The happily ever after

19

#Kate 

Siadam na niepościelonym do tej pory łóżku, i nie mając nic lepszego do roboty wpatruję się w swoje paznokcie. Płytki paznokci są zniszczone i poobgryzane, zapewne ze stresu. Możliwe,że byłam osobą bardzo szybko wpadającą w panikę. 

Ugh... To wszystko robi się już męczące. Nie wiem kim jestem, co robię i dlaczego tutaj jestem. Cóż... wyjaśnienia Marsela oraz przebłyski wspomnień, które ukazują się w mojej głowie kiedy tłumaczy mi poszczególne rzeczy, powinny mi wszystko wyjaśnić, jednak nie jestem  pewna, czy mogę im wierzyć. Zarówno Marselowi jak i mojej głowie. Nie jestem pewna czy już do końca nie zwariowałam. 

Nie wiedziałam kim był ten cały Will. Jedyne wspomnienia związane z nim pojawiły się w moim umyśle dopiero wtedy kiedy Marsel zaczął mi o nim opowiadać. Tak jakby blondyn za dotknięciem czarodziejskiej różdżki wprowadził je do mojej głowy. 

Skoro byłam człowiekiem, i pochodziłam ze świata ludzi, to czy miałam jakąś rodzinę? Przyjaciół? I dlaczego akurat mnie Will chciał sprowadzić do "literackiego świata", jak to wyraził się Marsel? Byłam jakaś wyjątkowa? Przecież w tej chwili nawet niem pamiętam fabuły tego Różanego Dworu.

Poczułam tępe pulsowanie w głowie. Westchnęłam. Jeszcze tylko tego mi brakowało,żebym miała migrenę. 

Coś długo im schodzą te rodzinne rozmowy. O czym oni w ogóle chcieli rozmawiać? O mnie? Celest była przemiła. Wręcz za bardzo, tak jakby  Bóg postanowił połączyć ze sobą jednorożce i pianki marshmallow, i tak oto powstała Celest. Jednak należy dodać,że jej zachowanie momentalnie zmieniło się w stosunku do Marsela. 

 Ale chłopak też  nie był lepszy. Zachowywał się jak kobieta w ciąży. W ciągu sekundy z super miłego zmieniły się w super aroganckiego. Najciekawsze było to,że zmieniali się tak głównie tylko wtedy kiedy jedno z nich pojawiało się na horyzoncie.

Momentalnie usłyszałam trzask zamykanych drzwi i echo kroków zmierzających w stronę pokoju, w którym się znajdowałam. Podniosłam głowę, kiedy dobiegł mnie hałas otwieranych drzwi do komnaty. W progu stał Marsel. Spojrzałam na niego, z którym z odsłon Marsela przyjdzie mi się teraz zapoznać. Blondyn oparł się ramieniem o framugę drzwi, a drugą ręką  przeczesał swoje blond czuprynę.  

-Chciałem przeprosić Cię za moje wcześniejsze zachowanie.- zwrócił się do mnie. Okej, witamy miłego Marsela.-Muszę przyznać,że trochę za bardzo się pospieszyłem, ale kto by tego nie zrobił mając przy sobie tak piękną i cudowną dziewczynę, jak ty.-uśmiechnął się szeroko, ukazując  białe,proste zęby. Poczułam jak na moje policzki wkradają się rumieńce.- I zaszczytem dla mnie będzie, jeśli będę ta dziewczyna pozwoli mi starać się o jej względy. Kate- wymówił moje imię przeciągając samogłoski.-Nie musisz się spieszyć. Dam Ci czas żebyś wszystko sobie poukładała. Może z czasem odzyskasz pamięć. 

Kiedy tylko otworzyłam usta,aby zaprzeczyć na jego propozycje, on od razu mi przerwał.

-Proszę. -jęknął błagalnie-  Przynajmniej spróbuj. Nie naciskam na Ciebie, ale miałem  nadzieję,że z czasem albo sobie przypomnisz albo zobaczysz jakby to było być ze mną w związku. Ale jeśli nawet nie pozwolisz mi sobie tego pokazać, nigdy mi nawet nie zaufasz, a co dopiero pozwolisz abyś my byli razem. Nie będę zbyt nachalny, obiecuję. Po prostu będę zabierać Cię do różnych fajnych miejsc, i ogólnie dbał o Ciebie. Tak jak było przed tym zanim straciłaś pamięć.Mam błagać Cię  na kolanach?

-Nie Marcel! Nie klękaj, proszę!- westchnęłam. On jest uparty zupełnie jak osioł.-Dobrze zgadzam się. Tak, zgadzam się- powtórzyłam kiedy chłopak spojrzał na mnie z niedowierzaniem w oczach.-Ale uprzedzam, nie mam pewności że cokolwiek sobie przypomnę ani,że będę chciała być z Tobą. - nie wspominałam mu już o tym,że nawet nie mam pewności czy mogę mu ufać a co dopiero być z nim w związku.- Musisz mieć na uwadze,że nasz związek, do którego ciągle dążysz nigdy nie stanie się rzeczywisty. 

Ale Marsel zdawał się już nie słuchać tego co mówię, tylko szczęśliwy, z powodu tego że uzyskał moją zgodę w szaleńczym,niczym Struś Pędziwiatr  wybiegł z komnaty rzucając na odchodnym:

-Przyjdź o 5 do biblioteki! Schodami w górę,  trzecie drzwi od lewej! Do zobaczenia! 

I wyszedł zanim zdążyłam cokolwiek powiedzieć.Głupi uśmiech pojawił się na moich ustach.  Naprawdę się zgodziłam. Dałam mu szansę, ale miałam przeczucia,że kiedyś przyjdzie mi za to zapłacić.