SIR

SIR-17 ''Bizi Unutma''

Selamm
Keyfiniz nasıl? Her şey yolunda mı?
Biraz sohbet edelim dedim:) sınır hemen geçilmiş bu beni çok mutlu etti. Oy veren yorum yapan herkese çok teşekkür ediyorum. Bende, söz verdiğim gibi sınır geçilir geçilmez hemen bölümü gönderiyorum.

İnanılmaz olaylarla dolu bir bölüm oldu. Her yerinde başka olaylar var 😂 Büyük çaba vermişim yazarken 😂

•Satır aralarına bol bol yorum bekliyorum

•Yıldıza basmayı unutmayın

• Sondaki sorularda buluşalım

Multi: Karan Barlas

Bölüm şarkısı: Cem Adrian Her Şey Seninle Güzel

Sevgilerimle

Quenoflove

SIR-17: Selim Duman'a İtiraf

Uzattığı elini tutarak, arabadan inmişti. Yaşadığı stres yüzünden, elleri hemen buz kesmişti. Ormanın içindelerdi. Burada onları kimsenin göremeyeceği kesindi. Akif, arabayla uzaklaşmıştı. Karanlık ormanı aydınlatan tek şey, adamın arabasının açık olan farlarıydı. Karşı karşıya duruyorlardı. Balın, gözlerinde ki siniri görebiliyordu. Bu sinir, korkmasına sebep oluyordu.

"Ne oldu orada?" Sert sesi kısık çıkmasına rağmen, oldukça etkiliydi. Nasıl söyleyeceğini bilemiyordu. Ciğerlerine derin bir orman havası çekti. Bunu saklayamazdı. Saklamak seçeceği bile olamazdı. "Emre, oradaymış. Yanımıza geldi."

"Yalnız mıydın?" Kafasını kaldırıp, yüzüne baktı. Başını iki yana salladı. "Değildim. Burak'a gitmemesi için rica ettim. Nasılsın falan dedi. Sonra buluşmak istediğini söyledi." Karan'ın şimdiden yumruk olan ellerine takılmıştı gözleri. "Yarın müsait olup olmadığımı sordu. Burak, hemen müdahale etti. Cevap vermeden, beni oradan uzaklaştırdı."

Karan'ın, yüzünde sinirli bir gülümse belirdi. Doktor, mevzusu fazla uzamıştı. Ailesinden, kesin bir şekilde olumsuz yanıt gelmişti. Bu bile neden değildi onun için.

"Sen, bir de ona cevap verecektin yani?" Ellerini panikle ona uzattı. "Hayır yani zaten hayır diyecektim. Ben, sadece kırmak istemiyorum kimseyi. Bu çok hassas bir konu."

"Hayır, bile diyemeyecektin yani öyle mi?"

"Öyle değil. Gerçekten değil. Bir an paniğe kapıldım. Emre, hep sadece arkadaşımdı. Yakın arkadaşı bile değildi. Böyle şeyler hissettiğini bilmiyordum. Babaannemin iş güzarlığı olarak görüyordum. Değilmiş. Nasıl söyleyeceğimi bilemedim ona." Karan, başını salladı. Bir adım geriye gitti. Biraz daha yürüdü. "O p*çle beni kıskandırmaya çalışırken, aklına bunlar gelmiyordu değil mi? Herif sonra yüz buldu, başına bela oldu."

"Sen, ne diyorsun be? Ne zaman kullandım ben onu?" Kullandığını biliyordu. Evet, Emre'yle buluşmuştu. Evde gördüğünde de konuşmuştu. Açık bir şekilde yalan söylüyordu. "Bana, yalan söylemeye cesaretin var, o herife hayır demeye yok." Karan, çok sinirliydi. Sinirlenince gözü hiçbir şey görmezdi. Onun, söylediği lafları kendine uyarlayıp söylerken bir şekilde sakinleşme çabasındaydı. Söylediği her şeyi aynı zamanda, zihninde düşünüyordu. Ancak bir faydası olmuyordu. Bu konuda mantığına yatan bir nokta bulamıyordu.