គ្រាន់តែ់សម្លេងញ័រៗរបស់ Jimin នាយក៏មានអារម្មណ៍ថាខូចចិត្តបាត់ទៅហើយតើនាយធ្វើឲ្យគេឈឺចាប់ទៀតហើយមែនទេ?
«យើងអាចនិយាយគ្នាបន្តិចតើបានទេ?» Yoongi
«ខ្ញុំគ្មានអីត្រូវនិយាយជាមួយបងទៀតនោះទេ» សម្រាប់ Park Jimin គឺនៅតែគោរព Min Yoongi ដូចដើមមិនផ្លាស់ប្តូរនោះទ្បើយ។
«បើអូនចេញមកនិយាយបែបនេះក៏បាន» Yoongi
«...» Jimin ស្ងាត់មាត់ឈឹងមិនតវ៉ាអ្វីទាំងអស់។
«តាំងពីអូនចេញទៅបាត់បងពិតជារីករាយណាស់ព្រោះកន្លងមកបងតែងតែមានអារម្មណ៍ថាខ្លួនឯងបានសាងកំហុសដ៏ធំដែលអូសទាញអូនចូលមកក្នុងរឿងនេះដែរ» ត្រឹមមួយប្រយោគនេះធ្វើឲ្យ Jimin យំសឹងតែដង្ហក់ខ្យល់ពេលនេះទើបនិយាយ? ចុះពេលប៉ុន្មានឆ្នាំដំបូងហេតុអ្វីមិនដោះលែងឲ្យហើយ?
«តែបងក៏ឈឺចាប់ដូចគ្នា បងដូចជាបាត់បង់អ្វីម្យ៉ាងពេលដែលបាត់អូនទៅ បងឈឺចាប់ បងនឹកអូនរាល់ថ្ងៃ បងបានឲ្យគេដើររកអូនតែមិនឃើញនោះទេ» Yoongi
«បងចេះឈឺចាប់ដែរមែនទេ? បងចេះសោកស្តាយដែរមែនទេ?» Jimin
«បងដឹងថាអូនមិនជឿ..» Yoongi
«ខ្ញុំមិនមែនមិនជឿតែដល់ពេលបាត់បង់ហើយទើបបងចេះស្តាយក្រោយហេតុអ្វីទៅ? ពេលមានហេតុអ្វីមិនចេះថែរក្សា? បងដឹងថាខ្ញុំឈឺចាប់ប៉ុន្មានទេទម្រាំបានដូចថ្ងៃនេះ? តែនៅសុខៗបងស្រាប់តែលេចមុខមក អ្ហឹកៗ» Jimin
«បងសុំទោស បងមិនទាមទារឲ្យអូនលើសលែងទោសឲ្យទេសុំត្រឹមតែបានមើលថែអូនសងការឈឺចាប់ឲ្យអូនវិញបងអស់ចិត្តហើយណា៎» Yoongi
«មិនបាច់ខ្ញុំមិនត្រូវការ ខ្ញុំមើលថែខ្លួនឯងបាន
អ្ហឹកៗ អួក..» មាឌតូចលើកដៃមកខ្ទប់បាត់ខ្លួនឯងក្នុងពោះក៏ឆ្អល់អ្វីៗមិនខឹងច្រាលតាំងពីពោះរហូតមកដល់កំពង់កដល់ថ្នាក់ចង់ក្អួត។
«អូនកើតអី?» នាយស្រែកសួរទាំងបារម្ភ។
«អ៊ួក» Jimin ចាប់ធុងសម្រាមនៅក្រោមពូកមកមុននិងក្អួតយកៗអាហារទាំងប៉ុន្មានដែលបានញុាំចេញមកអស់រលីង។
«មីនអូនកើតអី? បើកទ្វារឲ្យបង!» នាយអន្ទះសារក្នុងចិត្តជាខ្លាំងពេលមិនឮមាឌតូចឆ្លើយតបគិតតែពីក្អួតចង្អោរ។
«អ៊ួកៗ»
