ពេលយប់នៅតំបន់ព្រៃភ្នំខែនេះក៏ចុះត្រជាក់ខ្លាំងមិនយូរប៉ុន្មាននឹងធ្លាក់ព្រិលហើយ។ Yoongi បានឲ្យគេយកអាវរងារក្រាស់ៗមកឲ្យ Jimin ព្រោះខ្លាចថាអាចនឹងឈឺហើយប៉ះពាល់ដល់កូន។
«Min Yoongi បងនៅឯណា?» Jimin ស្រែកហៅរករាងក្រាស់យប់ស្មើនេះហើយបាត់ក្បាលឈឹងមិនឃើញសូម្បីតែស្រមោល។
«Min Yoongi មានឮខ្ញុំហៅទេ?» មាឌតូចស្រែកម្តងគេចង់ឆ្លាក់ខ្យល់ស្លាប់ដោយសារការហារមាត់ស្រែកហើយ។
«អួយ ឮហើយ!» Yoongi
«ហ៊ានស្រែកឲ្យខ្ញុំផង?» Jimin
«ចុះត្រង់អូនហៅឈ្មោះបងនោះ?» ពីមុនតែ Yoongi មានហ៊ានហៅផងឥទ្បូវដល់ថ្នាក់ស្រែកហៅទាំងត្រកូលអាល្អិតនេះហ៊ានទៅហើយតើស៎។
«អ៎ យូរៗទៅហៅឈ្មោះមិនបានទេអ្ហេស? អូខេ អ៊ីចឹងថ្ងៃក្រោយលែងហ៊ានហៅហើយ» Jimin ទម្លាក់ខ្លួនគេងនៅលើពូកដេកបែរខ្នងដាក់គេ។
«ខឹងបងមែនទេ?» ឃើញ Jimin ស្ងាត់មាត់មិនតបតបែបនេះគេក៏កើនចិត្តឆ្ងល់ភ្លាម។
Yoongi ទម្លាក់ខ្លួនមកគេងជិតមាឌតូចក៏ឮសម្លេងយំខ្សឹបខ្សៀវគ្រាន់តែសួរប៉ុណ្ណោះខឹងដល់យំដែរ?
«ចេញកុំមិនប៉ះ អ្ហឹកៗ» Jimin គេចចេញពីការប៉ះពាល់របស់ Yoongi ព្រមទាំងយំអណ្តឺត អណ្តកមិនយំ។
«ហេតុអ្វីអូនចិត្តច្រើនម្លេះ Park Jimin?» ដឹងស្រាប់ហើយថារាងក្រាស់ជាមនុស្សដែលចូលចិត្តនិយាយត្រង់។
«កុំមកនិយាយ» Jimin ចង់តែហក់ទៅខាំមាត់ឲ្យដាច់ទេអាមនុស្សកំពុងតែខឹងមិនយកទឹកមកពន្លត់ទេបែរជាយកខ្លាញ់មកចាក់ថែម។
«បងមិនយល់ពីអូនទេនៀក!» Yoongi សែនវិលមុខហើយឈឺក្បាលជាខ្លាំង។
«អូនខឹងបងហេតុអ្វីមិនលួងអូនហាស៎? អ្ហឹកៗ មនុស្សអាក្រក់ ចិត្តខ្មៅ មនុស្សគ្មានចិត្ត អ្ហឹកៗ» ពេលយំគ្រាន់តែលួងផងមិនបានចាំបាច់និយាយផ្គើន? Bottom ណាទន់ខ្សោយចង់ឲ្យ Top ថ្នាក់ថ្នម បមបី ប្រើសម្តីផ្អែម ឱបលួងលោមមិនមែនគម្រោះគម្រើយ និយាយឌឺដងមិនបាត់មួយម៉ាត់បែបនេះទេ។
«មានន័យថាអូនយំព្រោះចង់ឲ្យបងលួង? ហេតុអ្វីក៏មិននិយាយមកចាំបាច់រឿងច្រើនបែបនេះទៅកើត!» Yoongi
«បងនៅនិយាយទៀត?» Jimin ស្ទុះងើបមកអង្គុយឆ្ងក់ក្នុងចិត្តក្តៅដូចទឹកពុះ 100°c ។
«បងនិយាយការពិត!» Yoongi
«ចេញៗទៅ» Jimin ទាញខ្នើយមកវាយនាយផាំងៗ ខឹងខ្លាំងណា។
«បានហើយ Jimin» រាងក្រាស់លើកដៃមករាំង។
ក្រាក...
