SIR

SIR-31 ''Ayrılık''

NOT: Herkese selaam 🖤Aramıza yeni katılan herkese tekrar hoş geldiniiz diyorumm. Yaptığınız güzel yorumlar ve attığınız tatlı mesajlar için hepinize teşekkür ediyorum. Özellikle bazılarınızın Karan'a olan övgülü sözlerini okurken gülmeden duramadım. Gerçekler müthişsiniz!

Bir konuya açıklık getireyim hemen. yoğun bir dönemdeyim ve bölümleri sık sık atamıyorum. Aslında diğer bölümü paylaşalı bir buçuk hafta oldu ya da olmadı arada yine de uzun bir zaman yok. Bu yılın sonuna kadar ki az bir zaman kaldı. Aynı yoğunlukta olacağım. Bölüm günleri hakkında gerekli bütün duyuruları ve alıntıları instagram hesabında paylaşıyorum. Bölümü erken atmaya çalıştım o yoğunlukta o sırada ise ilk defa bir şey yaptım ve bölüm silindi.. Sır'ın henüz stok bölümleri bitmedi ama bana öyle bir korku olduk ki anlatamam sonunda ise kazasız bir şekilde bölümü sizinle buluşturuyorum.

Aynı zamanda Bursa konusunda bana çok yardımcı olan @yeeliiss 'in güzel kaleminden kopan ''EFSUNKÂRIM" hikayesini okumanızı öneririm.

BÖLÜM ŞARKISI: GÖKHAN TÜRKMEN BİRAZ AYRILIK

- Oy vermeden çıkmayınız.

-Yorum yapmayı unutmayalım
Keyifli okumalar🖤

**

SIR 31: AYRILIK

Feyhan gecenin karanlığında çok sıkılmıştı. Karan, saatlerdir çalışma odasından çıkmamıştı. Bu saate kadar çıkıp bir şeyler söyleyeceğini düşünmüştü. Alayla başını iki tarafa salladı. Karan asla bir şeyler anlatmazdı. Kendi düşünür ve gerekeni yapardı. Yirmi sekiz yıldır oğlu buydu. Babası öldükten sonra daha sert bir hal almıştı. Babasını kaybettiği gün Karan büyümüştü. Bu evin oğlu olmaktan çıkmıştı. Bu evin babası olmuştu.

Balın'ın giderken suratını görmüştü. Günlerdir mutsuzluğu gözlerinden okunuyordu. Yine de gülümsemeyi başarabilmişti. Giderken gözlerine konan hüzne üzülmüştü.

Yerinden kalkıp oğlunun çalışma odasına girdi. Kapıyı hafifçe çalıp içeri girdi. Karan, koltuğunda oturuyordu. Elini yumruk yapmış parmak boğumlarında ki kemiklerle masanın üzerine vuruyordu. Sesler duydu kadın. Oğlu kendisine bakmıyordu. Safir mavisi gözlerini bir yere odaklamış izliyordu. Anlam veremeyerek yanına doğru gitti. Karan, öyle dalmıştı ki annesinin geldiğinin farkına bile varmamıştı. Saatlerdir tekrar tekrar bu videoyu izlemişti.

Feyhan, ekrandakileri çıkarmaya çalışıyordu. Biri Ece'ydi. Diğeri ise Sevda. Ece birkaç adım atarak Sevda'yı duvara sıkıştırdı. Başparmağıyla kızın omuzuna vurdu. "Karan, seni terk edecek!" Feyhan, bu videoyu neden izlediğini anlayamadı.

Her şeyden önce Ece'nin tavrını anlayamadı. "Ece, sen çok sarhoşsun. Uzatma daha fazla. Rezillik çıkmasın." Sevda, yanı başında duran kızı biraz ittirdi. Bir kapıyı araladı içeri girmek için. "Sen onu sevdiğini mi sanıyorsun? Ben onu kendimi bildim bileli seviyorum!" Feyhan, parmaklarıyla ağzını kapattı. Ece neler söylüyordu? Sevda, durup geriye döndü. "Sen ne dediğinin farkında mısın? Ne demek Karan'ı seviyorum? O senin ağabeyin gibi." Ece, başını iki yana salladı. "Ağabeyim falan değil! Aşığım ben ona! Sen onu benim sevdiğim kadar sevemezsin." Sevda sinirle soludu. "Ece sen haddini aşmaya başladın. Felaketine yürüyorsun." Ece'nin aniden Sevda'nın saçına yapıştığını görünce Feyhan bir çığlık attı.