"ရှင်မဟာရဌလိုလား ညီလေး..."
တိတ်ဆိတ်နေတဲ့ စန္ဒသော်ကအောင်ရဲ့ အိမ်အတွင်း လေထုကို ပြန်လည်လို့ အသက်ဝင်စေသူက သက်တန့်ကြည်သာ။ သူ့နောက်မှာ လွင်မောင်နှင့် သန်းတိုးအောင်တို့လည်း ပါလာကြသည်။
"ညီလေးပျောက်ရှာတာ တွေ့ပြီလား ငါတို့အဝန်း..."
မျက်ခုံးပင့်မေးပြီး အဝန်းရဲ့ဘေးက ခုံကိုဝင်ထိုင်တဲ့ လွင်မောင့်ကြောင့် တွဲကိုင်ထားပါတဲ့ လက်နှစ်ဖက်ဟာ ရုတ်ချည်း ကွဲကွာသွားသည်။ လူတွေရောက်လာပြီဆိုတဲ့ အသိနဲ့ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက်မလုံမလဲ ကြည့်မိကြပြီး ပြုံးပြရမှာလိုလို၊ မဲ့ပြရမှာ လိုလိုနဲ့ အခြေအနေက ခက်လွန်းလှသည်။
"ညနေက အဝန်းဖြစ်ကလေ ဟိုစကားလိုပဲ။ ကျွန်တော့် ချစ်သူပျောက်လို့ရှာ၊ သူ့ကိုတွေ့ပြောပေးဗျာ။ ထင်ထင်ရှားရှား သူ့အမှတ်သား ပေါင်ကျံမှာလည်း ပွေးနဲ့ဗျား.....ဟဟားးးး"
သန်းတိုးအောင်ရဲ့ စကားမှာ အဝန်းရော၊စန္ဒသော်ကအောင်ပါ ရယ်မိကြသည်။ တော်တော်လည်း နောက်တဲ့ ဒီလူ။
"မဆိုးဘူးကွ။ မင်းသာ အင်းဝခေတ်က မွေးခဲ့ရင် ရှင်၄လေးပါးမဟုတ်ပဲ။ ရှင်၅ပါးဖြစ်မှာကွ။"
သန်းတိုးအောင်ရဲ့ လက်ပြင်ကို အားပြင်းပြင်းနဲ့ ရိုက်ချပြီး အားပေးလေတဲ့ လွင်မောင့်ကို ကြည့်ကာ...
"အဲ့ဒီခေတ်က ပေးလေးပင်၊ရှင်လေးပါးကို ပြောပြစမ်းပါ ကိုလွင်မောင်"
စကားဝိုင်းထဲကို ဝင်ရောက်လို့ ဆက်နွှယ်လာပြီ ဖြစ်တဲ့ ရောင်နီဝန်းကို လွင်မောင်က မျက်စောင်းထိုးသည်။ သူသိသည် အဝန်းက ဆရာ့ဆရာကြီးတွေထက် ပိုလို့ ဆရာလုပ်ပေတော့မည်။ စီနီဟာဖြစ်တဲ့ လွင်မောင်ကလည်း ဆေးကျောင်းသားပေမို့၊ ဒီကောင်လေးထက်အရင် ထမင်းစားခဲ့သူမို့ အဆုံးမှာဒီကောင်လေးကို အနိုင်မရလျှင်တောင်မှ ဟန်ကိုယ့်ဖို့ ဆိုတဲ့ စကားကို တွေးမြင်ပြီး....
"ဒီလောက်ကတော့ ငါလည်း သိပါကွာ။ " ဟု ပြောလိုက်ရသည်နှင့် တပြိုင်နက် ဦးနှောက်ထဲမှာ ပြန်လည်လို့ Recallခေါ်မိနေသည်က အင်းဝခေတ်အကြောင်း ဖတ်ဖူးခဲ့သမျှစာပေများဖြစ်သည်။
