Hacker

Öldürmekten Beter Etmek

  Yine de az da olsa rahat bir nefes alıp kameralardan çıktım. Ana ekranda sadece bir tane dosya vardı. Kaşlarımı çatarak dosyaya tıkladım. İçinde bir video vardı. N'olur n'olmaz diye bilgisayarın sesini kıstım. Daha sonra da videoyu başlattım. Fakat gördüğüm şeyle kaşlarım daha da çatılmıştı. 

"Barlas, annecim nasılsın?"

  Karşımda bir kadın vardı. Gözleri yemyeşildi. Saçları yoktu ve hastanede ki sedyelerin birinde oturuyordu. Ne demişti o? Annecim mi?

"Bunu sana nasıl söyleyeceğimi bilmiyorum. O yüzden umarım bu videoyla yaşın biraz daha ilerledikten sonra karşılaşırsın."

  Bu kadın Barlas'ın annesi miydi şimdi? Kadın derin bir nefes alıp başını eğdi. 

"Ben kanseri yenemedim. Çok uğraştım, en çok da sen ve Talya için. Fakat başaramadım. Doktorlar en fazla 1 hafta daha yaşayacağımı söyledi. Sonrasını zaten  biliyorsun."

  Derin bir nefes alıp kafasını kaldırdı. Gözlerinden yaşlar süzülürken gülümsedi.

"Demek istediğim, siz hiçbir zaman benim kadar güçsüz olmayın. Ne sen ne de Talya. Öyle güçlü olun herkes sizin önünüzde eğilsin, öyle güçlü olun ki hiçbir hastalık sizi etkilemesin. Her zorluğa karşı dik durun. Sırf duruşunuz bile karşı tarafı etkileyebilsin."

  Yutkundu. Eliyle yanaklarını silip tekrar ağzını açtı. 

"Fazla uzatmak istemiyorum. Yaptığınız, verdiğiniz hiçbir karardan pişman olmayın. Siz her halinizle muhteşemsiniz. Ve eminim ki ileride saygı duyulan kişiler olacaksınız. Sizi çok seviyorum!"

  En sonunda video bittiğinden ne yapacağımı bilemedim. 

"Off!"

  Kendimi çok kötü hissediyordum. Bir andan keşke bakmasaydım diyordum fakat bir andan da eğer bakmasaydım kendimi rahat hissetmeyecek idim. Nefes verirken dosyadan çıkıp flaşı bilgisayardan çektim. Bilgisayarı da kapatırken bir andan da flaşı açık bıraktığım çekmeceye koyuyordum. Tam çekmeceyi kapatacağım sırada gördüğüm şeyle derin bir nefes aldım. Bir sürü fotoğraf vardı. Bir tanesini elime alıp incelemeye başladım. 

  Orta da Barlas'ın annesi ve kucağında da iki çocuk vardı. Sağdaki Talya soldaki Barlas idi büyük ihtimalle. Talya daha bebekti. Barlas ise kameraya bakıp gülüyordu. 

"Ulan küçükken bile gözleri güzelmiş!"

Tek dikkatini çeken bu mu gerçekten!?

  İç sesimin dediği şeyle yutkundum. Fotoğrafı çevirip baktığımda tarih yazıyordu. 15/06/2002.

  Fotoğrafı geri koyup başka bir fotoğraf aldım. Burada sadece Barlas ve annesi vardı. Önceki fotoğrafa göre daha küçüktü. Ve burada kameraya sinirli sinirli bakıyordu.

"Küçücük boyuyla taşıdığı sinire bak!"

  Bu fotoğrafı da gülerek geri çekmeceye bıraktım. Tam yeni bir fotoğraf daha alacağım sırada aklıma gelen şeyle durdum. Evde bir sürü koruma vardı. Eğer birisi gelirse ve beni bu halde görürse yapabileceğim hiçbir açıklamam yoktu. 

  Hızlıca flaşı da yerine koyup anahtarla çekmeceyi kilitledim. Daha sonrada hızlıca sandalyeden kalkıp dolaba yöneldim. Anahtarı ceketin cebine koyup dolabın kapağını kapattım. Daha sonrada banyoya yönelip hızlıca dün bıraktığım fırça ile macunu aldım.  Birisi görürse en azından açıklamam olurdu. 

  Banyodan da çıktığımda etrafı kontrol ettim. Her şey yerli yerindeydi. Kapıya doğru ilerleyip kapıyı açtım. Fakat karşımda gördüğüm koruma ile yerimden sıçradım.