SIR

51-"Karanlık Geçmiş"

Oy verip yorum yapmayı unutmayalım.🤍

SIR 51. Bölüm: Karanlık Geçmiş

Feyhan'ın omuzları çökmüştü. Mavi gözlerinde derin üzüntüler vardı. Beklediği yüzleşme gelmişti. Hayatta yegane sevdiği tek varlık ile hesaplaşma vakti gelip çatmıştı.

"Karan." Dediği vakit boğazı kurumuştu. "Nasıl öğrendin?"

"Artık sadece anlatan taraf olacaksın."

Feyhan, hayatta her şeye dayanmıştı lakin oğlu tarafından yok sayılmaya dayanamazdı. Sakin olmak zorunda olduğunu biliyordu. Geriye doğru dönüp camın yanında kalan berjere oturdu. Oğlu ise karşısında tüm heybetiyle ayakta duruyordu. Gözlerine bakacak gücü bulamadı kendinde başını eğip halıya indirdi bakışlarını.

"Aynı mahalledendik babanla biliyorsun, Ramiz babanın arkadaşıydı. " Karan'ın, kaşları çatıldı. "Eskiden tanışıyorsunuz yani." Annesi, evet anlamına gelircesine başını salladı. "Babanla yedikleri içtikleri ayrı gitmezdi. Babana her yaşımda çok aşıktım. Üniversiteyi kazandığım zaman artık sevgiliydik. Baban, biliyorsun işte bir babası bir de o vardı. Babası da kendi halinde bir adamdı ama baban öyle değildi. Babasından kalan tek şeyi de satarak işe koyulmuştu. Evlenmek istiyorduk. Nitekim babanla evlenmeye karar verdiğimiz gece baban bunu Ramiz'e söylemiş ve oda bana aşık olduğunu söyleyince ikisi delice kavga etmişler. Mahalleden kimse ayıramamış. Ramiz, aileden zengindi. Babanla uğraşmak onun için epey kolaydı ve gücünü sürekli kullandı ama Murat hiç pes etmedi. Her seferinde daha güçlü çalıştı. Sen de babana benziyorsun. Dik başlı, inatçı, gözü kara. Baban tekti, Ramiz çoktu yine de onunla savaşmaktan geri de kalmadı."

"Bana sakladıklarından bahset." Feyhan, başını kaldırıp safir gözlere baktı. Orada ki mesafe yüreğini yok ediyordu. Karan, hep babasına düşkün olarak büyümüştü. Hakkıda vardı aralarında özenilecek kadar güzel bir ilişki vardı. "Ne öğrenirsen öğren sadece şunu bil. Hiçbir zaman sana zarar gelsin istemedim. Neyi sakladıysam seni korumak için sakladım. Sen, o caniyle savaşırken onun eli hep silah tutuyordu. Çok gençtin küçük yaşta her şeyin sorumluluğunu aldın. Seni, kaybedemezdim."

"Benim, babam neden öldü?" Annesinin sözlerini duymuyor gibiydi. Sözleri odada derin bir sessizlik yaratırken Feyhan boğazını temizledi. "Son gecemizde atölyeye gitmiştik babanla orada yemek yiyip evimize dönmüştük. Baban, atölyede bir şey unuttuğu için gitti. Sende, Akın'a gitmiştin ben evde yalnızdım. Kapı çaldı siz sandım açtım. Karşımda onu görmeyi beklemiyordum." Kalbi yeniden sıkışmıştı. Titrek nefesler alırken vücudu titremeye başlamıştı. "Sarhoştu kapının önünde bağırmaya başladı. Kapıyı kapatmaya çalıştım ama iterek içeri girdi. Benden vazgeçmeyeceğini çok aşık olduğunu söyledi sonra üstüme saldırdı. Kaçmaya çalıştım bağırdım sarhoştu ayakta duramıyordu o halinden faydalanarak ittim onu o sırada içeri baban girdi. O manzarayı görünce gözü döndü." Feyhan, gözünden akan yaşları avuç içleriyle sildi. Ramiz, amacına ulaşamamış ona bir şey yapamamıştı belki ancak Murat'ı ondan koparıp almıştı.

Aynı çınlama yeniden başladı. Ellerini saçlarından geçirirken sık soluklar aldı. Kalbi yine de annesini kırmasına müsaade etmiyor odanın ortasında ağzını bıçak açmadan bekliyordu.

"Baban onu öyle bir dövdü ki kemiklerinin kırılma sesleri hâlâ kulaklarımda. Sonra evin içine birileri girdi ayırdı onları. Kapıdan çıkarken babana doğru bağırdı. Bu kez canını alacağım ve bu hesabı kapatacağım dedi. Ertesi gün de Murat sokağın ortasında can verdi." Dayanamadı daha fazla gözyaşları hızla akmaya başladı.