<Unicode>
တစ်ပတ်ကြာသော်......
"ကလေးရေ!ကလေး!"
ညသန်းခေါင်ကြီးတမ်တိုက်ရဲ့အသံဟာအိမ်ကြီးထဲတွင်ဟိန်းထွက်လာတာကြောင့်အပေါ့သွားနေတဲ့လေပြည်မှာလန့်ဖြန့်သွားရတော့သည်။
"လာပီ ကိုကိုလေး လာပီ!"
ဘောင်းဘီအမြန်ပြန်ဝတ်လို့အသံပေးရပြန်သည်။
"ကလေး!"
ထွက်လာတဲ့သူ့ကိုမြင်သည်နှင့်ချက်ချင်းပြေးဖက်ကာ...
"ကိုယ့်ကိုထားခဲ့ပီထင်နေတာ"
တိမ်တိုက်တစ်ကိုယ်လုံးဟာသိသိသာသာတုန်ယင်နေပီးအသံဟာလဲအက်ကွဲနေသည်။
"တောင်းပန်ပါတယ် ကိုကိုလေး လေပြည်ရှူးအရမ်းပေါက်ချင်လာလို့ပါ"
"ကိုယ့်ကိုနိုှးရောပေါ့ကလေးရယ် ကိုယ်အရမ်းလန့်သွားတာ"
"ကိုကိုလေးကနှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက်အိပ်နေတော့ လေပြည်မနှိုးရက်လို့ပါ"
ဒီရက်ပိုင်းတိမ်တိုက်ဟာသူ့ကိုမျက်စိအောက်ကအပျောက်မခံဘူး။အိမ်သာသွားရင်တောင်မူကြိုကလေးလိုသူ့ကိုခွင့်တောင်းရတဲ့အဖြစ်။ခနလေးသူ့ရှေ့ကပျောက်သွားတာနဲ့ မိခင်ပျောက်သွားတဲ့ကလေးငယ်ကိုသူ့အားတဆာဆာခေါ်ပီးအိမ်ပေါ်အိမ်အောက်လိုက်ရှာတတ်သေးသည်။သူဟာတိမ်တိုက်နားကထွက်သွားမယ့်လူမျိုးမဟုတ် သွားစရာမရှိလို့မဟုတ်ပဲ တိမ်တိုက်နားမှာသာနေချင်တာကြောင့်ပေ။အဲ့ဒါကြောင့်လဲတစ်သက်လုံး တိမ်တိုက်နားမှာခိုင်းသမျှလုပ်ပီးပေကပ်နေခဲ့တာလေ။အခုလိုသူ့အားမျက်စိအောက်ကအပျောက်မခံဖြစ်နေတာကိုပျော်ပေမယ့် ပူဆွေးသောကရောက်နေတဲ့သူ့ရဲ့မျက်နှာလေးဟာလေပြည့်ကိုစိတ်မကောင်းဖြစ်စေတယ်။
"ပြန်အိပ်ရအောင်နော်ကိုကိုလေး"
"အင်းကလေး"
အိပ်ရာပေါ်နှစ်ယောက်သားပြန်တက်လို့ တိမ်တိုက်ဟာလေပြည်ရဲ့ခန္တာကိုယ်လေးကိုခပ်တင်းတင်းဖက်ထားတာကြောင့်အသက်ရှူကြပ်ပေမယ့် တိမ်တိုက်စိတ်အေးစေဖို့အရေးငြိမ်နေပေးလိုက်သည်။
"နောက်တစ်ခေါက်အပေါ့သွားရင်ပဲဖြစ်ဖြစ် ထတော့မယ်ဆိုရင်ကိုယ်ကိုနှိုးနော်ကလေး"
YOU ARE READING
Save Him(Completed)
Fantasy"host ရဲ့တာဝန်ကဇာတ်လိုက်ကိုကယ်တင်ပေးရမှာပါ" "ငါကဘာလို့လဲ!" "host ရဲ႕တာဝန္ကဇာတ္လိုက္ကိုကယ္တင္ေပးရမွာပါ" "ငါကဘာလို႔လဲ!" Start Date -27.7.2022 End Date -8.9.2022