ផាំងៗ អស់ជម្រើសនាយក៏បុកទម្លុះទ្វារយករហូតដល់របើក។ Yoongi រត់ទៅរកអ្នកអង្គុយនៅលើពូកកំពុងតែឱនក្បាលក្អួតដាក់ធុងសម្រាម។
«អូនយ៉ាងម៉េចហើយ?» Yoongi អង្អែលខ្នងគេតិចៗ។
«ហុឹស ចេញទៅ» Jimin គេចវេះចេញពីការប៉ះពាល់ទាំងគ្មានកម្លាំងកំហែង។
«កុំរឹង! ឯណាបន្ទប់ទឹកមកនាំទៅលុបមុខចេញ» បាយមិនចូលចិត្តអ្នកណាមករឹងរូសជាមួយទេ។
«នៅខាងក្រៅ» Jimin
«មោះ» Yoongi ចាប់លើកមាឌតូចបីហើយដើរចេញតែម្តង។
«អួយ» ចេញមកវាក់អឺជាមួយហ្នឹង Hobi តែម្តង។
«បន្ទប់ទឹកនៅឯណា?» Yoongi
«នៅក្រោយផ្ទះអាបងឈ្លើយ!» Hobi
«មិនដឹងអ្នកណាឈ្លើយឲ្យពិតប្រាកដទេ!» Yoongi បី Jimin ចេញមកខាងក្រៅផ្ទះបន្ទប់ពីនិយាយដៀមដាមឲ្យប្អូនប្រុសហើយ។
«យើស៎!» Hobi ខាំមាត់គ្រឺតក្នាញ់បម្បិញមិញពេកនិយាយពីរឿង Jimin ស្លូតៗ ស្មើកៗសោះ ឥទ្បូវធ្វើឯងរឹកធំគួរឲ្យស្អប់។
Yoongi នាំ Jimin មកបន្ទប់ទឹកដោយគេអង្គុយនៅលើកៅអីក្នុងបន្ទប់ទឹកហើយក៏ក្បង់ទឹកមកលុបឲ្យមាឌតូចដោយខ្លួនឯង។
«ធូរទេ?» Yoongi សម្លឹងមើលទៅមុខស្លេកគ្មានឈាមក្នុងចិត្តក៏ព្រួយបារម្ភព្រោះបម្បិញមិញឃើញធម្មតាសោះ។
«មិនអីទេ!» Jimin
«បងចង់នាំអូនទៅពេទ្យ» Yoongi
«អត់! មិនទៅណាទាំងអស់» Jimin
«កុំរឹងតើបានទេ? អូនកំពុងតែមិនស្រួលខ្លួន» Yoongi
«ខ្ញុំមិនកើតអីនោះទេទើបតែក្អួតថ្ងៃនេះប៉ុណ្ណោះមិនបាច់បារម្ភទ្បើយ» Jimin
«មានកូនទេដឹង?» នាយស្រាប់តែនិយាយប្រយោគទ្បើងគ្រាន់តែជួបនាយក៏ក្អួតឬកូននេះចាំឃើញមុខឪពុកវាសិនទើបឲ្យម្តាយវាចាញ់?
«បានហើយមិនអាចទៅរួចទេ» ឮនាយនិយាយដូច្នេះគេក៏រាងភ័យខ្លួនបន្តិចដែរ។
«បងនិយាយមែនអូនក៏ដឹងថា Taehyung អាចមានកូនបានបើអូនមិនមានវាដូចជាមិនសមបងខំណាស់ណា» Yoongi
«និយាយទ្បប់អី?» Jimin ក្តាប់មាត់ធ្វើខ្លួនមិនត្រូវ។
«ហិហិ បានហើយមោះទៅបន្ទប់វិញ» ឃើញរឹកពារ Jimin អៀនប្រៀនបែបនេះទើបធ្វើឲ្យនាយទប់សំណើចមិនបាន។
[ បេះដូងលោតញាប់ពេលបានឃើញស្នាមញញឹមនេះ។ ]
To Be Continues...
