ŞEYTANIN ÇIRAĞI

31. Bölüm: "Manipülatif ve Basit."

29 ve 30. bolumleri atlamayin. iyi geceler💗

Akın, onu incelediğimin elbette farkındaydı. "O adama ne yaptın?" diye sordum yeniden. Geriye çekildi ve kapıyı kapattı. Arabanın önünden dolaşıp sürücü koltuğuna kendisi oturarak arabayı çalıştırdı.

"Egosuna yenildi." dedi kısaca. "Hayır, hayır." dilim de uyuşuyordu artık. Kelimeleri tam anlamıyla söyleyemiyor, sürekli eveleyip geveliyordum. "Bir anda sana baktı çığlık atmaya başladı ya...hani bağırdı ya ondan bahsediyorum."

"Ne?" kaşlarını çattı. "Öyle bir şey olmadı. Kendinde olduğundan emin misin sen?" gözümü ovuşturdum. "Bir tık sarhoşum tamam mı?" işaret ve baş parmağımla işaret yaptım. "Ama adamın nasıl çığlık attığını çokta iyi hatırlıyorum."

"O zaman sana neden insanları kurtardığımı anlattığımı da hatırlıyorsundur." derin bir nefes verdi. "Çok rahatladım. O kadar uzun bir konuyu bir daha anlatmak istemiyorum." kafam karışmıştı.

Bana böyle bir şey mi anlatmıştı?

"Hatırlamıyor musun yoksa?" dedi bana yandan bir bakış atarak. "Şey," diye fısıldadım. "Hatırlamıyorum." başını salladı. "Tahmin etmeliydim, sarhoşsun zaten ne kadar doğru olabilir ki?" kendi kendine mırıldanıyordu ama ben duyuyordum.

Adamın deli gibi bağırdığına yemin edebilirdim ama sanırım o kadar fazla sarhoştum ki ayakta uyumuş olmalıydım. "Tamam." esnedim. "Bana o olayı sabah yeniden anlat olur mu?" yavaştan uykum geliyordu.

Güldü. "İşte bunu yaptım." ana yola çıkmıştık. Kırmızı ışıklarda durduğumuzda "Neyi?" diye sordu. "Sana yaptığımı." dedi ve ışıkların yeşile dönmesiyle yoluna devam etti.

"Öyle bir savun ki kendini, karşındaki kendi gerçekliğinden şüphe etsin." kaşlarımı çattım. "Ne yani?" parçalar birer birer yerine oturmaya başlıyordu.

Adama yalandan bir olta atmıştı, istediğine düşmeyince onu aşağılamış kendi gerçekliğinden şüphe etmesini sağlamıştı. Böylelikle adam, eninde veya sonunda kendi istediğine gelmişti. "Manipüle ettin." dedim tek kaşımı kaldırarak.

"O zaman...beni de?" gözlerini yoldan çekmeyerek "Evet." dedi önemsiz bir şeyden bahsediyor gibi. "Dediğim gibi sanıldığınızın aksine fazla basit varlıklarsınız."

"Biz buna güven diyoruz." dedim sinirle. Arabanın camını açarak biraz olsun ayılmayı ummuştum. "Kimse ilk gördüğü adama da güvenmez," diyerek o adamı kastetti. "Ve kimse bir şeytana da güvenmez." dediğinde bu sefer hedefi bendim.

Devam etti. "O adamı kandırmak zor olmadı, tıpkı seni kandırmak zor olmadığı gibi. Basit."

Bir şeytana güvenmemem gerektiğini elbette biliyordum ama artık onun ortağıydım değil mi? Ona güvenmek beni kötü mü yapardı? Ayrıca bana değersiz bir paçavra gibi hissettirerek 'basit' demesi de içten içe kalbimi kırmıştı.

Onun gözünde basit olmak istemiyordum ama demek ki beni böyle görüyordu. "Böyle davranarak sadece güvenimi sarsıyorsun." diye mırıldandım.

"Ne alakası var?" kaşlarımı çattım. "Ayrıca basit diyerekte kalbimi falan kıracağını sanıyorsan çok yanılıyorsun tamam mı?" sinirden ne dediğimi bile bilmiyordum ki. Sadece konuşuyordum.

"Neden kalbini kırmak isteyeyim?" dedi bu defa. "Olanı söyledim sadece." gözlerimi devirdim. Arabayı evimin önünde durdurduğunda inmek için bir hamle yapınca kolumdan tuttu. "Bana dön."

Kuruyan dudaklarımı ıslattım. "Ne var?" dedim mesafeli bir sesle. "Kırılmanı neden isteyecekmişim diye sordum." dedi. "Bilmem." dedim. "Ayrıca ben kırılmadım." triple dudaklarımın içine içine doğru mırıldandım.

"Tamam." dedi, sanki çocuk eğliyordu. "Sen kırılmadın."

"Öyle herkese basit diyemezsin tamam mı?" diye sesimi yükselttim bu defa. "Bu muydu?" diye sordu beğenememiş gibi. "Seni kıracak bir şey söylemedim, sadece gördüğümü söylüyorum. Dürüst olmaya çalışıyorum." gözlerimi devirdim.

Arabanın kapısını açarak aşağıya indiğimde Akın'da beni takip etti. Apartmana doğru yürürken "Biliyor musun?" diyerek arkamı döndüm. Döner dönmez tam dibinde olduğumu fark ederek birkaç adım geriledim.

"Senin gerçekten hislerin yok." ardından onu arkamda bırakıp apartmana girdim ve öfkeyle merdivenleri çıkmaya başladım.