki de en son olması gereken şey bir kadındı. Hatta bu kadının, Selim'in kızı olması her şeyi daha da karıştıracaktı ama olmamıştı. Yenilmişti.

"Ne demek istiyorsun?" Kolları arasında duran şaşkın kıza baktı. Parmakları öpüşmeleri yüzünden şişen dudaklarına gitti. Bal gözlerinde yeniden aynı umut ışıklarını görüyordu. "Öldürürüm diyorum." Böyle konuşmalara alışkın değildi bu kız. Öldürmek, dövmek onun hayatında böyle şeylere yer yoktu ama takıldığı şey şu an bu değildi.