«ហើយថីនុង? មួយថ្ងៃៗគិតតែពីឈ្លោះគ្នាមិនឈប់តាំងពីព្រឹកទល់យប់មិនចេះហត់ទេ
អ្ហេស៎?» អត់ទ្រាំពុំបាន Hobi ក៏បើកទ្វាររួចឈរស្តីឲ្យបងប្រុសនិងមិត្តយកតែម្តង។
«មកពីគេៗមិនចេះយល់ពីចិត្តទេ អ្ហឹកៗ» Jimin ផ្តឹងផ្តល់ពេបមាត់សឹងតែគុម្ពត្រចៀក។
«ពេលណាបងចេះយល់ពីចិត្ត Jimin?» Hobi
«ឲ្យបងយល់យ៉ាងម៉េចមុននេះដេញបងចេញហើយឥទ្បូវមកខឹងចង់ឲ្យលួងទៅវិញ ពេលសួរក៏ដេញចេញទៀត!» Yoongi
«គេដេញបានន័យថាឲ្យយើងលួងហ្នឹងហើយ!» Hobi
«អ៎ អ៊ីចឹងទេអ្ហេស៎?» Yoongi
«ឯងនាំគាត់ចេញទៅយើងស្ទះទ្រូងស្លាប់ឥទ្បូវហើយ» មាឌតូចលើដៃមកជូតទឹកភ្នែក ទឹកសំបោរចេញពីមុខ។
«អូនស្ទះទ្រូងមែនទេមោះទៅពេទ្យ» ឮបែបនេះនាងឆោទ្បោរកបីមាឌតូចភ្លាម។
«បានហើយកុំមកជិតខ្ញុំ» Jimin កាន់តែឈឺក្បាលលើសដើមពេលនាយមិនយល់ពីខ្លួនសោះ។
«បងសុំទោសណាសន្យានឹងមិនសោះកក្រោះបែបនេះទៀតទេ» Yoongi ញញឹមមិនសមពេលឮ Jimin ដេញចេញ។
«ចាំឆ្នាំក្រោយចាំមកសុំទោស» មាឌតូចទម្លាក់ខ្កួនទៅលើពូកសារជាថ្មីហើយទាញភួយមកគ្របក្បាលជិត។
Yoongi បែរមុខមករក Hobi វិញលក្ខណៈដូចឃាចង់សុំជំនួស។ ចំណែកឯប្អូនប្រុសពេលឃើញបែបនេះក៏ញាក់ស្មាបញ្ជាក់ថាគេមិនដឹងរួចដើរទៅបាត់។
«ហ៊ើយ!» Yoongi ត្រូវមកដល់ដង្ហើមធំពេលនេះនាយទាល់តម្រិះជាខ្លាំងមិនដឹងថាត្រូវលួងបែបណាព្រោះមិនដែលលួងអ្នកណាពីមុនមកទេ។
រាងក្រាស់ទម្លាក់ខ្លួនគេងនៅជិតមាឌតូចព្រមទាំងសសៀរដៃតិចៗទៅឱបតូចច្រទ្បឹងព្រោះខ្លាចគេដាក់មួយកែងធ្លាក់ពីគ្រែ។
ឯ Jimin ប្រែជាស្ងាត់ព្រឺមពេលទទួលបានការឱបពី Yoongi ឃើញញេញបែបនេះទេតែពេលបានគេប៉ះពាល់គឺនៅទ្បើងស្ងៀម។
[ មនុស្សក្បាលខូចតែប៉ុណ្ពឹង 😔 ]
To Be Continues...
