Nauczyciel, który zmienił wszystko

🌿Rozdział 94 🌿

Paulina

- Boże wariatko ! Totalnie oszalałaś ?- usłyszałam głos Bernarda, gdy udało mi się odzyskać stabilny grunt i upewniłam się, że moje krzesło już normalnie stoi. 

- Przecież nie zrobiłam tego specjalnie, nie moja wina że Paulina jakoś tak siedziała- broniła się Dagmara

- Wszystko w porządku ?- spytała mnie Laura

- Tak, dobrze wszystko- mówiłam jeszcze trochę oszołomiona wcześniejszym zdarzeniem- Dagmara, mogłam sobie coś przez Ciebie zrobić- popatrzyłam na dziewczynę z wyrzutem

- Ale żyjesz i nic Ci nie jest, nie ma co tak nad sobą rozpaczać, nie masz nawet siniaka- Daga prychnęła pod nosem, ta dziewczyna chyba rzeczywiście nie ma za grama wstydu

- Powinnaś się cieszyć, że nic jej nie jest. To było słabe- powiedział poważnie Bernard- całe szczęście byłem blisko - chłopak lekko pogłaskał po włosach, ale był to gest typowo przyjacielski

- Weź jej tak nie głaszcz bo jej wymyślony chłopak jeszcze przyjdzie i Ci przywali- Dagmara się zaśmiała. Ogółem cała atmosfera była napięta, Dagmara wymigująca się od tego, że mogła mi zrobić krzywdę i każdy z ponurą miną, która nie aprobowała zachowania dziewczyny.

- Nie będę się z Tobą kłócić, czy mój chłopak jest prawdziwy czy nie- wzruszyłam ramionami- kto wie i zna mojego chłopaka, to nie muszę mu nic udowadniać, ale Ty nie jesteś w tym gronie- sztucznie obdarzyłam ją uśmiechem i upiłam łyka lemoniady

- Daga, nie uważasz że powinnaś przeprosić Paulinę, ciągle ją prowokujesz, dokuczasz, nie czujesz się winna i na wszystko reagujesz śmiechem. Przestraszyłaś ją i mogła sobie coś zrobić, z głową czy kręgosłupem przykładowo- wtrącił się Olek

- Nie róbcie z niej takiej ofiary losu, po co skupiacie się na czymś, co się nie wydarzyło ? Gdybacie, co by było, ale wyobraźcie sobie, że nic się nie wydarzyło. Wasza cierpiąca Paulina siedzi tu, żyje i kpiąco wpatruje się we mnie- z każdym słowem oburzenie Dagmary wzrastało

- A gdzie mam się niby patrzeć ? Jak mówisz to się patrzę, nie moja wina że akurat siedzisz na przeciwko mnie, kazał Ci ktoś ?- wywróciłam oczami, bo jej zachowanie naprawdę mnie już irytowało. 

- Nie chce mi się z Tobą już więcej gadać- Dagmara poprawiła swoje okulary przeciwsłoneczne, pewnie jakieś z najnowszej kolekcji

- Przestańcie już- dodał ze spokojem Bernard- miało być fajne spotkanie, świętujące zakończenie roku, a zrobiła się stypa. Nie będę dodawał przez kogo- choć i tak popatrzył na Dagmarę- dobrze Paulina, że siedziałem obok i zdążyłem, oczywiście z Laurą szybko złapać Ciebie, to krzesło. To były ułamki sekundy- chłopak westchnął, a ja się uśmiechnęłam do niego w ramach podziękowania.

Choć gdybym spotkała się z ziemią ta idiotka choć trochę by się przejęła. Kogo ja oszukuje ? Zachowywałaby się tak samo, niewinna. 

-  To co robimy ? Bo chyba każdy zauważył, że humory trochę opadły- odezwał się Olek, bawiąc się swoim telefonem

- Zaraz się chyba będziemy zbierać - odpowiedział mu Bernard

- No co wy ? Posiedźmy jeszcze trochę- oparł się Rafał wygodnie o oparcie krzesła- może zamówimy jeszcze jedną pizzę ? - równocześnie otworzył leżące obok menu

- Jak chcecie, możemy jeszcze zostać- Bernard wyglądał jakby było mu to kompletnie obojętne, a ja wolałabym chyba leżeć teraz w łóżku i oglądać swój serial. Gdyby tylko Dagmary i Kingi tu nie było, mogłabym tu siedzieć choćby do rana, bo wszystkich ich uwielbiam, ale te dwie psują spotkanie, ale tak totalnie psują.