စာစဉ် 73 Chapter 1091 လူအိုကြီး ကျန်းမိန် ရောက်လာပြီ
ထိုဧရာမလက်ဝါးသည် မှင်ကဲ့သို့ မည်းနက်ပြီး ၎င်းကို မြင်လိုက်ရသည်နှင့် လူငယ်သည် ကြက်သီးတဖြန်းဖြန်း ထသွားရသည်။ သူ့စိတ်ထဲသို့ အံ့ဩ၍ မယုံနိုင်သော အတွေးများ ဝင်ရောက်လာသည်။
“ဘယ်လိုလုပ် ဒီလိုဖြစ်ရတာလဲ၊ အိမ်ရာထဲမှာ ပိုကြောက်စရာကောင်းတဲ့လူမျိုး ရှိနေပါလား”
ထိုလူငယ် မယုံနိုင် ဖြစ်နေ၏။ သူသည် ဟွိုင်အန် စီရင်စု၌ နှစ်ပေါင်းများစွာ သွားလာခဲ့ပြီး သူနှင့် ယှဉ်နိုင်သူဟူ၍ လူအနည်းစုသာ ရှိသည်။
သို့ရာတွင် ဤမြို့ငယ်လေး၌ သူသည် လက်သီးတစ်ချက်ကြောင့် ဒဏ်ရာရခဲ့သလို ကြောက်စရာကောင်းသော လက်ဝါးချက်နှင့်လည်း ရင်ဆိုင်နေရသည်။ ဤသည်က လူငယ်၏ အတွေးအမြင်ကို ကပြောင်းကပြန် ဖြစ်သွား စေသည်။
“သေစမ်း”
ထိုလူငယ်သည် မည်းနက်သော ဧရာမ လက်ဝါးက သူ့ပေါ် ကျလာသဖြင့် မဆင်မခြင် မပြုမူရဲဘဲ အားကုန်သုံး၍ ထိုလက်ဝါးချက်ကို ပြန်လည် တိုက်ခိုက်လိုက်သည်။
လက်ဝါးချက်နှင့် လက်သီးချက်တို့ ထိပ်တိုက် တွေ့သွားချိန်တွင် ထိုလူငယ်၏ လက်မောင်းရိုးမှနေ၍ အက်သံများ ထွက်ပေါ်လာသည်။ ထိုလက်ဝါးချက်ကြောင့် သူသည် အားနည်းလှသော ယင်ကောင်သဖွယ် မီတာရာချီ၍ လွင့်ထွက်သွားရသည်။
မြေကြီးပေါ် ပြန်ပြုတ်ကျလာသည်နှင့် ထိုလူငယ် အဆက်မပြတ် သွေးအန်လာသည်။ သူ၏ခန္ဓာကိုယ်မှ သွေးတစက်စက် ကျနေသဖြင့် ကြည့်ရဆိုးလှသည်။ ကျိုးသွားသော လက်မောင်းမှ ပျံ့နှံ့လာသည့် ဝေဒနာကြောင့် တစ်ကိုယ်လုံး တုန်ယင်လာသည်။
“ငါ့လက် ကျိုးသွားတာပဲ၊ ဒါ တစ်ဖက်က ငါ့ကို ညှာပေးလိုက်တဲ့ သဘောပါလား”
“မဟုတ်ရင် ငါ သေနေလောက်ပြီ”
ဤလက်ဝါးချက်ပိုင်ရှင်က သူ့ကို သတ်ချင်သော ဆန္ဒမရှိကြောင်း လူငယ် ခံစားမိနေသည်။ ထိုသို့မဟုတ်ပါက ဤလက်ဝါးချက်နှင့်တင် သူ သေသွားလောက်သည်။ ဤသို့ စဉ်းစားမိပြီးနောက် လူငယ်သည် ပိုမို ထိတ်လန့်လာပြီး မြေကြီးပေါ်မှ အသည်းအသန် ထရပ်လိုက်သည်။
