ခွဲစိတ်မှု့ပြီးပြီးချင်း နားနေခန်းထဲရောက်တော့ ဆောင်းည ဖုန်းထုတ်ကြည့်လိုက်သည်။ အရင်ကဆို ချစ်ရသူလေးဟာ စာတိုတွေ မနည်းပို့ထားတတ်သည်။ အခုတော့ ဖုန်းပြန်ခေါ်ပါဆိုတဲ့ စာတိုလေးက လွဲလို့ ဘာမှမရှိ။
ဆောင်းည ဖုန်းခေါ်တော့လည်း နှစ်ခါ သုံးခါထိမကိုင် နောက်တကြိမ်ထပ်ခေါ်မှ…
“ဟလို အစ်ကို ”
“ကောင်လေး ဘာတွေဖြစ်နေလို့လဲ ”
“အစ်ကို အခုဘာလုပ်နေလဲဟင် ”
“အခုအလုပ်ဆင်းလို့ အိမ်ပြန်တော့မှာလေ နေမကောင်းဘူးလား အသံက တမျိုးပဲ ”
“အစ်ကို ဖိုးဖိုးဆုံးပြီ ”
“ဟင် ဘာဖြစ်တယ် ”
ဖုန်းထဲက ကြားလိုက်ရတဲ့ ကောင်လေးအသံဟာ ပြတ်သားလွန်းပါရဲ့ သို့သော် မကြားသင့်တဲ့ စကားမို့ ဆောင်းည မကြားမိသလို ပြန်မေးမိ၏။ တဖက်က အသံတိုးတိုးလေးဟာ တရစပ်ထွက်လာပြန်သည်။
“အစ်ကို စိတ်ထိန်းပါ အစ်ကို ဘာဖြစ်သွားလဲဟင် ကျစ် ဒါကြောင့် ကျွန်တော် မပြောချင်တာ အစ်ကို အဆင်ပြေရဲ့လား ”
“အင်း ပြေပါတယ် ဖိုးဖိုး ဖိုးဖိုးက ဘယ်လိုဖြစ်ရတာလဲ ”
“မနေ့ညက လေဖြတ်သွားလို့ဆေးရုံတင်ရတယ် ဆေးရုံရောက်ပြီး တနာရီလောက်ပဲ ခံလိုက်တယ် ဦးနှောက်သွေးကြောပြတ်သွားတာတဲ့ ”
အဝလွန်ပြီး ဆီးချို သွေးတိုးရှိတဲ့ ဖိုးဖိုးကို သူပြန်လာတိုင်း ဆေးစစ်ပေးလေ့ရှိသည်။ သောက်ဆေး ထိုးဆေးအကူအညီနဲ့ ကျန်းမာရေးကို ဆွဲဆန့်ထားပေမယ့် ဖိုးဖိုးက တခါတလေ အစားအသောက် မဆင်ခြင်သလို အမြဲတမ်း အဲကွန်းနဲ့ ပန်ကာနဲ့ အအေးခံလေ့ရှိသည်။
“ကိုယ် ပြန်လာခဲ့မယ် ”
“အစ်ကို ခဏနေဦး ကျွန်တော်စီစဥ်ထားတာရှိတယ် အဲ့ဒီက အသိဒရိုင်ဘာတယောက်ကို အကူအညီတောင်းထားတယ် အစ်ကို ကားမမောင်းနဲ့ အခုသူ ဆေးရုံကားပါကင်မှာ စောင့်နေပြီ ”
“အင်း ကျေးဇူး ”
“ဒီမှာ အားလုံး စီစဥ်ထားတာမို့ အစ်ကို အလောတကြီးမဟုတ်ဘဲ အဆင်ပြေအောင်လာခဲ့ပါနော် အစ်ကိုဘာမှမဖြစ်စေနဲ့ ”
YOU ARE READING
ကန္တာရချယ်ရီ(BL)
Teen Fictionနှလုံးသားမြေအလွှာမှာပျိုးတဲ့ပန်းမို့ မွှေးရနံ့ကြွယ်ကာသင်းရင် မေတ္တာတရားလို့သာခေါင်းစဥ်တပ်ချင်ပါရဲ့ ႏွလုံးသားေျမအလႊာမွာပ်ိဳးတဲ့ပန္းမို႔ ေမႊးရနံ႕ႂကြယ္ကာသင္းရင္ ေမတၱာတရားလို႔သာေခါင္းစဥ္တပ္ခ်င္ပါရဲ႕
